en zo zo stapte hij op de ochtend van de laatste dag van de zesde maand op zijn weegapparaat. hij verwachtte er niets van na de vele ups en de weinige downs van de afgelopen weken plus natuurlijk de zwaar alkoholiese sessie van donderdag toen kollega D afscheid nam. voor de zekerheid was ie, om overtollige ballast kwijt te raken, vóór het weegmoment nog een keer ekstra naar de wc geweest. maar zijn met zo veel bravoure gestelde doel-na-zes-maanden zou ie desondanks wel niet meer, nooit meer, bereiken. voor altijd een ietwat te dikke man.
toen zag ie de cijfers: achtenzeventig punt nul. dat kon niet kloppen, dacht ie nog. dus stapte ie van 't weegapparaat en er weer op: hm, toch echt achtenzeventig rond. nog een keer d'r af en d'r op: godallemachtig, nog steeds precies achtenzeventig en nix d'r bij. het was dus waar, hij was waar ie wezen wilde, het was volbracht.
dat hij die middag in de spijerbroekenwinkel een Levi's 501 maatje 30 aantrok was dan misschien nog wat overmoedig, maar de 31 zat 'm als gegoten. kortom, het was nu officieel: de ietwat te dikke man was niet meer. in een hoekje moest hij even zachtjes wenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten