als een kollega waarmee je ruim zes jaar kamer, leed en meer hebt gedeeld, dezelfde kollega die donderdag met een bij-zon-der gunstige regeling afvloeit richting pre-pre-pre-pensioen, als dus die kollega tegen je zegt dat jij nog maar tweeduizendachthonderdzevenendertig dagen hoeft tot je normaal gesproken ook gepensioneerd raakt, is het dan zo gek dat er bij mij iets knapt?
dat ik hem dan eindelijk een veeg uit de pan geef vanwege zijn altijd maar zes jaar lang de gangdeur dicht willen hebben, terwijl ik een absolute opendeurpolicy voorsta? dat ie een oplawaai kan krijgen als ie nog één keer zeurt dat ie het koud heeft omdat het raam te ver openstaat? dat ik hem het boze oog geef als ie wéér vraagt of Hilversum 4 wat zachter kan? dat ie door de grond kan zakken met z'n eeuwige AntaFlu-snoepjes?
met z'n staaaaapels o zo opgeruimde zogenaamd geordende papierchaos? met z'n niet stuk te krijgen akelig opgewekte humeur? met z'n gemiep over z'n volkstuin? met z'n stinkende chinese soep? z'n zogenaamd filosofiese bespiegelingen? z'n grijnzende kale hoofd? z'n getruttel met z'n stekkies en z'n plantjes.
is het dan echt zo gek dat ik me nu afvraag hoe ik die terreur al die tijd heb kunnen doorstaan?
nee, ik ben blij dat ie ophoepelt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten