hansb ziet nog meer sijssies

alweer opblaasbaar!
kijk, dat jong, daar rechts, die zit daar na wat vliegoefeningen voor het eerst op een tak, maar laat zich nog wel uitgebreid fêteren door z'n moeder. moeder pikt en hapt uit de vetbol en duwt dat voorgekauwde eten vervolgens in de bek van het jong. totdat ik het raam voorzichtig open om het voederritueel wat beter te bekijken. dan vliegt moeders verschrikt weg. want moederliefde is wel leuk, maar als er gevaar dreigt is het ieder voor zich. dus kijkt een van angst versteend jong mij recht in de ogen terwijl een klein blauwig sijssie onverstoorbaar aan komt vliegen en aan het fourageren slaat. de achtertuinnatuur is wonderbaarlijk. en mooi.

hansb is even zwembroekongeschikt

"jij bent te dik", zegt partner A, terwijl ze met haar wijsvinger in mijn buik prikt, "hier te dik, daar te dik, eigenlijk overal te dik." ja, daar haal je de koekoek, die zwembandjes had ik zelf ook al gezien en gewogen. en de weegschaal liegt niet weet ik van de vorige iets-te-dikke-periode. hoewel de schaal toen juist steeds minder gewicht aanwees vanwege mijn intensieve training: drie keer per week aan een chroomglimmend martelwerktuig gevolgd door een infrarood saunabad, wat volgens de sportschooltheorie een dubbele vetverbranding teweeg zou moeten brengen. enfin, het werkte toen en ik heb geen keus nu. en dank zij de krisis is er leegloop bij de sportschool, dus kan ik er vandaag nog terecht. dan heb ik nog iets meer dan twee maanden om mezelf weer enigszins zwembroekgeschikt te maken. tot meerdere eer en glorie van partner A.

hansb leert de vogels kennen

blaas op die foto!
mooi weer, de zon schijnt. naar buiten, naar buiten!

ik beperk me tot de achtertuin, waar het dierenleven tot aan 't dooie seringenboompje rijkt. omdat partner A daar nog steeds vetbolletjes in hangt. want, zegt ze, die beesten hebben dat juist nu nodig, vanwege hun jongen. terwijl ik denk dat ze zich met jongen en al beter op de vette wormen kunnen werpen. die wonen hier ook. maar ik heb niets in te brengen, in de tuin. dus kan ik ze maar beter leren kennen, onze vogelvriendjes. dit bijvoorbeeld is een.... eh..... sijssie.

hansb weet 't even niet meer

want dat Martin Bril vroegtijdig overlijdt is één triest ding, maar dat daarmee in feite ook Evelien niet meer is , dat is weer een heel ander verhaal. ja, ook ik ben een Evelien-volger. ik heb er zelfs speciaal een 20 nummers tellend  proefabonnement op de Vrij Nederland voor genomen. om elke woensdag direkt de laatste pagina, waarop Evelien, uit het blad te scheuren en de quasi-linksige-blabla-rest bij het oud papier te dumpen. en daar zit ik nu met mijn stapeltje onaffe Eveliens. omdat de schrijver niet een kant en klaar verhaal in feuilletonvorm wenste op te knippen, maar elke week een verse nieuwe aflevering schreef. vorige week de laatste. wordt dus nooit meer vervolgd.

hoe moet dat nou?

hansb krijgt een boodschap

klik voor groter
"gefeliciteerd met 30 + 25 + 1" lees ik op een tweedehands briefje van twintig dat ik net uit de geldmasjien haal. dus hij is 30, zij is 25, en 't kind is ook al weer 1, interpreteer ik er lustig op los. maar allemaal bij elkaar is dat heugelijke moment toch niet meer waard dan twintig euro, nog geen zeven euro pp. fijne en gulle vrienden, die Marike & Owen. ik ben dan ook bang dat het "snel weer een sappie doen" van één kant moet komen en dan bedoel ik niet van de kant van Marike & Owen. "of een weekendje plannen", hoe zien ze dat voor zich? dan is die twintig euro niet eens voldoende voor een aanbetaling. nee, Marike & Owen hebben het bij mij helemaal verbruid. en kennelijk ook bij 30 + 25 + 1, want die hebben het biljet met boodschap snel weer de ekonomie in gepompt. vriendschap is inderdaad niet te koop. in ieder geval niet voor twintig euro.

hansb weigert te koppelen

blow up!
"zeg", zegt de vrouw wier dochter bevriend is met een vage vriendin van dochter L, "zeg, heeft jouw zoon J eigenlijk al een nieuwe vriendin?"
ik grinnik schaapachtig, terwijl ik mezelf afvraag of ik de vriendinsituatie van zoon J ooit met de vrouw heb besproken, zo goed ken ik de vrouw immers niet.
"weet je", gaat de vrouw onverstoorbaar verder, "ik hoor die meiden wel eens met elkaar praten en nu hoorde ik laatst dat jouw zoon J erg in de smaak valt bij de één, waarop de ander wist dat ie al lang een vriendin heeft, wat door de één direkt werd gekorrigeerd, omdat zij op haar beurt weer zeker wist dat dat al weer een tijdje uit is. dus wat denk je, maakt ze een kans?"
ik zucht en ik kijk de vrouw nog eens goed aan: het is gewoon een ouwe koppelaarster. haar dochter of die vage vriendin moet met mijn zoon? op zich begrijpelijk, zoon J heeft zijn charme en zijn atleties voorkomen niet van een vreemd, maar wat wil ze dat ik nu zeg? dat dat meisje maar eens op de thee moet komen? dat we een ontmoeting kunnen arrangeren?

"hij heeft een vriendin", brom ik en ik draai me om. 

hansb biecht op

als nabrander van een snobisties kulturele periode heb ik een brave provinciale amateurtoneelklup ooit opgezadeld met een vervreemdende achtergrond bij hun jaarlijkse toneeluitvoering. ik leg dit even uit: een bevriend regisseur regisseerde al jaren de jaarlijkse lach-of-ik-schiet-klucht die werd opgevoerd door oprechte amateurs in de feestzaal van de lokale kerk. succes verzekerd, zaal beide opvoeringen stampvol, bingo in de pauze. maar artistiek natuurlijk volkomen onverantwoord. dus heb ik ze naast het vaste dekor met de reeks gebruikelijke misverstand-opwekkende-deuren een geluidsdekor aangepraat. om het geheel naar een hoger kultureel niveau te tillen, zeg maar. kunst met een grote K. met behulp van Reinbert de Leeuw speelt Satie. zodat je onder de gesproken kluchtige teksten anderhalf uur lang alsmaar die dreinerige pianoklanken hoorde. mag ik daar vijfentwintig jaar na dato vanaf deze plek de amateurtoneelklup van Breukelen alsnog mijn ekskuses voor aanbieden?

hansb in het verkeer

als ik wandel scheld ik de fietsers de huid vol die me op het zebrapad omverrijden. als ik fiets tier ik op de wandelaars die het fietspad onveilig maken. als ik auto rijd vervloek ik de fietsers die zich van niets en niemand wat aantrekken en de wandelaars die altijd wel ergens plotseling willen oversteken. weer andersom als wandelaar of fietser is de automobilist sowieso de grote gezamenlijke vijand. het gekke is dat ik altijd weer naadloos in de juiste rol stap en er volledig in opga. konklusie: in alle gedaanten ben ik een gevaar op de weg.

had hij alles al gezegd?

(hansb:)
bloggen is eigenlijk zó 2008, dacht hij, terwijl hij voor de zoveelste keer naar een blanko scherm staarde. meer dan een week geleden had ie er nog een stukje uitgeperst, als hij dat domineefilmpje van laatst niet meerekende. méér dan een week geleden! dan kon je toch niet meer spreken van een "lifelog" zoals hij dat in betere tijden dagelijks het internet op slingerde. oprispingen werden het dan, oprispingen waar al helemáál al niemand op zat te wachten. op deze manier hield hij geen lezers meer over. er was toch al flink de klad in gekomen, in de bezoekersaantallen. zijn statistiese hoogtepunt was ie al jaren voorbij. en zijn resterende trouwe volgers begonnen ook al te morren: heee, blogger, tijd niks geschreven, heb je een writersblock? gatverdamme, een writersblock, van dat woord alleen al werd ie letterimpotent. maar wat moest ie dan? er overkwam hem niets meer. zijn herinneringen had ie al uit ten treure beschreven. eigenlijk had hij alles al gezegd.
(chorus:)

hè nee, kom op, je kunt het, we missen je nu al, ik moet altijd zo om je lachen, je meent het tóch niet, je kunt niet zonder ons, waar anders kunnen we nog af en toe de voorkeursspelling lezen, toe nou, je gaat toch niet stoppen hè, hansb...

ik ben er nog...

het is weer groenegolfdag

het mag dan vandaag nog net geen rokjesdag of balletjesdag zijn, maar qua stoplichten op weg naar mijn werk was het vanmorgen in ieder geval een feest: groenegolfdag. alsof een onzichtbare hand bij mijn nadering van de stopstreep elk rood licht op groen zette: let op, daar komt hansb, die moet naar z'n werk én het is bijna rokjesdag, daar istie, nog drie meter, nog twee, nog één, en GROEN! en niet dat ik me haastte, hè. nee, ik pedaleerde gewoon rustig voort. ik zag geen rood, ik zag geen oranje, ik zag alleen maar groen. zes groene verkeerslichten. twee weken eerder dan vorig jaar. dus met die rokjesdag komt het ook wel goed. nog voor de Ronde van Vlaanderen. ik reken op morgen.