nou was me ome Cor ook al dood. veertig dagen na tante Alie, z'n vrouw. éénentachtig, niet in de wieg gesmoord, maar dus toch triest. weer een familie-ikoon minder. nog even en ik behoor zelf tot de oudste generatie.
enfin, na de plechtigheid met zicht op voorbijrazend verkeer in plaats van sereen ruisende bomen en diepzinnige wolkenpartijen, was er koffie met cake. en thee voor m'n moeder. koffie en thee in overvloed, maar de cake was op de bon. we kregen vijf plakjes, na enig aandringen. voor zeven personen aan onze tafel. en verder moesten we zelf maar bij de andere tafels langsgaan. om te zien of daar nog cake over was.
"ja, nee, u ook gecondoleerd. zeg, zijn deze plakjes over?"
ach, Almere, moet ik meer zeggen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten