en wéér staan we op het grind te wachten om een aula binnen te mogen, nu om afscheid te nemen van een (oud)kollega.
te jong, kanker, need i say more.
het is druk en het heeft daardoor ook iets van een ietwat ongemakkelijke reünie. bijna op het nivo dat we elkaar eens op een andere manier zouden moeten ontmoeten. maar dat een ooit verstoten ex-kollega mij na drie dramatiese luchtzoenen vraagt hoe het me gaat en dat ik dan zeg dat het goed met me gaat en dat zij me dan weer met een stalen gezicht, uit de grond van haar hart, bloedserieus en rankuneus toevoegt dat het slechte mensen altijd goed schijnt te gaan en dat ze dan ook nog nauwelijks schrikt van de tekst die uit haar mond komt rollen, dát moet ik toch even verwerken voor ik me kan konsentreren op de werkelijke reden van ons samenzijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten