we hadden buren waar we gaandeweg lief en leed mee deelden. woonden in aangrenzende benedenhuizen, hadden het hekwerk tussen de tuinen weggehaald, liepen gevraagd en ongevraagd binnen voor koffie, pasta of wijn, gingen samen op vakantie, pasten op de wederzijdse zonen en dochter, hielden feesten in beide huizen en tuinen, namen elk een hond uit hetzelfde nest, kortom: mi casa, su casa.
tot wij besloten te verhuizen naar groter.
het voelde aan als een heuse scheiding, ook al bleven we in de buurt. we zouden als goede vrienden uit elkaar gaan, maar al voor we daadwerkelijk weg waren bouwden zij de tuinafscheidingsschutting weer op en hadden wij geen tijd meer voor de dagelijkse burenroutines. de relatie werd stroever, de rouwverwerking moest nog op gang komen.
we zagen elkaar na de verhuizing nog wel eens, voornamelijk in de vorm van hondgerelateerde kontakten, nooit meer spontaan.
zo haal ik twee keer per jaar ergens in een dorp tegen inkoopsprijs hondenvoer voor de hondengezusters Z en B. heb net weer vier zakken besteld, twee voor onze hond Z, twee voor hun hond B. ze weten het nog niet, ik breng die zakken binnenkort wel langs. praten we even bij. spreken we af dat we elkaar snel weer zullen zien.
tuurlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten