de afgelopen jaren lag ie hoog en droog in de kelder, ver weg van de jaarlijkse hektiek van inpakken, opzetten en afbreken. min of meer verbannen na de aanschaf van het Volkscampertje. werkeloos opgerold op een hoge kast. vocht- en muisvrij, maar toch, hij lag daar maar. en dat begint dan toch te knagen. kwijnde ie niet weg? was het doek nog wel goed? de palen niet weggeroest? het weer niet in het grondzeil? zou ie niet weer eens lekker opgezet willen worden? met z'n vijftig haringen om zich heen. z'n hoge middenmast. z'n kekke zijstukken. en zijn luifeltje.
gister gooiden we 'm achter in het Smartje. met al z'n vijfendertig kilo. naar de dagcamping in het Amsterdamse Bos. waar ie na een half uurtje glorieus mooi en strak stond te zijn. zestien jaar oud en zonder mankeren klaar om weer op reis te gaan. dus hebben we 'm beloofd dat ie volgend jaar met het Volkscampertje mee mag. en toen moest ie even wenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten