goed twee en een halve week was de iets te dikke man nu bezig om minder te wegen. hij roeide droog, at bewust, dronk liters water en meed zijn droppot. een kilogram minder had 'm dat opgeleverd, één kilogram. en vaak zelfs dat niet.
het jojode een beetje heen en weer, honderd grammetjes er af, twee honderd erbij, dat soort werk. de volgens sommigen helemáál niet te dikke man werd er depressief van. en dat kon ie er op dit moment echt niet bij hebben.
hij besloot ondergronds te gaan, voortaan in stilte te lijden, af te zien van de dagelijkse openbare boetedoening alhier, misschien zelfs -de schaamte voorbij- een zelfhulpboek aan te schaffen.
en, had ie ergens gelezen, zijn trainingsmethode klopte ook al niet. door zijn korte maar hevige roeimasjieneoefeningen verbrandde hij slechts koolhydraten, geen vetten. als hij een wezenlijke vetverbranding op gang wilde brengen moest ie minder intensief maar wel langduriger aan het slaapverwekkende roeimechanisme gaan trekken.
hij vond het een goed plan. en ooit, dacht ie, ooit vertel ik hier waartoe het allemaal heeft geleid. want wie a zegt moet ook b zeggen, een man een man een woord een woord en meer van dat soort gemeenplaatsen.
de voorlopig nog even wat te dikke man leunde vergenoegd achterover en zag een warme griekse zomer zonder zwembandjes snel naderbij komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten