kloink!

eerst hoorden we een harde KLOINK!, direkt gevolgd door een helder RINKELDEKINK! en een aarzelend STEUNKREUN!. en toen vonden we dit op de weg. met aan de ene kant een scherpe verse breuk, aan de andere kant een platte ouwe breuk. geen idee wat het is. een beugel? een stuk van een veer? en dan: is het essentieel voor de auto? hield het de hele voorwielophanging misschien wel bij mekaar? je weet het niet, je weet het niet. ik beschouw het als een vingerwijzing: hoogste tijd voor een nieuw modelletje.

trend!

hier toont ons favoriete model A de afghaanse winterjas.
de lichtgekleurde op authentieke wijze gelooide huid is langs de jasranden en de mouwen afgezet met een kokette witte vacht. voor het ultieme draagcomfort bevindt de originele vacht zich nog aan de binnenzijde van de jas. op deze wijze kan de jas ook probleemloos binnenstebuiten worden gedragen. merk op dat de lokale geitengeur uitstekend bewaard is gebleven. de ware liefhebber draagt de jas dan ook bij voorkeur tijdens regenachtig weer opdat de penetrante geur nog beter tot z'n recht komt.
onder deze kwalitatief fraaie afghaan draagt model A een kekke blauwwitgestreepte tuinbroek met brutale lederen breteleinden en daarbij modieuze klompschoentjes.
helaas zijn er gezien de huidige machtsverhoudingen en het internationale wapengekletter in Afghanië en omstreken enige logistieke problemen ontstaan waardoor de levering van de jassen ietwat stokt. desgewenst plaatsen wij u echter graag op onze wachtlijst.

Pirotti

vanille, aardbei en banaan had ie, dacht ik. misschien vergeet ik een smaak, misschien had ie ook citroen. maar dan had je het wel gehad, bij Pirotti op de Beukenweg. een dubbeltje voor een bolletje. die met die pet deed het ijscokarretje in de buurt, zo rond etenstijd. die grote dee de ijssalon. dat was Pirotti zelf. een chagerijnig en ongeduldig man, herinner ik me. blijkt die met het petje de (schoon)vader van Pisa met de vierentwintig smaken op het Scheldeplein, die aan zijn schoondochter nog wel eens verhaalt over zijn chagerijnige partner van destijds.
opgelucht dat er dus nog nix mis is met mijn langetermijngeheugen, lik ik aan het smeltende kom, hoe-heet-die-smaak-ook-weer eh, eh, lijkt op wortel, eh, mierikswortel, eh nee, wacht: GEMBERijs dat over de oubliehoorn puilt.

onwillige liften

vanmorgen weer eens ruzie met de liften op mijn werkplek. kom ik aanlopen staat er een lift klaar, druk ik op het deuropenknopje gaat de deur niet open. net dat ik begin te stampvoeten gaat er een deur van een andere lift open, een lift die even te voor nog onderweg was naar beneden. waarom?
kom je aanlopen staan er twee liften op de vijfde verdieping, vertrekt er net een lift van de begane grond. dan komt er niet een snel van de vijfde aangesneld, neen, dan moet je wachten tot de net vertrokken lift weer terug is. en vice versa van bovenaf natuurlijk. waarom?
daar kan ik me nou druk om maken.

voor Anneke

waterkoker

het is algemeen bekend dat ik pietluttig ben op het gebied van het aanschaffen van huishoudelijke artikelen, hoewel ik me zelf liever een bewust konsument noem. hoe het ook zij: wat ik in m'n hoofd heb heb ik niet in m'n kont, ik weet wat ik wil en ik reis desnoods de halve stad af (en het halve land als het moet) om precies datgene in handen te krijgen wat ik hebben wil.
dus toen mijn ooit zorgvuldig geselekteerde en geliefde waterkoker definitief uitviel wilde ik het liefst eksakt de zelfde terug, want mooi, kompakt anderhalf liter bolletje van Rowenta en perfekt passend bij de andere apparaten in de keuken. blijkt ie niet meer gemaakt te worden, oud model, niet meer leverbaar. want ook waterkokers moeten elk jaar vernieuwd en verbeterd, elk jaar een nieuwe ontwerper, een nieuwe lijn.
zodat ik opnieuw winkel in, winkel uit moest met partner A aan mijn zij. op zoek naar een waardig vervanger. maar partner A begrijpt me niet, zij had het liefst de eerst de beste plestik waterkoker bij Blokker gekocht. dan zet ik natuurlijk helemaal m'n hakken in het zand. da's dus logies. en zo kwam het dat ik om vijf voor vijf gistermiddag stootte op de Russel Hobbs Montana. enne, euh, nou ben ik gelukkig.

au suivant

klik op pijltje
tja, Brel, wat moet ik zeggen. ik wist met mijn HBS-frans eigenlijk nooit precies wat ie zong. flarden tekst verstond ik hier en daar, de rest humde ik maar wat mee. de muziek an sich en zijn expressieve manier van zingen vond ik al mooi. mooi genoeg om zo wat z'n hele werk op plaat, cd of mp3 te hebben.
en toen was er YouTube. waar delen van een konsert in Het Huis met de Pilaren in Bergen-NH (voorjaar 1964) zo maar chansongewijs te bekijken en te beluisteren zijn. ondertiteld met de vertalingen van Ernst van Altena. zodat ik eindelijk kan zien wat ie zingt.
er gaat een wereld voor me open.

in het nederlands (maar niet synchroon) door Jeroen Willems
tijdens Brels laatste konsert in 1967, spaans ondertiteld

langharig én kortzichtig

opblazen!
kijk nou toch: die groffe laarzen! dat strakke tweekleurige teeshirt! die zware riem! dat haar die dunne armjes die strakke broek! en die lichaamhouding die uitschreeuwt dat ie er liever niet had gezeten, op die ongemakkelijke stoel bij die bolpotige tafel met dat glaasje prik op dat gebreide tafelkleed. één en al verzet. één brok alles moet anders. eind jaren zestig, nog geen twintig jaar oud.
ik kan het weten,
want die jongen,
dat was ik.

familiebanden

klikkerdeklik
vond een foto van een trouwpartij eind jaren zestig. op z'n Rotterdams inklusief hoogpolige suikerspin. godzijdank is het familie van partner A, dus aangetrouwd. en aangetrouwd wordt nooit eigen. daar ben ik wel eens blij om, dat je daar niet verantwoordelijk voor bent. want je zoekt ze niet zelf uit, hè, je krijgt ze er zo maar bij. nou ja, je eigen familie kies natuurlijk ook niet zelf, maar da's toch anders. je weet immers niet beter.
ho, wacht even, ik krijg hier een dringende interventie door van partner A: de dame in kwestie was een vriendin van een vriend van de vele jaren later ook door mij aangetrouwde familie. waarmee partner A haar familiehanden in onschuld wast.
waarom dan toch die foto bewaard?

suikerzakjes

ooit spaarde ik suikerzakjes. in de tijd geplaatst was dat na de sigarebandjes, maar voor de speldjes. en net als bij de sigarebandjes was ik voor de aanwas van mijn verzameling afhankelijk van bevriende sigarenrokers cq horecabezoekers. opa's en omes dus. waardoor mijn kollektie beperkt bleef tot de suikerzakjes van de vaste pleisterplaatsen van die omes en opa's. zodat ik al snel mijn toevlucht moest nemen tot in sommige winkels aangeboden suikerzakjespaketten. dat waren suikerzakjes waar nooit suiker in had gezeten, maar met een grote variëteit aan opdrukken. zo leek het uiteindelijk nog heel wat, die verzameling. had ik zelfs zakjes uit New York en Parijs. en deze, van de PvdA. hoewel het best zou kunnen dat die echt besuikerd is geweest, want destijds stemden ze thuis nog op die partij.

Albatros

de afgelopen jaren lag ie hoog en droog in de kelder, ver weg van de jaarlijkse hektiek van inpakken, opzetten en afbreken. min of meer verbannen na de aanschaf van het Volkscampertje. werkeloos opgerold op een hoge kast. vocht- en muisvrij, maar toch, hij lag daar maar. en dat begint dan toch te knagen. kwijnde ie niet weg? was het doek nog wel goed? de palen niet weggeroest? het weer niet in het grondzeil? zou ie niet weer eens lekker opgezet willen worden? met z'n vijftig haringen om zich heen. z'n hoge middenmast. z'n kekke zijstukken. en zijn luifeltje.
gister gooiden we 'm achter in het Smartje. met al z'n vijfendertig kilo. naar de dagcamping in het Amsterdamse Bos. waar ie na een half uurtje glorieus mooi en strak stond te zijn. zestien jaar oud en zonder mankeren klaar om weer op reis te gaan. dus hebben we 'm beloofd dat ie volgend jaar met het Volkscampertje mee mag. en toen moest ie even wenen.

bonusblogje op de zondagnamiddag

klik!
kijk, daar val ik nou voor, voor zo'n muurtje. daar is goed over nagedacht, eeuwen van ervaring zitten er in. en stenen die toevallig in de buurt lagen. grotere stenen, kleinere stenen, plattige stenen. ogenschijnlijk struktuurloos, maar moeiteloos in staat om tijd, weer en wind te trotseren.
ik hou d'r over op voor ik echt sentimenteel word.

slagersjongensdeuntje

ik word al weken achtervolgd door een kort en pakkend riedeltje dat steeds onverwacht fluitend voorbij komt. en als ik het iemand hoor fluiten neemt een ander het een stukje verderop ook nog weer even zo makkelijk over. alsof het een lopend vuurtje is. zodat het zich inmiddels onwrikbaar in mijn hoofd heeft vastgezet. het begint ongeveer als fuu fuu, fuu-fuu-fuu. en dat dan dus fluitend. hoog laag, hoog-hoog-laag. gek word ik er van. niet in de laatste plaats omdat ik geen idee heb waar het vandaan komt. deoreklame? soaptune? radiojingle? slagersjongensdeuntje? voor mijn gemoedsrust moet ik het weten. zodat ik het uit m'n hoofd kan zetten. en het kan vergeten. help?

update: zie http://www.youtube.com/watch?v=ZO9xUKgTnxc&mode=related&search=
(met dank aan Cockie )

gevallen vrouw

in een luisterende groep meisjes- en jongensstudenten viel een vrouw spontaan om, gestrekt op de grond, pardoes uit stilstand voorover, als een gevelde boom. ik was in een museum voor moderne kunst en dacht dat het er bij hoorde, een performance of zo, shock art terwijl u luncht. ik konsentreerde me dus weer op AirWorld, design in de luchtvaart, een tentoonstelling als een jongensdroom. met echte vliegtuigstoelen, ouwe luchtvaartreklamefilms, modieuze stewardessenpakjes en een hele serie zorgvuldig ontworpen cabinebestekken en -serviesgoederen. nostalgie en toch verantwoord. de gevallen vrouw was intussen op een burostoel op wieltjes gezet met een groot glas water in haar hand en een ijszak op de bult op haar hoofd. ze keek nog wat wazig. ik denk dat het toch geen performance was.

state of mind

opblaasbaar
ik kom niet meer op gang. ik zucht voornamelijk veel en ik staar. negeer dringende taken. zie er druk doende uit, maar produceer nix. hangen doe ik ook. en wachten. ik hang en wacht tot het beter gaat. misschien worstel ik ook wel, weet ik veel. ik woel en draai in ieder geval vaak. in bed dan. en ontlopen natuurlijk, ik ontloop zo langzamerhand allerhande verantwoordelijkheden. volgens mij begint het op te vallen. val ik binnenkort door de mand. heb ik m'n krediet verspeeld. ik weet wel hoe het komt. ik ben gewoon onthecht. dan laat je al snel de boel de boel. verwilder je ook. laisser faire en zo. als ik om te beginnen nou eens naar de kapper ga...

ons dagelijks brood

beker verse soep bij de soepwinkel? small, medium, large? pijnboompitjes, zure room, koriander er op? broodje pittige fetasalade bij de griekse hapjeswinkel? sla en olijven? surinaams broodje pom bij de Tokoman? met zuur en peper? of een broodje moksi meti? maanzaadbagel met tonijnsalade bij de bagelwinkel? brownie er bij voor toe? italiaanse ciabatta bij LaPlace? warm of koud? vers gesneden vette fritten van het plein? satésaus, mayo, oorlog? hollands broodje gezond van de warme bakker? met salami, kaas, brie, ei, ham of een kombi? broodje indische bal bij de ietwat verre lunchroom? pistolet of bolletje? broodje makreel bij de visboer? peper, zout, ui? afgebakken broodjes bij de AH met ouwe kaas? één plak, twee plakken? broodje falaffel met alles d'r op en d'r an? meenemen of hier op eten?
keuzes, keuzes, keuzes. het zware juk van het werken in het centrum van Amsterdam. elke dag weer: waar haal ik m'n lunch en wat haal ik daar dan? bij zoveel ooft, bij zoveel vruchten, moet men bij de keuze bijna zuchten. ik sla vandaag maar eens over.

palio

klik op pijl
ik kamp met een chronies gebrek aan blogwaardigheden. zodat ik noodgedwongen terug moet grijpen op eerdere belevenissen. de palio bijvoorbeeld. paardenrace op het centrale plein te Siena. dat doen ze daar al jaren. al eeuwen. tien contrades strijden om een vaantje. elke contrade een eigen paard. drie rondjes om het plein. het eerste paard dat aankomt wint, met of zonder berijder. wij waren drie dagen te laat. zodat we het moesten doen met de dagelijkse zegetocht van de winnende contrade. met trommels, vaandels en gezang. en zingende vrouwen. met identieke sjaaltjes om. en een lief klein meisje meeklappend op de arm van haar moeder. waar ik niet op in kon zoomen omdat mijn kamera dat niet kan. zo is er altijd wat. het is sowieso een beetje een saai filmpje. kijk dus ook eigenlijk maar niet. this blog will selfdestruct after 45 seconds... ( vrij naar Maxwell Smart, agent 86 in Get Smart)

kiekje

Vathia, Mani
als amateurkiekjesmaker heb ik geen hoge pet op van mezelf kwa kunstzinnig en kwalitatief verantwoorde fotoos. maar dank zij de digitale fotografie zit er in de gigantiese plaatjesbrij die ik zo nu en dan over m'n gezinsleden uitstort altijd wel een foto bij waarvan je denkt: hee, heb ik die foto gemaakt, met die uitgebalanceerde kleur, die krachtige kompositie?
zoals deze dus. vinnik zelf dan. beetje bijna expressonisties met die onverwachte lichtdonkervlekken en de grof gepenseelde huizen. nou ja, je begrijpt wat ik bedoel.
ik ben er alleen nog niet uit welke versie de betere is. de originele wat lichtere of de digitaal opgewaardeerde. zacht of hard. vaag of helder. hm, kweenie. iemand?

lekke band 85 euro

ik heb een lekke achterband maar ontken dat gegeven eigenlijk al de hele week. dus pomp ik 'm 's ochtends op, rij snel naar m'n werkplek, pomp 'm aan het eind van de middag weer op en rij snel naar huis. nix aan de hand, zo kan ik nog weken doorgaan.
ware het niet dat ik daar plotseling als een berg tegen opzie, tegen dat dagelijks twee keer oppompen. dus kom ik net van de fietsenmaker: tja, dat achterbandje is ook wel erg glad, meneer. en die ketting is uitgelubberd, tandwiel te puntig, remblokjes afgesleten. we lopen 'm na, smeren hier en daar wat bij en morgen na vijven istie klaar. en dat kost u, effe kijke, plus vijf, min drie, zes onthouden, drie en tachtig euro vijftig.
kijk, dat valt dan weer mee, nog geeneens vijfentachtig euro...

waterskiën

klik op pijltje
hij was al met al dik een uur bezig geweest. eerst het bootje van de ligplaats naar de kant getrokken. dan naar een ander bootje voor een goeie lange waterskilijn. andermans lange lijn bevestigd aan z'n eigen bootje. opa er bij. uitgeprobeerd of de lange lijn niet in de motor zou kunnen komen. dochter in reddingsvest gehezen. waterskis aangemeten. oom er bij. uitgebreide instrukties aan dochter. lange lijn toch maar weer anders. dochter dobberend op d'r rug met de waterskis rechtop uit het water stekend. motor starten. motor uit. benzinetank vullen. nichtjes er om heen. uit het water. in het water. de eerste waterski-les kon beginnen.
en toen stapte ie op iets scherps.
grieks drama, einde oefening, operatie afgeblazen, dochter pissig, waterskis achter de heg, bootje terug naar de ankerplaats, start van het filmje.

de buuf geeft antwoord

lieve buuf,
wat goed dat je tijdens onze vakantie het aanzien van de voordeur hebt aangepakt. de voordeur is immers het visitekaartje van het pand en het verlopen gehaakte gordijntje achter de raampjes van onze gemeenschappelijke toegansdeur kon inderdaad echt niet meer.
jammer alleen dat er nu zo'n depressief ogend groenig geblokt eksemplaar voor in de plaats is gekomen. jammer ook dat het ondoorzichtig is, zodat we van binnenuit niet meer kunnen zien wie er voor de voordeur staat. jammer dus dat je het zo nodig twee dagen voor we terug zouden komen moest veranderen. bovendien, was jij het niet die ons diverse keren fijntjes heeft laten weten dat wij als benedenhuisbewoners verantwoordelijk waren voor het schoonhouden van het toegangsportaal? valt daar de raambekleding dan niet onder?
en nu we het er toch over hebben: wil jij je werkster vragen de deurknop en de brievenbus wat minder fanatiek met koperpoets te bewerken zodat het houtwerk er om heen niet meer wit uitslaat? en wil je voortaan niet meer zo neo-onderdanig bij ons aanbellen met een of ander knullig klachtje over een onbenullig piepje of een kraakje terwijl je één en al ik-ben-zo-veel-beter-dan-zij kouwe kak uitstraalt? met je ouwe LAT-relatie. je verlopen zonnebankbruin. je parfumwolk die nog minutenlang nawalmt. je getoupeerde geverfde haren. je in en in hollandse helderheid.
enfin, zullen we het huidige gordijntje in goed overleg alsnog vervangen door een neutraler en doorzichtiger versie? ik dacht zelf aan iets vitragerigs. doei! je buum.

lieve buurvrouw...

hij had de zomer goed doorstaan, konstateerde ie tevreden. niet alleen was de licht bollende buikstreek door de griekse zon poepiebruin geworden, zodat het geheel sowieso wat beter oogde, maar er waren daadwerkelijk geen kiloos bijgekomen. de weegschaal gaf zelfs minder aan dan voor de vakantie. nee, de Ietwat Te Dikke Man had het nu goed in de smiezen: al die maanden ploeteren op die roeimasjiene konden niet op tegen een paar weekjes vakantie in een warm en zonnig land. hij moest gewoon wat vaker op vakantie dan kwam het allemaal goed met dat zogenaamde overgewicht.
jammer alleen dat de Bemoeizuchtige Buurvrouw tijdens zijn afwezigheid het ouwerwets gezellige gehaakte gordijntje voor de gezamenlijke voordeur zonder enig overleg had vervangen door een ondoorzichtig groenig geblokt gevalletje.
alsof zijn smaak er niet toe deed. alsof ie door zijn spontane gewichtsafname onzichtbaar voor haar was geworden. dat kon ie dus niet over z'n kant laten gaan. daar moest ie maar eens een vilein buurman-aan-buurvrouw-briefje aan wagen: lieve buurvrouw...

nog meer enge beessies

opblazen!
een ander halfvermolmd paaltje.
de veldslag in volle gang, de korte voelsprieten tegen de lange voelsprieten. de korte voelsprieten zijn aan de winnende hand, want beheersen de top van de paal. kom er dan nog maar eens op als onderkruiper. en god, wat istie eng, die korte voelsprieter. kijk die vlijmscherpe gevechtsstekels op die poten nou toch! brrr!
maar ja, morsdood, allebei. voor eeuwig vastgeklonken aan die paal. tot ze tot stof zijn weergekeerd. amen.

enge beessies

blaas op!
ongetwijfeld op weg naar een krekelveldslag, tot de tanden bewapend, onvervaard en uiterst bloeddorstig. ware het niet dat er essentiële onderdelen ontbreken: hier een poot, daar een voelspriet. en ie ook wel erg rustig blijft zitten, als versteend, stil.
dood als een pier, op een vermolmd paaltje.