donderdag 28 mei 2009

hansb twittert er lustig op los


twitteren, ik heb me er lang verre van kunnen houden.
"nutteloze moderniteit", oordeelde ik, en: "digitaal geleuter".
maar ja, dan word je uitgenodigd iemands twitteruiting te volgen. en nog een. en dan blijken die en die 't ook al te doen. vind je ellenlange twitteraarlijsten van onverdachte twitteraars die uit het leven gegrepen oneliners produceren. niet altíjd lezenswaard, maar vaak juist weer wel. dus toen ben ik toch ook maar eens begonnen. eerst voorzichtig met een twitteraccount binnen m'n werkgebied. zo hoor je nog eens wat. en zie je nog eens wat, want linkjes en fotoos kunnen worden bijgevoegd. en voor ik het wist zat ik privé te twitteren, al een tijdje te volgen in de kolom hier rechts onder de titel hansb twittert.
afijn, ik dacht, ik meld het even. stel dat iemand mijn twitter zou willen volgen via pc of mobiel, dan kan dat dus: www.twitter.com/hansb3 (hansb3 ja, want hansb was al uitverkocht...). maak dan direkt even zelf een accountje aan via Twitter, dan volg ik jou weer en zo voorts en zo verder.

dinsdag 26 mei 2009

hansb geeft richting


ik hou wel van mechaniese geluiden. zoals het prettig klikken van de clignoteur in de auto. de richtingaanwijzer dus. overduidelijk een palletje-wat-over-een-bobbeltje-glijdt-geluid. waarvan het mooie is dat je het ook nog eens zelf in beweging zet. klik klik klik, rechtsaf, klak klak klak, linksaf. jammer haast dat ie vanzelf weer afslaat als het stuur tussen je handen door terugglijdt naar de rechtdoorpositie. maar geen nood daar komt weer een bocht. kan ik me weer even verlustigen. klil klak klik klak klik klak.
tot ik er achter kwam dat het heel geen mechanies geklikklak is. want toen ik mijn veiligheidsriem even niet om had en tóch richting aangaf, hoorde ik alleen het gepiep van dat ik geen riem om had en geen richtingaanwijsgeluid. blijken het dus virtuele geluiden te zijn, ergens opgeslagen in de computer die auto heet. nepgeluid.
uit protest rijd ik voortaan alleen nog langs rechte wegen.

maandag 25 mei 2009

hansb dacht slim te zijn


dus toen hij een verre reis ging boeken, had hij al snel door dat een omweg via een duits vliegveld hem toch al snel enkele honderden euro's zou besparen. die hij dan uiteraard direkt zou pompen in de ekonomie van het verre en dus arme land, zodat een overduidelijke win win situatie zou ontstaan. het verlengde de reistijd aanzienlijk, want eerst moest ie met de trein van Amsterdam naar Düsseldorf Airport dan het vliegtuig terug naar Amsterdam en daar overstappen op hetzelfde toestel dat hem indien rechtstreeks geboekt voor veel meer geld naar de verre bestemming zou brengen, maar in december leek dat toch een goed plan.
toen kwam de kredietkrisis.
werd van regeringswege opgeroepen vakanties in eigen land door te brengen.
gingen zakenmensen minder vliegen.
dumpten vliegtuigmaatschappijen hun prijzen.
en zo kwam het dat hij alsnog duur uit is. omdat een vlucht vanaf Amsterdam sinds vorige week honderd euro per persoon goedkoper uitkomt dan zijn ooit zo goedkoop lijkende duitse bocht bedenksel. en hij indirekt nu dus ook slachtoffer van de kredietkrisis is. waarmee weer is aangetoond dat goedko0p duurkoop is. en aanzienlijk langer duurt.

donderdag 21 mei 2009

hansb weerstaat de grote blauwe lucht niet

klik voor groter
"de grote blauwe lucht zal niet weerstaan" meldt het kennelijk uit het Frans vertaalde weerbericht. het is dus duidelijk, dáár moeten we naar toe. naar Normandië, naar de krijtrotsen, de ebstranden vol mosseltjes en ander zeegebroed, de wind, de calvados, de fruits de mer in restaurant Le Progrès. en naar de bevriende kollega's die daar traditiegewijs ook weer zullen zijn. dat het er 's-avonds zachtjes regent zal ons verder franse worst wezen.

woensdag 20 mei 2009

hansb serveert


enfin, van afwasser werd ik serveerder, in een eetcafé in de Pijp. mijn tweede stap op de ladder van horecasukses. je had het café en apart het eetgedeelte, een huiskamer, volgezet met bruine tafeltjes, veel vaste klanten, een joegoslavies echtpaar in de keuken. en ik.
die bruine tafeltjes in die kleine ruimte hadden aan het uiteinde een uitklapbaar stuk tafelblad. handig om de bestelde etenswaren op te zetten. minder handig als je het onderliggende ondersteuningsbalkje niet goed positioneert. dag één: ik bedien vrienden van de eigenaar. schuift alles zo van het niet goed uitgeklapte stukje tafelblad op de grond. de vrienden waren niet geamuseerd.
wat zal ik zeggen, ik heb er niet lang gewerkt, ondanks de dagelijkse niet te versmaden gebakken aardappels met biefstuk van het joegoslaviese echtpaar. moet ik mijn laatste werkdag nog beschrijven, toen ik zwierig met een dienblad vol drankjes kwam aanzetten? zwierig ja, misschien wel jolig vanwege de laatste dag. en er dus een glas omviel en de rode wijn vanaf het dienblad in de nek van een gast droop. dezelfde vriend van de eigenaar als op de eerste dag. hij was weer niet geamuseerd.

dinsdag 19 mei 2009

hansb wast af


het was in de tijd dat de band Chicago nog CTS heette, of nee, daarvoor nog, toen ze zich nog voluit Chicago Transit Authority noemden. in die tijd besloot ik onderaan de ladder te beginnen om vandaar vooral snel de top te bereiken. ik ging dus afwassen, in een restaurant, aan de rand van het Amsterdamse Bos. om te beginnen betaalde dat beter dan het bezorgen van kranten, hoewel je er vaak even nat van werd. maar het grote voordeel was natuurlijk dat er na gedane afwasarbeid altijd een goed maal aan vast zat, met gebakken aardappeltjes en een royaal stuk vlees.
gek genoeg is dat ook zo'n beetje alles wat ik me van mijn restaurantkarrière herinner: eindeloze diskussies over een popgroep waar ik heel geen fan van was en gedeeltelijke betaling in natura in de vorm van voedsel. ik moet daar uit haast wel konkluderen dat ik nooit veel verder op de horecaladder ben opgeklommen dan afwasser. tenzij ik me morgen meer herinner.

zondag 17 mei 2009

hansb en het pannetje met vet


ze ging toch naar Parijs en wilde best wel even een sauspannetje voor me meenemen van bij die mooie pannenwinkel bij de Hallen waar ze nog degelijke grijze stofjassen dragen en ze je met meneer aanspreken. zo gezegd, zo gedaan, maar eenmaal in Parijs besloot ze naar het zonnige zuiden te trekken en zat ze met m'n pannetje in d'r maag. dus spraken we af dat ze het me op zou sturen. en dat ze een potje rillettes in het sauspannetje zou verpakken, dat paste precies. 
toen deed ze iets verkeerd met de postcode. en na een week was er nog geen pannetje. en na twee weken ook niet. en ook niet na drie weken. terwijl het toch best wel een duur pannetje was. pas na vier weken kwam er bericht van het postkantoor. dat ze dachten dat er een pakketje voor me was uit Parijs. of ik dat alsjeblieft wilde komen ophalen. in Amstelveen. Amstelveen? enfin, ik naar Amstelveen, pakje ophalen, pakje meenemen, pakje openmaken. en toen leek het even of het pannetje uit zichzelf uit de verpakking kwam. want ja, die rillettes....

donderdag 14 mei 2009

hansb ruimt vijfnulééns


het kon niet anders, de ingestorte kastplank was een niet te negeren teken aan de wand, ik moest nu dringend opruimen, radikaal opruimen, weggooien dus. mijn verzameling vijfnulééns. ik schreef er al eerder over (hier) en de teller stond inmiddels op zestien, waarvan er twee nog dagelijks in gebruik. de overige veertien bewaarde ik in afwachting van een vieze huis- tuin- of keukenklus, of gewoon om nonchalant met slijtplekken en al nog eens te kunnen dragen. twaalf van die veertien bleken bovendien te zijn voorzien van erg dunne achterwerken, zeg maar bijna gaten, ten gevolge van het fietszadel. dus die twaalf heb ik ééntweedrie-in-godsnaam de afvalcontainer in geschoven. kijk, dat noem ik nou opruimen.
tot groot verdriet van dochter L.
die net een artikel in de Elle had gelezen. dat ouwe vijfnulééns inene ontzettend hip en cool zijn. dus kwam ze eens informeren naar mijn verzameling. een dag te laat. arme dochter L...

zondag 10 mei 2009

hansb en het motoragentje


"zo, wat denken wij dat wij hier aan het doen zijn?", vroeg het motoragentje vanachter van die spiegelende zonnebrilglazen onder z'n motorhelm. wij waren ons van geen kwaad bewust, stonden met het Volkscampertje op het dagkampeerterrein in het Amsterdamse Bos te dagkamperen of beter nog te moederdagbrunchen, de zon scheen, de halve familie was er, wij beleefden kortom een ontspannen dagje. "wij dagkamperen hier, motoragentje", zeiden wij dus naar waarheid en we begrepen niet waar hij naar toe wilde.
"u staat hier met uw voertuig op het gemeentelijke gras", zei het motoragentje. dat klopte, het Volkscampertje stond met alle vier z'n wielen in het sappige gras, nabij een rij grote bomen, zon en schaduw bij de hand, tafeltje, wat stoelen, bubbeltjeswijn, wat wil je nog meer. "en dat mag niet", beweerde het motoragentje.
"toevallig wel", zeiden wij, "dit is toevallig het enige plekje in het hele bos waar je mag dagkamperen met je wielen op het gras."
"hallo HB, HB over", riep het motoragentje in z'n mikrofoon, "ik sta hier op het dagkampeerterreintje en er staat hier iemand die wel heel erg veel weet en die beweert dat ie hier met zijn vier Volkscamperwielen op het gras mag staan, klopt dat, over?"
de spanning was te snijden, wij stonden op het punt een fikse boete te krijgen en ons ontspannen moederdagdagje dreigde terstond in het water te vallen.
"hallo motoragentje, hier HB over, ja, dat mag."
en toen vonden we hem eigenlijk best wel zielig, ons motoragentje. want niet alleen wenste hij ons een prettige dag verder, maar ook moest hij nog terug naar die Turkse familie die hij vóór ons had bevolen met de wielen van het gras te gaan. het was een goed motoragentje, besloten we daarom terwijl we hem met z'n allen uitzwaaiden.

zaterdag 9 mei 2009

hansb denkt: hm, duits en toch leuk!


Hier bin ich gebor'n und laufe durch die Straßen!
Kenn die Gesichter, jedes Haus und jeden Laden!
Ich muss mal weg, kenn jede Taube hier beim Namen.
Daumen raus ich warte auf 'ne schicke Frau mit schnellem Wagen.
Die Sonne blendet alles fliegt vorbei.
Und die Welt hinter mir wird langsam klein.
Doch die Welt vor mir ist für mich gemacht!
Ich weiß sie wartet und ich hol sie ab!
Ich hab den Tag auf meiner Seite ich hab Rückenwind!
Ein Frauenchor am Straßenrand der für mich singt!
Ich lehne mich zurück und guck ins tiefe Blau,
schließ die Augen und lauf einfach gradeaus.

Und am Ende der Strasse steht ein Haus am See.
Orangenbaumblätter liegen auf dem Weg.
Ich hab 20 Kinder meine Frau ist schön.
Alle kommen vorbei ich brauch nie rauszugehen.

Ich suche neues Land
Mit unbekannten Strassen, fremden Gesichtern und keiner kennt meinen Namen!
Alles gewinnen beim Spiel mit gezinkten Karten.
Alles verlieren, Gott hat einen harten linken Haken.
Ich grabe Schätze aus im Schnee und Sand.
Und Frauen rauben mir jeden Verstand!
Doch irgendwann werd ich vom Glück verfolgt.
Und komm zurück mit beiden Taschen voll Gold.
Ich lad' die alten Vögel und Verwandten ein.
Und alle fang'n vor Freude an zu weinen.
Wir grillen, die Mamas kochen und wir saufen Schnaps.
Und feiern eine Woche jede Nacht.

Und der Mond scheint hell auf mein Haus am See.
Orangenbaumblätter liegen auf dem Weg.
Ich hab 20 Kinder meine Frau ist schön.
Alle kommen vorbei ich brauch nie rauszugehen.

Und am Ende der Strasse steht ein Haus am See.
Orangenbaumblätter liegen auf dem Weg.
Ich hab 20 Kinder meine Frau ist schön.
Alle kommen vorbei ich brauch nie rauszugehen.

Hier bin ich gebor'n, hier werd ich begraben.
Hab taube Ohr'n, nen weissen Bart und sitz im Garten.
Meine 100 Enkel spielen Cricket auf'm Rasen.
Wenn ich so daran denke kann ich's eigentlich kaum erwarten.

Haus am See - Peter Fox

woensdag 6 mei 2009

hansb heeft 't van horen zeggen


ik heb het slechts van horen zeggen, via via, maar toch.
over die buurman van het benedenhuis destijds, we spreken jaren zestig. visueel gehandicapt heet dat nu, toen was hij nog gewoon blind. of niet. want daar zat 'm nou juist de kneep: wat zag ie nog wel en wat zag ie niet meer. in ieder geval profiteerde hij (mag ik dat in dit verband wel zeggen: profiteren, of moet ik hier vooraf al een vrouw-onvriendelijk-waarschuwing meegeven?) inventief van zijn handicap. want kwam ie in het schemerduister van het gemeenschappelijk trapportaal een buurvrouw tegen, dan strekte ie altijd net toevallig op buurvrouws borsthoogte z'n armen uit en mompelde terwijl hij intussen trachtte met zijn handen buurvrouws borsten te betasten: bent u dat buurvrouw? waar hij de buurman afdeed met een simpele groet: dag buurman.
tja, dat was het hele verhaal eigenlijk en ik dacht, ik meld het maar even hier, dan zijn jullie ook op de hoogte.

zondag 3 mei 2009

hansb memoreert


het gekke is dat ik 'm nog regelmatig door de stad zie rijen met z'n snorbrommertje en z'n Dirk-tassen vol verse spullen van de markt tussen de benen geklemd. dan zie ik een man met een verwilderde grijze haardos met een waxcoat aan en steek ik al bijna mijn hand op om 'm te groeten: hé Erwin. of dan loop ik door de wandelgangen van het kantoor en hoor ik achter me zijn stem, draai ik me om en is het 'm helemaal niet. dat kan ook niet want Erwin is vandaag al weer een jaar dood. maar nog niet vergeten.

zaterdag 2 mei 2009

hansb ziet ze vliegen

klik voor groter
het moet natuurlijk niet te gek worden met al dat geportretteerde gevogelte, want voor je het weet sta je bekend als de sijssiesweblogger. maar ik maak nog eenmalig een uitzondering voor deze inmiddels inheems exoot, familie van een ooit ontsnapt stelletje dat met veel kunst en vliegwerk in leven werd gehouden in het Beatrixpark en het Vondelpark. tegenwoordig maken ze geheel zelfstandig de Amsterdamse stadsbinnentuinen onveilig en schreeuwen ze het lieflijke getwinkeleer van de andere sijssies met hun schorre gekras weg. maar mooi zijn ze wel, de halsbandsijssies.