een prettig gesprek

dahaag, serviceprovider van mijn mobiele telefoon, zeg, ik heb nu toch echt een probl...oh, u wilt eerst mijn mobiele nummer, postcode, huisnummer en geboortedatum, ja dat ben ik, fijn dat ik u spreek, maar ik heb dus net een faktuur van u ontvangen en daar staat op dat...ja, zoekt u het er maar even bij, ziet u het, dat ik dus in twee weken tijd vijfennegentig euro internetverbruik heb met mijn nieuwe mobieltje, nou, dat klopt dus niet.
ja, inderdaad, overgestapt op ander abonnement plus onbeperkt internet, nee niet per 10 mei maar per 24 april, staat in mijn kontrakt hoor, ik verzin het niet, wat zegt u, een creditnota, nee nooit ontvangen, maar dat is sowieso een heeel ander bedrag, ja ik blijf even hangen.
ah, daar bent u weer, oh, doorverbinden, nou ja, vooruit, dank u wel.
dahaag, doorverbonden afdeling, ik heb dus een probleem met de faktuur, nee, wacht, ik ben wel goed doorverbonden, het gaat om...oh, u wilt eerst mijn mobiele nummer, postcode, huisnummer en geboortedatum, goh, da's de tweede keer, ja, dat ben ik nog steeds, ook aangenaam, maar ik krijg dus kosten berekend die in het abonnement horen te zitten, ziet u, en niet zo weinig ook, dus nou dacht ik dat voor dat jullie dat van mijn rekening halen..., ja, gek he, hoe kan dat nou, nee geen idee, maar wat ik zeg klopt, ja, ziet u wel, vindt u ook, okee, eh... u maakt een aantekening, da's mooi, en verder, hm, krijg ik weer een creditnota, net als de vorige die ik niet heb gehad, ja, nee, mag ik even, zeg, ik word nu echt een beetje ongelukkig, kent u dat gevoel?

overspannen volksekonomie

heb Marktplaats ontdekt. zet ik laatst twee jaar oude telefoon/pda te koop. binnen een uur na plaatsing verkocht, twee uur later opgehaald. bied ik gister wat onbenullige spullen aan, word ik de hele dag bestookt met reakties: kopen, kopen, kopen, hebben, hebben, hebben. moet ik horden kooplustigen van me afslaan, teleurstellen. staan luttele uren later de eersten al voor de deur om hun begeerde aankoop mee te nemen; vanuit Utrecht, tel uit je winst. verstuur ik morgen nog een item naar 't Hoge Noorden (is vooruitbetaald, wie is er nou gek?) en wordt een ander eksemplaar opgehaald. hoe, wat, wanneer is ergens iets dolgedraaid in deze overspannen volksekonomie?

taksatierapport

natuurlijk, dat ie omgerekend vijf keer meer waard is dan waarvoor we 'm destijds hebben gekocht is mooi. maar dat de keurmeester doodleuk durft te beweren dat de staat van het interieur matig is stuit me dan toch tegen de borst. hee! dit Volkscampertje is wel zesendertg jaar oud, ja! en die gordijntjes zijn honderd procent origineel! vinje't gek dat de stof na zesendertig jaar enigszins gaar is, dat er dus hier en daar een gaatje valt? en dat zoon J ooit met een uitstekende schoenveterhaak aan het vinyl van de zitting is blijven haken, gottogottogot, dat zijn gewoon gebruikerssporen. en kan ik er wat aan doen dat het oude koelkastje 't niet meer dee? ik heb er nota bene een gloedjenieuwe ingezet! "matig interieur", dat zal lekker worden.

nix aan de hand, toch?

hij rijdt naast me op de oprit naar de snelweg, hij in de linkerbaan voor linksaf en rechtdoor, ik in de middenbaan voor rechtdoor, richting stoplichten. met één hand bellend en de andere hand sturend blijkt ie van uiterst links naar uiterst rechts te willen. ik rij al prakties naast 'm, dus rij ik door in mijn middenbaan, hij moet achter mij langs van links naar rechts. furie! hel en verdoemenis!
we staan stil voor het stoplicht, ik middenbaan, hij rechterbaan, hij doet zijn raam open, bedreigt, stuurt verzengende blikken, ik haal m'n schouders op, hij fluimt fors op mijn rechterraam.
ook prettige pinkster...

van pissebed naar kakkebed

kent u die uidrukking?
dat je ferm besluit iets totaaal anders te gaan doen, maar dat dat anders uiteindelijk net zo rot blijkt als dat eerste.
voorbeeld: als je op deze plek met veel bravoer en bombarie een UPC-vrije zone afkondigt en een eiland van digitale gelukzaligheid in Digitenne voorziet. en dat je dan het Digitenne-evangelie verkondigt aan Jan en Alleman. en de UPC-verkettering.
maar dat het je na ruim twee jaar toch gaat irriteren, de digitale blokvorming in de huiskamer bij elk langsrijdend brommertje, de digitale blokvorming in de slaapkamer bij elk hogedrukgebied én het ontbreken van vele interessante kanalen, nee, denk je dan, dat Digitenne is ook niet alles.
maar terug naar de kabel, terug naar UPC? da's ook weer zo wat. da's dus eigenlijk verraad aan je principes, aan je integriteit, ach en wee, dilemma's, dilemma's. waar je dan, omdat het je beter uitkomt, zonder blikken of blozen een fikse draai aangeeft.
dan klaag je bijvoorbeeld over de kulturele armoe vanwege het ontbreken van BBC, Arte, het Geschiedeniskanaal, Holland Doc en TV5.
dan zeg je bijvoorbeeld dat alleen echt grote geesten op een foute beslissing terug komen.
en dan wentel je je vervolgens juichend in 90 digitale tv-kanalen.
via de kabel.
van UPC.
net zo makkelijk.

de val van het slimme prinsesje

dus jullie willen weten wat daar nou eigenlijk achter steekt? jullie willen van de hoed en de rand? de sappige details? de naakte waarheid? leest en huivert:
er was er eens een slim prinsesje en dat slimme prinsesje werkte met twee heerlijke prinsen voor de arme mensen in de grote boze stad die geen eigen huisje (meer) hadden. het slimme prinsesje en de heerlijke prinsen bedachten dan allerlei slimme plannetjes, zodat die arme mensen toch een huisje kregen.
tot op een kwade dag het slimme prinsesje bedacht dat 't allemaal héééélemaal anders moest met die plannetjes. maar toen ze dat vertelde aan de twee heerlijke prinsen, vonden die dat niet zo'n goed idee. dus ging het slimme prinsesje naar de koning, maar ook bij de koning ving het slimme prinsesje bot. daarop ging ze naar de keizer, maar de keizer wilde niet eens naar haar luisteren. het slimme prinsesje wist echter van geen ophouden. ze draafde helemaal door. zo kenden de twee heerlijke prinsen haar niet. dus gingen ze met haar praten, opdat het weer zou worden zoals vroeger. praten met de raadsheren er bij, praten met de koning er bij, uren, weken, maanden achter elkaar, praten, praten, praten. maar het slimme prinsesje, dat opeens dus niet zo slim meer was, bleef hardnekkig geloven in haar eigen waarheid.
nou, en toen werd het niet-meer-zo-slimme prinsesje een beetje ziek van al het gedoe. en de twee heerlijke prinsen werden een beetje ziek van het niet-meer-zo-slimme prinsesje. en toen stapte het niet-meer-zo-slimme prinsesje met haar neusje nuffig in de lucht naar de paleisarts en vertelde hem dat ze niet langer samen met de twee heerlijke prinsen plannetjes voor de arme mensen zonder huisjes wilde bedenken. en toen zei de paleisarts dat het beter was voor het niet-meer-zo- slimme prinsesje als ze een tijdje in haar eigen huisje bleef. en zo kwam het niet-meer-zo-slimme prinsesje nooit weerom.
en de heerlijke prinsen? die leefden nog lang en gelukkig, nadat ze binnen het koninkrijk een nieuw slim prinsesje hadden gevonden.

te huur (ooit)

duidelijk uit het pre-computertijdperk, 1981-1982. toen het opgeven van een advertentie nog puur handwerk was. en goed kunnende tellen natuurlijk. zes regels bij vierentwintig tekens. berekend in harde hollandse guldens, kom daar nu nog eens om.
ik zou overigens direkt reageren op wat klinkt als een prachtwoning in een parkachtige omgeving. waar vind je tegeswoordigs nog zoiets voor omgerekend zo'n 462 euro? ruim honderd vierkante meter parket! drie bergingen! op het zuiden! entresol! luxe, meneer mevrouw, pure luxe!
nou, lou loene dus. geen enkele reaktie. konden we dat parket er alsnog uitslopen. ligt nu twee verhuizingen verder weer cq nog steeds onverslijtbaar op de vloer. de gevraagde overname meer dan waard. krentekakkers!
enfin, zand er over, niet boos maken, is óók al weer 25 jaar geleden..

de te dikke man draaft door

hah! achtenzeventig punt drie! nog maar punt drie verwijderd van het einddoel. en hoewel de voorheen ietwat te dikke man de avond niet wilde prijzen voor de dag voorbij was, overviel hem toch een voorzichtig eufories gevoel, een lauwwarme gelukzaligheid. even maar, heel even, om al even snel weer plaats te maken voor een degelijk calvinisties schuldgevoel. nix genieten, nieuwe doelen stellen, nieuwe horizonten. minder, nog minder, alsmaar minder. woog ie niet achtenzestig in z'n kinderloze prime time, ooit? nou dan, achtenzestig zal het zijn. voorwaarts!

de mens is goed

een week lang ben ik vanuit mijn werkplek twee maal daags met de metro op en neer heen en weer gereden naar het verderopgelegen metrostation. en iedere keer als ik gebruik maakte van mijn OV-chipkaart om zo'n nieuwerwets OV-poortje te openen kreeg ik een lot van het promotieteam. niet dat ik verderop moest zijn, nee, loten wilde ik, veel loten. gewoon, om te winnen. veertien had ik er uiteindelijk aan het eind van die week, veertien loten die ik dan weer op een website moest aktiveren met een komplexe cijferletterkode.
en ziehier: één van de unieke kodes heeft me een ipod shuffle opgeleverd. kreeg ik gister een mailtje over. wordt me opgestuurd. geen officiële plichtplegingen met fotoos en handenschuddende OV-bobo's, neen, gewoon opgestuurd, zonder enig cachet. vandaag heb ik ze dan ook teruggemaild dat ik afzie van mijn prijs. als het zo moet, hoef 't niet meer. ja toch, niet dan?

de mens is slecht

en wéér staan we op het grind te wachten om een aula binnen te mogen, nu om afscheid te nemen van een (oud)kollega.
te jong, kanker, need i say more.
het is druk en het heeft daardoor ook iets van een ietwat ongemakkelijke reünie. bijna op het nivo dat we elkaar eens op een andere manier zouden moeten ontmoeten. maar dat een ooit verstoten ex-kollega mij na drie dramatiese luchtzoenen vraagt hoe het me gaat en dat ik dan zeg dat het goed met me gaat en dat zij me dan weer met een stalen gezicht, uit de grond van haar hart, bloedserieus en rankuneus toevoegt dat het slechte mensen altijd goed schijnt te gaan en dat ze dan ook nog nauwelijks schrikt van de tekst die uit haar mond komt rollen, dát moet ik toch even verwerken voor ik me kan konsentreren op de werkelijke reden van ons samenzijn.

vandaag 25 jaar geleden

gingen we naar de kaartverkoop van het Holland Festival in de Stadsschouwburg. stonden we uren in rijen. kochten we hele ritsen voorstellingen. van Pina Bausch tot en met Laurie Anderson (ach, Laurie Anderson, lééft die nog?). zagen we soms wel twee voorstellingen per week. dát waren nog eens kulturele hoogtijdagen.
nu hangen we op de bank. kopen we hoogstens nog wel eens een film, om thuis te bekijken. gaan we hoogstens nog wel eens naar een generale repetitie in het Muziektheater. omdat dochtervriend J daar werkt en ons een kaartje regelt.
we zouden toch weer eens wat meer,
we zouden toch eens wat vaker,
maar ja, je begrijpt...

de moord op Ouwe Laptop

hij haalde het bloed onder m'n nagels vandaan, met z'n trage opstartsnelheid. frustreerde me tot in het diepst van m'n ziel, met z'n illegale XP-versie die zo illegaal was dat je 'm d'r zelfs niet af kon halen. met z'n lawaaïerige ventilator. z'n bevlekte scherm. z'n ultrakorte batterijvermogen. z'n urenlange installatieprocedures.
maar ik aksepteerde het. omdat ie eigenlijk wel lief was. omdat ie dochter L door moeilijke tijden heeft gesleept in de USA. en hee: het milieu, vergeet het milieu niet, er is altijd wel een tweede, derde, vierde gebruik te bedenken.
dus prepareerde ik 'm voor de klas van juf A. een middagje bezig. er af wat naar privé riekt, reken- en taalspelletjes er op. een basisschoolaccount ingesteld. kant en klaar op basisschoolnivo bedienbaar.
en daar ging het definitief mis. bleef ie hangen. speelde ie op. lag ie dwars. had ie me bij m'n strot. heb ik z'n scherm dichtgemept. me vergrepen aan z'n toetsenbord. ligt de P er los bij. doet ie 't niet meer. hersendood.

de nazit

nu ik het toch over de nazit heb: van mij mag na de ceremonie en de plechtige plichtplegingen subiet de drank op tafel, een maaltijd aangericht. zo'n beetje als de katholieken doen, of de belgen voor mijn part, die weten in ieder geval dat er geen beter afscheid is dan een afscheid met een lach en een traan, goed van eten en van drinken. en onderwijl herinneringen ophalen, nog eens lekker schelden, de vakantie van volgend jaar doornemen, de kinderen bespreken, mij is 't om het even. zodat je jaren later nog eens denkt: die begrafenis van die en die, toen en toen, dat was een goeie! om met de grote (dode) Bram Vermeulen te spreken: dood ben ik pas, als jij me bent vergeten.

koffie en cake in Almere

nou was me ome Cor ook al dood. veertig dagen na tante Alie, z'n vrouw. éénentachtig, niet in de wieg gesmoord, maar dus toch triest. weer een familie-ikoon minder. nog even en ik behoor zelf tot de oudste generatie.
enfin, na de plechtigheid met zicht op voorbijrazend verkeer in plaats van sereen ruisende bomen en diepzinnige wolkenpartijen, was er koffie met cake. en thee voor m'n moeder. koffie en thee in overvloed, maar de cake was op de bon. we kregen vijf plakjes, na enig aandringen. voor zeven personen aan onze tafel. en verder moesten we zelf maar bij de andere tafels langsgaan. om te zien of daar nog cake over was.
"ja, nee, u ook gecondoleerd. zeg, zijn deze plakjes over?"
ach, Almere, moet ik meer zeggen?

huiskamertennis

een sterk staaltje associatief denken: via pijnlijke schouder nu, naar tennisarm ooit, langs tennisrackets kopen toen, tot tennnissen in de huiskamer destijds. nou ja, huiskamer: loft. hadden we een tijdje in onderhuur. van Giuliana, wat ik jaren later nog een mooie naam vond voor een dochter, maar wat partner A te uitsloverig vond, anders had dochter L wel dochter G geheten. maar goed, een newyorkse loft. op de hoek van Second Street en de Bowery, niet ver van CBGB's. boven een café. breed maar en vooral lang. en schaars gemeubileerd. zodat we onze nieuw gekochte rackets konden uitproberen zonder de deur uit te hoeven. met een schuimrubber bal, dat wel, maar dan nog, het mepte lekker weg, forehand, backhand, smash. en dat dan weer airconditioned!
god, wat waren we jong, wat waren we ondernemend...

dolgedraaid & doorgeschoten

"onlangs heb ik u gehoord inzake het verstoren van een nest van een merel en het begin van nestbouw van een houtduif, welke zich bevonden in een klimop rond de binnenpoort van het hofje. in verband met de door u in deze afgelegde verklaring is destijds een nader onderzoek ingesteld. daarbij zijn X en Y van de woningcorporatie gehoord, alsmede funktionarissen van het groenonderhoudsbedrijf. naar aanleiding van het terzake opgemaakt proces-verbaal is deze zaak ter terechtzitting van de ekonomiese politierechter onderzocht en behandeld.
uit de bewezen verklaarde feiten blijkt dat de verdachten werd verweten dat zij één of meer nesten van beschermde, inheemse diersoorten (vogels) hebben verstoord en zelfs, in geval van het nest van de merel, dat nest hebben meegenomen. uit uw verklaring en het rechercheonderzoek in de binnentuin is gebleken dat bedoelde nesten door deze vogels werden gebruikt.
het verwijderen van oude, niet meer door vogels gebruikte, nesten uit begroeïngen, is toelaatbaar. in dit geval ging het er om dat de nesten wel gebruikt werden dan wel door de vogels werden opgebouwd dan wel verbouwd.
de feiten leveren een strafbaar feit op waardoor dan ook een geldboete van twee maal 220 euro is opgelegd."

uit een brief van het ministerie van LN&W aan klagers over de schending van de Flora en Faunawet door een groenonderhoudsbedrijf dat werkte in opdracht van een woningcorporatie. de klagers hadden aangifte gedaan bij de AID, de Algemene Inspectiedienst van het Ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit. (bron: buurtkrant Jordaan & Gouden Reaal, mei/juni 2007) (schuinmarkeringen door hansb)

eindig

de alvleesklier is een orgaan dat op de achtergrond allerlei spijsverteringstaken uitvoert. handig geplaatst achter de maag doet ie onopgemerkt zijn nuttige werk. maar even onopgemerkt kunnen er ook cellen gaan woekeren. er wordt wat geduwd, er dijt wat uit, maar je merkt het niet, er is aanvankelijk geen ander orgaan waar ie hinderlijk tegenaan leunt. merk je het wel, dan is het te laat, dan heb je een inmiddels onuitroeibaar gezwel. en dan kan ik hier een dag of veertien geleden wel semi-lollig filosoferen over de voordelen van het nieuwe doodgaan, maar als het dan in de nabije omgeving onverwacht zo ver is, is het opeens zo lollig niet meer.

licht in 't duister en veel boot

vies donker, speels licht, kruisende lijnen, dwarsverbanden, zonnevlekken, roest. van alles een beetje, net als in het leven zelf.
ooit liep hier mijn (stief)vader tegen middernacht om mijn postverwerkende moeder op te halen van het grote postverdeeelkantoor. kon ie zich maar tenauwernood vier aanvallers van het lijf houden. omdat ze dachten dat ie "anders" was, omdat ie met een damesparaplu liep. nou, het mepte lekker, met die damesplu.

en dan nog wat:

gister nog lag er heel veel boot aan de kaai.
vandaag was ie al weer weg.
if this is thursday this must be Amsterdam...

hebbikdat

dat je een nieuw mobieltje aanschaft door als trouwe klant je abonnement te verlengen. dat je dan weliswaar je allergunstigste abonnement uit de begintijd van het mobiel bellen opgeeft, maar dat je daarvoor in de plaats een halve computer met onbeperkt internet terugkrijgt. dat je dan ook uitgebreid aan het mobiel internetten gaat en megabite na megabite opslurpt en of uitbraakt. dat je dan en passant even op je persoonlijke pagina van de website van je telefoonaanbieder kijkt. dat je dan ziet dat daar nog gewoon je ouwe abonnement staat genoteerd, zonder all inclusive internet. dat je dan dus al die gretig gekonsumeerde megabites tegen een buitengewoon pittig tarief worden toegerekend. dat je daar dan over opbelt, maar wel met je vaste telefoon. dat ze dan zeggen dat er ergens iets is foutgegaan en dat je dan maar even terug moet bellen als de rekening op de deurmat ligt. dat ik daar dus niet op ga wachten omdat die rekening gekoppeld is aan een automatiese inkasso. dat ik Gekke Gerritje niet ben, dacht ik niet. dat ik me dus weer lekker druk zit te maken.

gotsammekraken

"okeeeee. leun ontspannen tegen me aan, kin op je borst, hoofd ietwat naar links draaien, handen in elkaar boven je hoofd, diep inademen en als je uitademt geef ik een ruk. en maak je maar niet ongerust, ik heb er een diploma voor." en terwijl ik nog dacht hoe vreemd het was om op het moment suprême met diploma's te zwaaien, hoorde en voelde ik een luide knak en kon ik mijn nek weer vrijelijk bewegen.