eigenlijk neuriet ie meer dan ie zingt. met een dik boek bladmuziek op schoot. hij leest de noten en neuriet een aria. hoe harder de trein rijdt, hoe harder ie neuriet. soms sluit ie even z'n ogen. dan ziet ie de grote zaal van het Concertgebouw voor zich, denk ik. en is hij de solist. of de dirigent. hij is kalend en heeft lange wimpers.
vreemd dat ik dat allemaal waarneem. ik kom net van de WOZ-rechtbank. met een echte mevrouw de rechter en met een heuse mevrouw de griffier. allebei in zwarte toga met witte bef. en met een tegenpartij die maar liefst drie juridiese belastingdienstmannen in strakke pakken heeft gestuurd voor deze belangwekkende zaak. ik zou nu dus zittend in de trein terug naar Amsterdam de film van de zitting nog eens aan me voorbij moeten laten gaan en mijn kansen moeten inschatten. en ik zou me moeten afvragen of ik eigenlijk wel voldoende vermoorde onschuld heb laten zien. in plaats daarvan bedenk ik dat ik tijdens de hele zitting alleen maar heb zitten wachten op de polonaise.
gaat het eigenlijk wel goed met mij?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten