hah! achtenzeventig punt drie! nog maar punt drie verwijderd van het einddoel. en hoewel de voorheen ietwat te dikke man de avond niet wilde prijzen voor de dag voorbij was, overviel hem toch een voorzichtig eufories gevoel, een lauwwarme gelukzaligheid. even maar, heel even, om al even snel weer plaats te maken voor een degelijk calvinisties schuldgevoel. nix genieten, nieuwe doelen stellen, nieuwe horizonten. minder, nog minder, alsmaar minder. woog ie niet achtenzestig in z'n kinderloze prime time, ooit? nou dan, achtenzestig zal het zijn. voorwaarts!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten