ik spiegel me

mijn angstbeeld voor de gevolgen van een langdurige relatie heb ik opgedaan bij de ouders van partner A, mijn schoonouders als het ware, hoewel ik ze nooit zo heb benoemd, maar dat is weer een ander probleem.
goed, de ouders van partner A dus. lang samen, veel meegemaakt, verweven levens. zo verweven dat hij regelmatig aan haar vroeg of hij lustte wat zij hem voorzette: "lust ik dat, A?", want de moeder van partner A heette ook A, maar dan anders. "ja A", zei de moeder van partner A dan, want ook de vader van partner A heette A, maar dan weer heel anders, "ja A, dat vind jij lekker."
wat nog niets is vergeleken bij hun manier van autorijden. waarbij hij reed en zij bijreed. letterlijk. met behulp van speciaal ingestelde binnenspiegels in de tijd dat een rechter buitenzijspiegel nog niet gewoon was. "kan ik al inhalen, A?" of "moet ik al naar rechts, A?". en aanwijzingen bij het inparkeren, waarbij zij al vast uitstapte en hij blindelings deed wat zij zei: "stukje naar achter, ho, stukje naar voren, ho, bijdraaien A, NU bijdraaien, A!". nee, zonder haar kon hij niet inparkeren, kon hij eigenlijk geen auto rijden.
met deze beelden voor ogen ben ik eigenlijk wel blij dat mijn partner A zit te lezen of te slapen als ik autorij. hoewel ik duvels goed in de gaten moet houden dat ze niet toch stiekem meeremt. omdat ik weet dat dat het begin is van het eind...

het zit nu eenmaal in mijn systeem

met een ruk schrik ik wakker. omdraaien helpt niet meer. is het al licht? hoe laat is het? zal ik één oog open doen om op de klok te kijken? dan val ik zeker niet meer in slaap. waarom wordt ik überhaupt wakker? heb ik iets voorvoeld? staat er iets te gebeuren? mijn intuïtie is meestal feilloos. er zal toch niet? er gaat toch niet? en zij slaapt natuurlijk gewoon door.
zucht. met ogen dicht naar de wc dan maar, ik ken de weg. slaapkamerdeur open: shit, het ganglicht. als een schijnwerper. nu ben ik definitief wakker. hm, twee uur. wat was er ook weer om twee uur. nultweenulnul uur uur. de klokken! zomertijd! ik moet de klokken een uur vooruit zetten. en wel nu. omdat het in mijn systeem zit...

dwangneurose

het is me gelukt.
ik ben een week off line geweest. heb een week niet geblogd. wat zeg ik: meer dan een week. meer dan een week geen aandrang om hier wat te schrijven. nou ja, af een toe een beetje aandrang dan. maar uiteindelijk ben ik toch mooi acht dagen weggebleven. voorbij zijn de dwangmatige dagen dat ik hier elke dag wat moest achterlaten. want een dag niet geblogd is een dag niet geleefd. dacht ik. dat ik 's ochtends al liep te bedenken wat ik 's middags zou moeten schrijven. oh god, en d'r moet nog een passend plaatje bij. en nog eens overlezen. en wijzigen. en weer opnieuw.
maar daar ben ik nu dus van af.
weer een neurose minder.
waar zullen we het morgen eens over hebben?

eigen huis?

het lijkt er op dat zoon J onder de pannen is.
nou ja: onder de pannen, het is pal onder een plat dak.
en is: dat valt nog te bezien.
dit is verwarrend, ik begin opnieuw.

het zou zo maar kunnen dat zoon J, die een jaar geleden weer even tijdelijk thuis kwam wonen, binnen afzienbare tijd een eigen zelfstandige woning betrekt. mits de vorige huurder alsnog de afgesproken huur netjes betaalt aan de huisbaas, voor zo ver de vorige huurder kan worden opgespoord en anders in afwachting van een juridiese procedure.
maar als die hobbels genomen zijn is zoon J de eerste en enige kandidaat. heeft de makelaar zelf verteld. aan dochter L die op de zelfde trap woont en wist dat die woning leeg was. dus haar broertje tipte. omdat ook het tweeling bloed kruipt waar het niet gaan kan.
en zoon J? die doet water bij de wijn, die gaat straks wonen in een buurt waar ie tot nog toe niet dood gevonden wilde worden. kiest eieren voor zijn privacy. weg van de ouderlijkhuisregeltjes en de soms opgetrokken wenkbrauwen.
mits, voor zo ver, indien, tenzij en onder voorbehoud van....

gedwongen samenwoning

sommige mythen verdienen het om doorgeprikt te worden.
zo is er het hardnekkige verhaal dat ik partner A destijds op valse gronden tot samenwonen zou hebben verleid. ik heb dat verhaal altijd lachend afgedaan: ja, ja, die partner A, er in geluisd, gechanteerd, gedwongen, ha, ha! maar het is toch al die tijd als een parasiet in mijn systeem blijven hangen en ik wil daar nu wel 's van af.
wat was het geval?
nadat partner A zich op enig moment had losgescheurd van haar ouderlijk huis, jaren nadat ik hetzelfde had gedaan, woonden we beiden apart op kamers. nou ja, apart: we verbleven afwisselend bij de één in Diemen en dan weer bij de ander in hartje Amsterdam, living apart together, nix mis mee, maar een logistieke nachtnerrie. dus toen ik aan een mooie gracht een ruime woonboot voor twee kon huren, heb ik dat direkt gedaan en heb ik partner A gevraagd bij me in te trekken. waarbij ik dacht in termen van samen delen en van eeuwig wil ik bij je blijven, maar wat zij op haar beurt zag als chantage. omdat ik, zo zei zij, de huur niet alleen kon opbrengen en zij wel met me moest samenwonen.
en nu wil ik het eindelijk wel eens weten. want als de basis zo wankel is, moeten we dan nu nog wel samen verder gaan?
dus wat zal het zijn, partner A?
hom? of kuit?

hebberige konsument

drie keer heb ik de nacht in een slaapzak in een portiek doorgebracht om een begeerd artikel te bemachtigen, vroeger, toen ik jong was. en alle drie die nachten heb ik een winkelier gratis publiciteit gegeven enkel en alleen door mijn slapende aanwezigheid voor zijn winkeldeur.
de eerste keer was bij een televisiezaak op de Ceintuurbaan: de eerste bezoeker kreeg geheel gratis een luxe (maar tweedehands) zwartwit tv met notenfineer. en wie was de eerste? moi! waarna ik het loeizware ding achterop de fiets mee naar huis zeulde en groen folie over het beeldscherm plakte, zodat ik voetbalwedstrijden voortaan in "kleur" kon bekijken.
de tweede nacht was in de Leidsestraat, voor Bruce Springsteen. ik lag ergens halverwege de lange lange rij, maar kon nog wel twee veldkaarten bemachtigen voor een concert in de Kuip. niet dat partner A dat leuk vond, want zij heeft gezien haar dameslengte en de langemannenruggen voor zich niets van Bruce gezien.
maar wat me nu nog echt dwars zit is de derde wake. weer die Ceintuurbaan, in 1995, dus nog niet eens zo heel lang geleden, voor een computerwinkel. goed, ik heb er niet de hele nacht gezeten, had thuis de wekker op vijf uur gezet, maar ik stond uiteindelijk in die rij en ik was dus mede schuldig aan de Windows95-hype. en kreeg ik het pakket daarom goedkoper? of legde de winkelier er een kekke gadget bij? bejjegek, wat spiegeltjes en wat kralen en de wetenschap dat je een van de eersten was die Windows95 op z'n computer had, that's it.
ja, ik was zo'n hebberige konsument en ja, ik heb er spijt van.

tien maart

tien maart? tien maart? was dat niet de dag van Het Huwelijk? jahaa, 10 maart 1966, Amsterdam, Beatrix en Claus. of hoe de (Klaas hebbe zijn ziel) Robert Jasper Grootveld leuze "Klaas Komt" werd omgebogen tot "Claus Komt". nu dus al weer drie en veertig jaar geleden.
ik stond in de Raadhuisstraat, links in de bocht, onder de galerij en ik was nog onschuldig: geen vriendinnetje, geen puberaal opstandige gevoelens, nix niemendal. ik stond daar gewoon, belangstellend en gezagsgetrouw, om de koninklijke optocht van de Westerkerk naar de Dam te zien rijden.
wist ik veel dat ze net op die plek kippen zouden loslaten en een rookbom zouden gooien? nee, dat wist ik niet. niemand vertelde mij ooit iets. ja, ik hoorde wel eens wat over provo's en het Lieverdje en dat het allemaal schandelijk was, met hun witte spijkerpakken en het zo maar uitdelen van krenten. maar tijdens Het Huwelijk bleek ik dus vlak achter die rotjongens te staan met hun kippen en hun rookbom. en maakte ik kennis met het onevenredige geweld wat daar door de politie op volgde, moest ik wegrennen voor politiepaarden die in galop door de voetgangersgalerij werden gejaagd, kreeg ik m'n eerste klappen met een lange lat. en belandde ik in een koffiehuis op de hoek van een gracht van waaruit ik staande in de vensterbank een koninklijk uitzicht had op de ontstane chaos.
na die ene tiende maart is het nooit meer echt goed gekomen tussen mij en het bevoegd gezag.

hypochonder (vervolg)

"zo man, wat ben jij grijs geworden", begint de huisarts ontspannen.
dat kan wel kloppen, het is zeker tien jaar geleden dat ik haar voor het laatst sprak. "jij anders ook best wel", zeg ik dus ad rem en we lachen elkaar wat schaapachtig toe. waarop zij rielekst verder babbelt over hoe leuk ze ons vorige huis had gevonden en hoe mooi de tuin en me vraagt waarom we eigenlijk zijn verhuisd destijds.
"maar eh...", onderbreek ik haar aarzelend, "ik ben hier een beetje met een doel want ik heb hier een permanent brok in m'n keel, al vier weken." en ik wijs haar volledigheidshalve nog maar even waar dat brok dan zit, kijk daar.
dat ik er slecht door heb geslapen, dat ik de zwartste scenario's voor ogen heb, dat ik heb gelezen over die jonge cabaretier met z'n bestraalde schildklier, dat allemaal zeg ik er nog maar even niet bij. pas als ze me straks doorstuurt naar een specialist met een brief waarop in grote letters spoed staat zal ik haar vragen of zij denkt dat het ernstig is. en als zij dan zegt dat ze dat nog niet kan zeggen dan weet ik genoeg, say no more...
"nou laat maar eens zien dan, open je mond, hm, ja, inderdaad een beetje rooig, een beetje geïrriteerd. onlangs ziek geweest? gekotst? oprispingen? laat me even je hals bevoelen, hier en hier. nee, ik voel niets, die klieren zijn okee. niks aan de hand dus, blijven slikken, gaat vanzelf weer over."
en hoewel ik met 'n enigszins overmoedig "nou, tot over tien jaar weer" de spreekkamer verlaat, weet ik als ervaren hypochonder nu al dat ik binnenkort weer een andere enge ziekte onder de leden heb.

hypochonder

ik ben een gezond mens, ben nooit ziek, althans niet echt. 

maar nu heb ik toch wat... eh... tja, hoe zal ik dat nou eens uitleggen, er zit wat in m'n keel, het is alsof ik de hele tijd een brok in m'n keel heb, zo iets, maar dan letterlijk natuurlijk, niet in de emotionele versie van "hij kreeg er een brok van in zijn keel", dat dus niet. verder ook niet pijnlijk of zo, maar er zit wel iets, al zeker vier weken, als een verkeersdrempel in een rustige straat, zeg maar.
en dan lees ik een interview met een jong cabaretier die op een dag slikproblemen krijgt en binnen no time met spoed onder het mes moet, dan weet ik direkt: dat heb ik dus ook, slikproblemen, nooit heb ik wat en dan inene is het over en uit, hier bestralen, daar chemo, overal kaal, de hele heisa, einde verhaal.
maar eerst nog even naar Maleisië deze zomer.
en vandaag bij de huisarts langs.
(wordt vervolgd)