alle gerechten druipen van en dobberen dan wel drijven in olijfolie. van voorgerecht, vier kommetjes verschillende oliën met boerenbrood om te deppen, via de schaamteloze foie gras kompositie met verse groenten, tot en met het hoofdgerecht van felrode plakjes lichtaangebraden rundvlees: olie, olie en nog eens olie. het menu d'huile, betere doping is er niet.
kloink kloink kloink reden we luidkeels de berg op. alsof er een stuk hout om de achteras was gebonden dat telkens weer tegen de onderkant van het Volkscampertje sloeg. kloink kloink kloink na elke schakeling. ik had er geen goed gevoel over. zag de repatrieringsdienst van de ANWB al het basiskamp oprijden. bestelde dus in arren moede bij de campingbaas maar een mecanicien op lokatie. die mompelde dat ie in een vorig leven zelf aan motoren had geprutst. kroop onder het Volkscampertje, duwde wat aan de kardanas. zei dat alles in orde was. en weg was het kloinken tegen de bodem van het Volkscampertje. magiese handen, wat ik u brom.
bij een bevriende uitgeversuitverkoop sla ik elk jaar weer een flinke stapel boeken in voor de daaropvolgende zomervakantie. dat het op dat moment november is vind ik geen bezwaar. vakantiepret kan wat mij betreft niet vroeg genoeg beginnen. maar wat bepaalt in november je keuze voor boeken die je in alle rust in juli en augustus van het jaar daarop pas zult lezen? afgelopen november koos ik voor het gebonden boek. haade ik alleen maar gebonden boeken uit de dozen en kratten uitgeversrestanten. ik heb het er even erg druk mee.
nou hebben we die kampeerstoeltjes toch al een jaar of twee drie, maar nu pas valt me het label op: for outdoor use only! alsof ze bij gebruik binnenshuis spontaan vlam zullen vatten. of onverwachts zullen imploderen. ernstige schade zullen toebrengen aan have en goed. bovendien, beveelt het label, mag ik niet op de leuningen plaatsnemen. en dan dreigend: do not remove this label! kijk, en daar gaan ze nou te ver. dat bepaal ik namelijk helemaal zelf. hoogste tijd dus voor een daad van goedburgelijke ongehoorzaamheid. waar is die schaar?
we dachten er vanaf te zijn, van de koelkastproblemen in 't Volkscampertje. vorig jaar een nieuw koelkastje gekocht, de ellende afgekocht, zeg maar. in totaal hebben we 'm nu zo'n zeven weken aktief gebruikt en gister gaf ie de geest. dachten we. want hij koelde niet meer, niet elektries, niet via de akku, niet op gas. dus vandaag het basiskamp verlaten, honderd kilometer naar de reparateur in Avignon (op zich geen ramp, altijd leuk zo'n theaterfestival) om te horen: als ie t niet meer doet, altijd op z'n kop, meneer, altijd even een nachtje op z'n kop, kunnen z'n sappen lekker terugstromen. vreemd, heeeel vreemd...
het zuigt aan je smalle racefietsbandjes, het plakt aan je brede wandelsandalen: het asfalt smelt! een trillende damp vormt zich boven de landelijke franse weggetjes, de warmte slaat je van boven en van onderen tegemoet. zo warm, dat ik met een stokje mijn naam in het wegdek kan schrijven. wat ik dus subiet doe, want zoals een bekend surinams spreekwoord zegt: gekken en dwazen schrijven hun namen in klei zand en asfalt.
in de kassarij van de Intermarchë had ie me kennelijk zien kijken naar de triomffotoos van Michael Rasmussen in de sportkatern van een lokaal dagblad.
"mooi hè,da's toch een beetje een Nederlandse overwinning, want de Raboploeg is natuurlijk wel honderd procent Nederlands, nou ja, de beste Nederlander telt natuurlijk niet echt mee, maar toch, een Deen in Nederlandse dienst, je trekt je er aan op. mooi trouwens, zo'n open Tour, zonder doping en zo, ze moesten eens bij voetballers kontroleren, die kunnen al die kompetities echt niet volhouden zonder dope. heb jij trouwens ook zo'n tiet met geld gekregen uit die geldautomaat? vijfentwintig briefjes van tien kreeg ik, ik lijk wel een patser, je moet trouwens ook uitkijken met het kopergeld hier, want voor je het weet puilt je portemonnee uit van de één- en tweecentstukken, dat doen we in Nederland toch zakelijker. wist je dat ze dat in Finland gelijk geregeld hebben toen ze de euro invoerden?"
toen ie afgerekend had groette ie niet, keek ie niet meer op of om. Nederlanders in het buitenland, het blijven eigenaardige wezens.
vroeger was dit een echte OSM-camping. een amsterdamzuidcamping, waar een schoolvriendinnetje van dochter L met haar moeder en haar broertje werd gebracht door een voor de gelegenheid door de ex (van de moeder) ingehuurde werkstudentchauffeur. een echte deWaardtentencamping ook, met van die grote bedoeineachtige pyramidetenten. een camping waar soms, heel soms, plotseling iemand met een caravan stond, als een vreemde eend in de bijt. maar dan natuurlijk wel eentje van het luxe merk Eriba, het moest niet gelijk te gek worden.
nu is een luxemburger de baas van de camping. en komt er een heel ander slag mensen. met caravans. helemaal niet meer OSM, zeg maar: gewoon campingvolk. maar wij slaan ons er dapper door heen, wij redden ons wel, wij staan daar boven.....
*OSM = Ons Soort Mensen ;-)
het gebeurde zo onverwcht, dat we elkaar allemaal even verbouwereerd aanstaarden, partner A, hond Z en ik, tegenover wild zwijn met kind. dan wat geknor, van hun kant, en weg waren ze. zonder de rudimentaire beleefdheid op te kunnen brengen om ons een fatsoenlijke foto te laten maken. dat is toch geen voorbeeld van een moeder aan een kind? nee, de opvoeding van het franse wild is ook al niet meer wat het is geweest. in de pot er mee!
als god in frankrijk, kent u die uitdrukking? ik moest daar aan denken toen ik vandaag vanaf het basiskamp urenlang de velden en de bergen bestudeerde. het veranderende licht, de kondensstrepen van hoogbovenover passerende vliegtuigen, de cirkelende vlucht van een roofvogel, de landman op zijn traktor. koel drankje binnen handberiek. inderdaad, als god in frankrijk. kan het klisjeematiger? en vind ik dat erg?
de oorverdovende stilte van het zuidfranse platteland wordt zo´n zes keer per uur verscheurd door de snerpende toon van een laagvliegende TGV. zes keer per uur, tien sekonden per keer. op topsnelheid over het viadukt boven de vallei de berg in. er zijn ergere dingen om je druk over te maken, maar het verstoort de idylle. keer op keer.
aan het eind van de middag bereikten we het geheime landgoed vanwaar we met het Volkscampertje nu eens een paar dagen naar links, dan weer een paar dagen naar rechts zullen trekken. een heus basiskam dus, dachten we thuis. maar niets veranderlijker dan de mens. nu denk ik dat we gewoon vijf weken ter plekke blijven. ons een end in de rondte lezen. wat rondhangen, wat met hond Z wandelen, wat bijbruinen. met als grootste opgaaf van de dag: wat eten we vanavond en hoe komen we daar aan? nee, ik weet het nu zeker:we laten het basiskamp het basiskamp en gaan voor de honderd procent ontspanning. hee, daar in de verte, is dat een auto?
prachtig natuurlijk, die franse kleine weggetjes. piktoresk, charmant, slaperig, maar opschieten ho maar. helemaal als je kilometers lang achter twee bevriende caravannisten moet blijven hangen omdat het Volkscampertje van nature ook al geen echte vaart kan maken om ze bijvoorbeeld heuvel op even in te halen. maar we komen er wel, alles op z'n tijd, het is potdomme vakantie, maak je niet druk, gentle gentle.
nog geen half uur op weg en we konden al feilloos opsommen wat we waren vergeten mee te nemen: de goeie parmezaanskaasrasp, de blondehondenharenborstel, het lijstje met leuke franse kampeerplekken, het zaterdagse Parool, het lekkeautobandensetje inklusief opblaasapparaat, de hondenpoepzakjes, om maar wat te noemen. daarentegen hebben we op basis van herinnering en pure intuitie (trema op de i) de zuidelijkste camping van Belgie (trema op de e) teruggevonden. als we nou morgen ook nog de treama op het toetsenbordje kunnen traceren kan de vakantie echt beginnen.
