verkiezingsborden

waar is tot op heden de humor in de verkiezingscampagnes gebleven?
alleen vastberaden gezichten kijken ons aan vanaf de her en der in plantsoenen en op pleinen opgestelde mega-verkiezingsborden met betonnen voet. politiek korrekte leuzen hangen er ook. zelfs de kleinste parijen lijken degelijk werk te willen leveren. degelijk is immers betrouwbaar. en betrouwbaar is goed.
niets van de luchtigheid van weleer. toen elke partijvrijwilliger z'n eigen verkiezingsbord nog in elkaar freubelde. er een woud van ludieke, ontwapenende en opwekkende verkiezingsborden in allerlei maten en soorten aan brugleuningen hing.
een paar heb ik er nu gezien in Amsterdam. een paar kleine borden aan een enkele brugleuning. maar die lijken dan ook weer van gemeentewege te zijn verstrekt. voor algemeen gebruik.
gereguleerd.
saai.

sinaasappeliger

in Amerika was alles beter. en lekkerder. vond ik ooit.
dus toen ik via een studentenuitzendburo een baantje op Schiphol kon krijgen pakte ik dat gelijk aan. iets in de catering. 's ochtends met het brommertje naar Schiphol, daar met een vrachtwagen op het platform rondrijden en vliegtuigen direkt na aankomst leeghalen. halflege pantrykarretjes er uit. overgebleven kranten er uit. dat soort dingen.
ik zorgde er altijd voor dat ik de uit Amerika komende toestellen kon doen. die waren groot en er was altijd van alles over. Amerikaanse kranten. Amerikaans eten. Amerikaans drinken. uit Amerika.
onaangebroken etens- en drinkwaren gingen normaal gesproken naar de personeelskantine. behalve als ik het toestel leeg had gehaald. en pakken Tropicana Orange Juice had aangetroffen. die dronk ik ter plekke leeg. dat amerikaanse sap was zo veel beter dan het Nederlandse sinaasappelsap. zo veel echter. zo veel sinaasappeliger.
nu koop je Tropicana bij AH om de hoek. is de magie er af. is de smaak ook vlakker.
of is mijn smaak inmiddels verwend.

Barcelona 4

Barcelona 4
Originally uploaded by hansb.

of we de weg weten. of we engels spreken. waar of die en die straat is. en dat allemaal in het spaans. dus ik zeg nog in m'n beste engels dat ik het ook niet weet, wijs hem op de dichtstbijzijnde straat die ik wel ken in Barcelona, duikt er plotseling een vent op die met een soort van identifikatiekaart zwaait. wat of we daar samenscholen voor dat bankgebouw, of we elkaar soms kennen. dat ie paspoorten wil zien. allemaal ook weer in dat spaans. en du moment dat ik het spaans benauwd krijg en beleefd uitleg wil vragen, konstateert ie dat we toeristen zijn en gebiedt ie ons door te lopen, terwijl ie de eerste man een andere kant op stuurt. ik kan hier geen brood van bakken. wie het kan duiden mag het zeggen.

Barcelona 3

Barcelona 3
Originally uploaded by hansb.

het eigenaardige aan toerist zijn is de staat van buiten het echte leven geplaatst zijn. terwijl alles en iedereen werkt en of op weg is naar of voor werk, beweeg je je er kwa toerist als in een andere tijdzone tussendoor. het enige kontaktmoment met de echte wereld is als je een kaartje voor het een of ander koopt. om dan direkt weer verder te zweven in de toeristenbubble. het is duidelijk. de dag eindigde opnieuw met tapas en kava, sorry: cava. een hele fles voor drie euro dertig. tralalalala. hik! sorry...

Barcelona 2

Barcelona 2
Originally uploaded by hansb.

de man was zeker prettig gestoord. heeft de halve stad volgebouwd met psychedeliese bouwwerken. plaveisel. parkbanken. woonhuizen. de kathedraal om de hoek. vanaf het balkon kijken we er op uit. groots en meeslepend. maar na 24 uur Barcelona voelt het al aan als een overdosis Gaudi. dus nu zitten we visueel neutraal in Sitges. in een lokale tapasbar. een dronken man hijgt in m'n nek. de tapas staan klaar. straks nog een fiësta op het strand. iets carnavalligs met vuurwerk. adios.

Barcelona 1

Barcelona 1
Originally uploaded by hansb.

luchthavens blijken niet langer de opwindende reisknooppunten die het ooit zijn geweest. geen brullende straalmotoren meer, geen van kerosine doordrenkte lucht. dat leidt maar af en is dus allemaal keurig weggewerkt achter de coulissen van luxe winkelcentra. opdat reizigers het geruststellende gevoel van de wekelijkse gang naar hun lokale winkelcentrum ervaren. en zich als verdoofd laten vervoeren naar winkelcentrum duizend kilometer verderop. maar goed, Barcelona zelf lijkt wel een prettige stad. met de Sagrada Familia hier om de hoek. er op uit dus. op zoek naar tapas om weg te spoelen met bruisende cava.

de dag na de avond er voor

de roes van de huldiging is voorbij, de lauweren hangen al in de wilgen, ik sta weer met beide benen op de grond. tot morgenochtend dan. dan flitsen we voor een verlengd weekend naar Barcelona. even wat anders doen. de zinnen verzetten.
vliegtuigje, autootje, apartementje.
kultuurtje doen, sportje kijken, culinairtje pakken.
het wordt afzien, ik weet het. vijf volle dagen afzien.
maar ik offer me wel op om in dit blog verslag te kunnen doen. ik ben in wezen namelijk best wel een fijn mens. ergens.

dankwoord (rustig voorlezen)

allereerst wil ik mijn gezin bedanken, mijn vrouw partner A, mijn bloedjes van kinderen L en J ook, en hond Z. zonder jullie stimulerende kracht was ik nooit zo ver gekomen. jullie hebben altijd achter mij gestaan, soms letterlijk, ook in tijden dat mijn blogkarrière een diepe dip vertoonde. dank daarvoor!
(regieaanwijzing: tranen en andere emoties, kamera 3, close-up).
mijn moeder bedank ik voor mijn troosteloze jeugd waar ik op terug kan vallen als ik werkelijk niet meer weet waar ik het hier over moet hebben.
(regieaanwijzing: knipoog, close-up, kamera 3)
en mijn kollegaas, op wie ik straffeloos maar anoniem mag schieten, dit jubileum is ook voor jullie!
(regieaanwijzing: wijzen naar kamera 1).
maar vooral ook bedank ik de talloze reageerders, want zonder reageerders geen voeding, zonder voeding geen inspiratie, zonder input geen output. dank je wel voor de 3265 reakties op dit persoonlijke weblog.
(regieaanwijzing: zwaaien en kushandjes, kamera 2)
dank allemaal, duizend maal dank voor alle vijfhonderd stukjes die ik mede dank zij jullie heb kunnen schrijven, dank je wel, dank je wel...
(regieaanwijzing: buigen, daarna beide armen in de lucht, kamera 1)

zondagmiddagblues

kan ietsiepietsie opgeblazen
kan ik er wat aan doen dat het lente wordt? dat de eerste krokussen al weer boven de grond komen? dat half amsterdamzuid romanties loopt te flaneren in het Vondelpark? dan krijg je vanzelf dat je wéér zo'n momentmonument tegenkomt.
de eerste kus bank.
daar word ik dan zo wee van.
gelukkig verdwijnt hond Z even later uit het zicht, richting een eenden-en-meeuwenhangplek. als ik er aan kom zie ik dat ze grote brokken brood wegschrokt. en word ik verwijtend toegesproken door een broodstrooier die mij vraagt of deze uitgehongerde hond wel genoeg te eten krijgt. zodat ik mijn latent romantiese bui snel kan maskeren met gepast bestraffende agressie richting hond Z.
want ik ben natuurlijk geen watje.

zaterdagavondstrip

blaas maar weer op!
de avonturen van Piet Por, achterkant Aloha, oktober 1971.

Aloha

opblaasbaar detail
Aloha, Hitweek, Witheek. de naam wisselde, het blad bleef.
far out, tegendraads, anti-establishment, typografies vernieuwend, brutaal. softdrugsbeursberichten, undergroundmuziekrecensies, seksdoktersrubriek (ik huil als ik klaar kom, mag dat?), psychedeliese seks-drugs-en-rock&rollstrips.
met Willem de Ridder, Wim Noordhoek, Rogier Proper, Koos Zwart.
tegen kapitalisme, autoriteiten, rechtse politici.
over LSD, wiet, mescaline, Fred Haché.
in de nederlandse spelling waar ik nu nog op voortborduur.
en jong, erg jong, god wat jong.
ik word oud , kinderen.

gieren en gillen

als jongetje van zes, zeven glip ik op zondagmiddag stiekem met een vriendje het filmzaaltje van de speeltuinvereniging binnen. buiten horen we ijselijk gegil, binnen zien we er de gruwelijke beelden bij.
een mooie jonge vrouw ligt vastgebonden op een lopende band die langzaam voortbeweegt. ze kan geen kant op, gaat langzaam maar onontkoombaar richting het einde van de lopende band. inzoomen op een grote gierende cirkelzaag. inzoomen op de wijdopengesperde ogen van de mooie jonge vrouw. ze wil niet naar die cirkelzaag, begrijpen wij. inzoomen op de cirkelzaag. ze gilt. de zaal gilt mee. de cirkelzaag giert harder. inzoomen op de touwen om haar polsen. ze probeert zich los te rukken. de zaag komt steeds dichterbij. paniek. help. dan. toch!
meer zie ik niet. ik ren naar huis. verstop me. blijf de beelden zien. kan die nacht niet slapen. nachtmerries. en de volgende nacht. en de nacht daarna. kan niet naar school. zie en hoor steeds maar weer die cirkelzaag. zie en hoor steeds maar weer die bange mooie jonge vrouw.
het is maar een fillum...

wie wat bewaart

blaas op tot totaalbeeld
een grote kelder heeft zo z'n voordelen. zo ontdekte ik vandaag een doos. een doos met papieren. oude papieren. oude vergelende blaadjes.
een gestencild blaadje op A4 formaat, overdwars in de lengte nog eens gevouwen en geniet, september/oktober 1966: Provo nummer 12.
geen idee hoe ik er aan kom, kan me niet voorstellen dat ik het toen heb gekocht, was in die tijd net aan in de puberteit, laat staan politiek bewust.
o jee, zie hier ook nog een Witheek/ Hitweek/ Aloha. dat wordt smullen voor ouwe lullen dus. en ook een beetje voor de retrohippies van nu natuurlijk. daar gaan we op deze plek nog plezier aan beleven.
tune in, turn on, drop out!

collegebanken

vijfentwintig jaar geleden was ik er voor het laatst, in de collegebanken. vandaag zat ik er weer, als begeleidend ambtenaar in een samenwerkingsonderzoekproject met de UvA.
er is veel veranderd: het stalletje met de koffietank, de theetank en het schaaltje gevulde koeken in de pauze is vervangen door een heus café-restaurant, de collegezaalstoelen zijn tegenwoordig zacht en welgevormd en de studenten hebben de papieren collegeagenda verruild voor een elektroniese versie en het mededelingenbord voor een website.
gelukkkig was er de obligate dissonante mede-ambtenaar die de ouderwetse het-is-van-alle-tijden-behoefte had om zich belangrijk voor te doen: zij moest NU weten wat het hele rooster voor de komende maanden zou zijn. zij moest er NU namelijk allerlei BELANGRIJKE afspraken voor verzetten.
gelukkig ook was er de nonchalant charmante belgiese professor die haar toevoegde dat dat dan jammer voor haar was.
sommigen dingen veranderen niet.

jonggeliefdenstoelen

de Bio op de Middenweg was een ouwerwetse buurtbioscoop. ze draaiden er films die lang geleden in première waren gegaan. het was er dan ook altijd prettig rustig. bovendien hadden ze jonggeliefdenstoelen op het balkon: twee enigszins afgeschermde gekoppelde bioscoopstoelen zonder leuningen in het midden. dat was leuk als het donker was. moest je wel vroeg komen, anders waren ze bezet, moest je alsnog de zaal in, zat je de hele avond te worstelen met die middenleuningen.
wij waren altijd op tijd.

zuignapding

het is zondagmiddag twee uur.
na een laat zondagochtendontbijt, twee keer tweeduizend meter op de roeimasjien en een lange hete douche lig ik ontspannen op de bank. ik blader door een reisgids over Barcelona. buiten is het guur. het sneeuwt nat.
er wordt gebeld.
de buurvrouw.
of ons Smartje om de hoek geparkeerd staat. of ik al weet dat er een ruit is ingeslagen. dat het zo zielig is voor de Smart omdat ie van binnen helemaal nat wordt.
ik krijg spontaan een deja vu: been there, seen that, got the t-shirt. en wéér het zuignapbevstigingsding van de TomTom gejat.
ik ken de routine nog, rij naar Carglass, doe internetaangifte, bestel online een nieuw zuignapding.
het is zondagmiddag half vijf.

ssssstt!

ik kom alleen maar even voorzichtig kijken.
of er al iemand is geweest hier vandaag.
mijn tellertje registreert meestal namelijk niet zo veel lezers op zaterdag. zaterdag blijkt een tamelijk blogleesvrije dag te zijn. althans bij mij. vreemd. ik analyseer, reduceer en deduceer een end weg, maar ik kan er geen chocola van maken. of brood van bakken.
enfin, ik ga maar weer. je moet slapende blogs immers nooit wakker maken. dan gaan ze bijten. of erger.
doet de laatste van vandaag wel het licht uit?

in de war geraakt

de grote bulk wekelijkse boodschappen doen wij altijd samen in een aangenaam verdoofde routine. twee karretjes, vier grote tassen, scanner bij de hand, steeds dezelfde route langs de schappen, partner A doet haar ding, ik het mijne, scanner inleveren, betalen, inladen en wegwezen. week in, week uit. blindelings.
tot vandaag.
vandaag gaat het mis bij de frisdranken: de coca cola staat er in de nieuwe petflessen voor éénmalig gebruik. en is minstens een dubbeltje in prijs verhoogd, zodat anderhalve liter coca cola light zonder caffeïne nu zomaar 1.15 euro kost. vanwege de nieuwe flessen, zegt de vakkenvuller. die toevallig ook nog designer is en daarom de weggooiflessen kwa ontwerp erg lelijk vindt. en of dat allemaal nog niet schokkend genoeg is kost een éénliterfles 1.19 euro, nota bene vier (4) cent meer dan die anderhalveliterfles.
daar raken wij van in de war. deze vorm van hogere wiskunde begrijpen wij niet. dan gaan wij piekeren. en lopen wij stuurloos verder de winkel door, graaien we her en der ongestruktureerd wat artikelen uit de schappen, blijken we bij afrekening veel minder te hebben ingekocht dan tijdens normale wekelijkse strooptochten.
ik hoop dat volgende week alles weer normaal is.

voordeel nadeel

het voordeel van topsport is dat er geen wachtlijst is in het in het medies circuit. zo is de geblesseerde duim van sportdochter direkt en met voorrang uitgebreid beklopt en bekeken door de handenspecialist, lag zij de dag na terugkeer uit Argentinië al in een MRI-scanbuis en belde de handenspecialist nog diezelfde middag op met de uitslag: voorlopig rust en ietwat later voorzichtig weer beginnen met een op maat gemaakte blauwe brace.
het nadeel van topsport is dat sportdochter met haar landskampioenclub in de voorjaarsvakantie naar Barcelona zou gaan om Europa Cup zaalhockey te spelen. zou gaan, want ze gaat nu dus niet vanwege die duim, da's logies. wel jammer voor sportdochter, maar jammerder nog voor ons, de supportende ouders. arme wij. daar zitten we dan met ons goeie gedrag. met twee nonrefundable vliegtickets, een nonrefundable autohuur, een nonrefundable hotelkamer. en vijf doelloze dagen vol vrije tijd in Barcelona. wat moeten we er mee? hoe komen we die vijf ellenlange dagen in godsnaam door? suggesties iemand?

sociaal gewenst

één van mijn favoriete filmscènes is die waar Groucho Marx als Captain Spaulding, the African Explorer, in zijn karakteristieke zwembadpas met een dikke sigaar in zijn mondhoek aankomt bij een groot highsocietyfeest waar hij de eregast is en Margaret Dumont als de gastvrouw mrs. Rittenhouse toezingt: hello, i must be going, i came to say i cannot stay, i must be going, i'm glad i came, but just the same, i must be going (Animal Crackers 1930).
hilaries vind ik die scène, kan ik keer op keer zien, verveelt geen moment.
ik pas lied en tekst dan ook regelmatig toe als ik ergens kom waar ik eigenlijk niet wil zijn: een feestje met louter onbekenden, een netwerkbijeenkomst, of elk ander samenzijn waar ik sociaal gewenst aanwezig ben. dan steek ik een voor de gelegenheid aangeschaft sigaartje op en been ik licht zwembadpassend en welluidend zingend het vertrek uit, terwijl het hele gezelschap enerzijds verbluft en anderzijds in bewondering voor zo veel durf achterblijft om zich verder met elkaar te vervelen.
nou ja, in gedachten dan, want meestal blijf ik gewoon hangen tot er beleefdheidshalve voldoende tijd is verstreken voor een geruisloze aftocht.

flutpolletje

d'r was een narcisties iemand die zei dat ie verliefd was geworden voor de spiegel. op zichzelf, neem ik aan. die spiegel vind ik de meest intrigerende verliefd-geworden-plek. hoewel de problemen van iemand die bij de buren verliefd is geworden ook niet te onderschatten zijn.
verder waren het de gebruikelijke schoolliefdes (15.8%), de moderne relaties via het internet (21.1%) en de niet te missen verbindingen die op het werk zijn ontstaan (26.4%).
wat zegt ons dit nou allemaal?
helemaal niets.
het was gewoon een flutpolletje.

de zingende man

eigenlijk neuriet ie meer dan ie zingt. met een dik boek bladmuziek op schoot. hij leest de noten en neuriet een aria. hoe harder de trein rijdt, hoe harder ie neuriet. soms sluit ie even z'n ogen. dan ziet ie de grote zaal van het Concertgebouw voor zich, denk ik. en is hij de solist. of de dirigent. hij is kalend en heeft lange wimpers.
vreemd dat ik dat allemaal waarneem. ik kom net van de WOZ-rechtbank. met een echte mevrouw de rechter en met een heuse mevrouw de griffier. allebei in zwarte toga met witte bef. en met een tegenpartij die maar liefst drie juridiese belastingdienstmannen in strakke pakken heeft gestuurd voor deze belangwekkende zaak. ik zou nu dus zittend in de trein terug naar Amsterdam de film van de zitting nog eens aan me voorbij moeten laten gaan en mijn kansen moeten inschatten. en ik zou me moeten afvragen of ik eigenlijk wel voldoende vermoorde onschuld heb laten zien. in plaats daarvan bedenk ik dat ik tijdens de hele zitting alleen maar heb zitten wachten op de polonaise.
gaat het eigenlijk wel goed met mij?

gekaapt toetsenbord

kwou toch nog even zeggen dat het niet aan mij ligt. ik wilde wel bloggen vandaag, graag zelfs, maar partner A moest zo nodig schrijven. partner A heeft gister namelijk deel zoveel van een hoogst inspirerende schrijfkursus gevolgd en had de geest gekregen. en als partner A de geest heeft kom ik er niet meer tussen. dan is de Mac de godsganse dag bezet. of beter gezegd: gekaapt. en wee degene die het waagt tussendoor een vinger op het toetsenbord te leggen. of het met heilig vuur geschreven nieuwe sprookje even onder aan de balk weg te zetten. dan is de wereld te klein, dan volgen hel en verdoemenis. om te beginnen!
dat schetst ongeveer wel mijn positie in huisje weltevree.
nou ja, en ik had gewoon niet zo veel te melden dit weekend. dat dan ook wel weer. dus dat het niet alléén aan partner A ligt (ik moet oppassen wat ik zeg, voor ik het weet moet ik vanavond eenzaam op de bank slapen...).
a propos: vergeten jullie dat allerliefste polletje van hiernaast niet?

monument voor het eerste moment

het ligt in de brede stoep tegenover de Stopera. ik stap er bijna op en overheen. het heeft ook iets onogelijks en onopvallends, is niet meer dan een grijs vierkant stuk beton tussen nog grijzere stoeptegels. op een kale, winderige plek ter hoogte van de Academie van Bouwkunst. eerder zakelijk dan romanties kwa lokatie. toch werden hier twee mensen verliefd. man vrouw, man man, vrouw vrouw. ze hebben inmiddels een heuse relatie opgebouwd en kijken tevreden terug naar dat eerste moment, het moment van de donderslag, het moment van de broeierige wederzijdse blik. dus hebben ze laatst 's nachts op die plek een stoeptegel uit de stoep gewrikt, een emmertje kant en klare betonmix leeggestort en daar met de meegenomen letters de herinneringstekst in gelegd. een monument voor het eerste moment.
tijd dus voor een nieuw polletje. een weekmakende peiling naar de plekken waar liefdes begonnen. voor de draad er mee, met de billen bloot, leef je uit! in de rechter kolom.
(en verklaar je nader in het kommentaardingetje)

gezellig

ik heb ze d'r eindelijk allemaal uitgegooid. alle kaarsen, waxinelichtjes en andere zogenaamd gezelligmakende rimram die nog over was van de feestelijke decembermaand de deur uit. kotsmisselijk werd ik er langzamerhand van. bovendien wilde ik partner A wel weer eens gewoon in de ogen kunnen kijken zonder er direkt een leesbril bij op te hoeven zetten. en de thermostaat raakte er keer op keer van in de war, zodat de uitgekiende warmteverdeling hier in huis regelmatig ontregeld was.
kijk dat nou eens staan, die vier pedante kaarsmadammen centraal op tafel. alsof ze met hun lichaamstaal duidelijk willen maken dat zij hier de dienst uitmaken. ongenaakbaar, bijna parmantig met de armen in de zij. zo van: wie doet ons wat? zo van: wie kan onze gezellige uitstraling weerstaan? zo van: een grote vent die ons de deur wijst.
nou, dat ben ik dus. op een hoop er mee! nog één keer met z'n allen in één grote steekvlam gloreren en dan flux verworden tot een verwrongen bergje ellendig kaarsvet. over en uit. echte gezelligheid komt immers van binnen, niet van walmend kaarslicht.
waarmee ik het nieuwe jaar 2006 nu ook in huize hansb definitief voor geopend verklaar.

WOZ

een jaar geleden schreef ik dat de gemeentelijke Belastingdienst ons virtueel oud-geld-miljonair had gemaakt. niet dat ik daar blij mee was, want aan de vastgestelde WOZ-waarde hangen afgeleide belastingen. en inmiddels heeft de minister bepaald dat ook de huurprijs aan de WOZ-waarde gerelateerd moet worden. reden genoeg dus om bezwaar aan te tekenen tegen de vanachter een buro bepaalde waarde. inmiddels is het bezwaar ook weer vanachter een buro afgewezen en loopt er een beroepszaak. daarvoor moet ik naar de rechtbank in Haarlem, aanstaande maandag.
word ik gebeld door de dienstdoende belastingambtenaar. dat ze misschien toch een beetje niet helmaal gelijk hebben met hun waardeschatting. dat ze me min of meer als geste een soort van korting aanbieden van ruim tien procent. mits ik mijn beroepsprocedure stopzet en afzie van de rechtzitting maandag.
ha! dacht het niet! nu ruik ik bloed. ga ik tot het gaatje.
heb 'm poeslief gevraagd het voorstel even op de mail te zetten. en bingo: bewijsstuk A! sla ik ze mee om de oren voor de rechter. krijg ik de hele publieke tribune mee plat. zie je wel, triomfeer ik dan, zie je wel, ze zitten goed fout bij die Belastingdienst, want ze bieden zo maar korting aan! waarop de rechter oordeelt dat mijn bezwaar/beroep volledig wordt gehonoreerd. en hij zingend aanhaakt aan de feestelijke polonaise die spontaan is begonnen door de aanwezige parketwachters, het voltallige publiek en de uitgerukte pers.
heeft het recht toch weer gezegevierd.