vanille, aardbei en banaan had ie, dacht ik. misschien vergeet ik een smaak, misschien had ie ook citroen. maar dan had je het wel gehad, bij Pirotti op de Beukenweg. een dubbeltje voor een bolletje. die met die pet deed het ijscokarretje in de buurt, zo rond etenstijd. die grote dee de ijssalon. dat was Pirotti zelf. een chagerijnig en ongeduldig man, herinner ik me. blijkt die met het petje de (schoon)vader van Pisa met de vierentwintig smaken op het Scheldeplein, die aan zijn schoondochter nog wel eens verhaalt over zijn chagerijnige partner van destijds.
opgelucht dat er dus nog nix mis is met mijn langetermijngeheugen, lik ik aan het smeltende kom, hoe-heet-die-smaak-ook-weer eh, eh, lijkt op wortel, eh, mierikswortel, eh nee, wacht: GEMBERijs dat over de oubliehoorn puilt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten