shtapeltje

shtapeltje boeken gekocht. in een private uitgeversuitverkoop. op uitnodiging nog wel. ons kent ons. is misschien wat groot shtapeltje geworden, anderhalve meter. waardoor alsnog flink in de buidel getast. zoals bekend gezegde zegt: geld is tijd. moet dus nodig lezen. nu. sorry.

lunchbammetjes en strijkwerk

maar het kan nog gekker.
zo blijken er (meestal) mannen te zijn die hun meeneemkantoorlunch laten prepareren door hun levenspartner. in deze tijd en eeuw! staat zo'n (meestal) vrouw in alle vroegte in ochtendrobe achter het aanrecht 'smans bammetjes te smeren. en dan met "iets lekkers" erbij hup in de kantoortas. zodat kantoorman tussen de middag verrast kan uitroepen dat "ze" er een extra plakje tomaat tussen heeft gestopt. of de bammetjes extra dik heeft belegd. omdat ie eigenlijk best wel een fijne vent is. en goh, ook nog een minimilkyway.
blijken dat vaak ook dezelfde mannen te zijn die het zich laten aanleunen dat levenspartner hun onderbroeken koopt. sokken ook. en of overhemden. wat dan weer gelijk opgaat met dat ze nog geen zakdoek kunnen strijken, dus of levenspartner even...
enfin, wat leren wij hiervan?

geen kommentaar

geduld, alles draait om geduld, schreef hij op. en om inzicht natuurlijk. inzicht in het menselijk handelen. hij las de reakties op zijn kryptiese stukjes van de dagen ervoor nog eens na. was ie niet te vaag gebleven? had ie niet te veel dwaalsporen uitgezet? maar als ie konkreter werd gaf ie dan niet juist de clou weg. en wilde ie dat wel? ging het eigenlijk überhaupt iemand wat aan?
zaadjes visjes eitjes, dus bloemetjes en bijtjes, vulde iemand aan. alwéér een lange vakantie, verzuchtte een ander, verliefd, dacht voorheen vaste reageerder (we-missen-hem-nog-steeds) P.
hij zou zich doof houden, wist ie inene. onbevangen z'n eigen ramkoers varen. ieder voor zich en god voor ons allen. en misschien, heel misschien, kwam ie er later nog eens op terug. later, als alles in kannen en kruiken was. nu was het vooral zaak standvastig te blijven.
geen kommentaar, oefende hij ietwat mompelend, geen kommentaar!

tipje van de sluier?

nee, geen tipjes van sluiers.
wel visjes uitgegooid, lijntjes uitgezet, teerlingen geworpen. over meerdere schijven. maar niet in eigen vlees snijden. of slapende honden wakker maken. als lopen over eieren. ligt gevoelig. gentle, gentle. nix overhaasten. visjes laten zwemmen, lijntjes niet laten breken, teerlingen ...eh... teerlingen ...eh, nou ja... teerlingen gewoon geworpen laten zijn.

duivels zaad

er is een duivels zaadje geplant. een zaadje dat me danig uit balans doet raken. me van m'n gezapige statusquo af brengt, zo je wilt. en het woekert en woekert maar. als een niet te stuiten toverboon. bezorgt me woelende nachten, beheerst mijn doorgaans luchtige dagen. maakt onrust in mijn hoofd.
maar ik kan het er niet over hebben. ben bang op tenen te gaan staan. wil niemand voor het hoofd stoten. onder niemands duiven schieten. dus hou ik het hoe en vooral het waarom voorlopig in het midden. tot de vrucht rijp is. en vanzelf uit elkaar spat.

elke gelijkenis met eerder in dit blog beschreven personen of situaties is volkomen uit de lucht gegrepen. bovendien vernietigt dit bericht zichzelf tien sekonden na nu: vijf, vier, drie twee....

zing zuster, zing

klik op de pijl!
stem ik al jaaaaaren op de glorieuze winnaar van gister, denk ik na lang dubben een keer strategies te moeten kiezen, beland ik nondeju in het kamp van de verliezers.
aan de andere kant lijkt iedereen door deze uitslag tot iedereen te zijn verooordeeld, zodat ogenschijnlijke winnaars in feite toch nog virtuele verliezers zullen blijken te zijn. konklusie: er zijn geen winnaars.
daarom vandaag een opzwepend deuntje om de positieve grondhouding op te peppen. via een tip van Bob Dylan in zijn Theme Time Radio Hour vond ik sister Rosetta Tharpe met snijdende gitaarsolo.
the video will blow your mind, zegt Bob.
en het doet, broeder, ja het doet!

let ook even op de kalende tweede broeder van rechts die al na 1 minuut 23 denkt dat ie klaar is met meeklappen...

ga je mond spoelen!

ik twijfelde tussen drie partijen ter linkerzijde.
maar gisteravond, bij het Kleine Lijsttrekkers Debat na het klokje van zeven uur, kon ik er in ieder geval vast één wegstrepen.
het was het opwarmdebatje tussen zes kleine lijsttrekkers voordat de Grote Zes in debat zouden gaan. vier van die zes kleintjes staan voor een ranzig gedachtengoed, de vijfde heeft sowieso afgedaan, maar voor de Partij voor de Dieren had ik wel een zwak. tot na afloop. toen de kameraas op de panoramastand stonden en de lijsttrekkers elkaar bedankten voor het debat. en Marianne Thieme Geert Wilders zoende. geen beleefd handje en dan zo snel mogelijk afwenden, bah abjekt mannetje, hoezo bedanken, ga liever je mond spoelen, maar nee: zoenen! drie!
het was op dat moment dat de Partij voor de Dieren mijn stem verloor.
en toen twijfelde ik nog maar tussen twee partijen...

hufters en klojoos

dat je vergeefs wacht op een tram die volgens een dienstregeling wel zou moeten rijden. en dat het regent. altijd die kombinatie, anders ging je wel fietsen. dat je dan tussen dampende regenjassen door een wankele staplek moet zoeken. naast iemand die een zak walmende frieten staat leeg te eten. dat je niet naar buiten kunt kijken omdat de ramen beslagen zijn. en dat er dan geen raampje open mag. dat dat allemaal nog tot daar aan toe is. maar dat er dan zo'n supercoole flodderbroek dragende zich onder een Carhartcapuchon verstoppende blaag die op een mindervalidenzitplaats zit luidkeels blikkerige hiphop uit z'n mobieltje laat blèren. en uitdagend om zich heen kijkt of er al iemand ook maar een hint durft te geven dat ie de volumeknop om moet draaien. over die verhuftering, over dat klojogedrag , dáárover hoor ik nou niemand in deze verkiezingen.

muis is dood, leve muis!

klik groter
na een lange muisloze periode is het jachtseizoen eindelijk weer geopend. gister rende ie langs de plint, vanmorgen zag ik 'm op 't fornuis. muis is er klaar voor, ik ben er klaar voor. het is hij of ik. alle middelen zijn toegestaan. dood en verderf! kill! kill! kill!
bovendien ken ik z'n zwakke plek: nieuwe muis is dol op banaan. mits de banaan een beetje rijp is natuurlijk. rijp en toch stevig. van de AH, in de aanbieding vorige week, omdat er een nieuwe AH werd geopend in de buurt. groter dan de kleine om de hoek, maar ook weer niet zo groot als die op het plein een stukje verderop. enfin, waar was ik, muis, banaan, kill, laat ik het zo zeggen: ik ben bang dat het een kort jachtseizoen wordt.

klaaglied

als ik hier duw doet het daar pijn. en als ik zo m'n arm strek schieten pijnvlammen door m'n schouder. ik zie grijze oorharen, grijze neusharen en lange grijze omhoogwijzende wenkbrauwharen. m'n linker knie doet pijn als ik aanzet. ik heb een dubbele onderkin als ik naar beneden kijk. ik weet geheugensgewijs van voren nauwelijks meer dat ik van achteren leef.
de boodschap is duidelijk, de konklusie onomkeerbaar: het is een aflopende zaak.

betrapt!

klik voor meer
Peter van Straaten vandaag in het Parool.
morgen mag ik weer....

jaargang 39

negenendertigste jaargang met partner A, op zoenbasis. tiende verjaardag van hond Z maal zeven is zeventig hondenjaren. zevenhonderdvijfentwintigste pretentieloze lifelogje alhier. en dat valt dan allemaal samen op 17 november. vandaag dus. dat kan geen toeval zijn.

partytime!

is het werkelijk al 16 november? dan moet ik zo naar Boom Chicago voor een op ambtenaren toegespitst avondje standup comedy. met mijn hele dienst, met al mijn kollegaas een avondje uit. inklusief spijs en drank. en alkohol, waarmee zelfs een authentiek amsterdams levensliedoptreden van een kollega dragelijk moet worden. voor het dansen het theater uit en morgen is het ook al feest. wat dan weer te maken heeft met mijzelf en partner A. maar daarover morgen meer. nu eerst naar de ambtenarenlol.

sintels en volkstuinen

ooit vierde ik er triomfen. werd ik er klupkampioen op de zeshonderd meter. trainde ik me er een eind in de rondte onder het juk van looptrainer Cees Koppelaar. rook ik er kortstondig aan de nederlandse juniorentop. op hartstikke dure hardloopschoenen met verwisselbare stalen spikes.
het was de enige driehonderdmeterbaan van Nederland. een ouwerwetse sintelbaan aan de amsterdamse Kruislaan, tegen het spoor aan, naast een volkstuinenkomplex, waar we na de training op de fiets door heen scheurden om vliegensvlug sappige appels van de bomen te kunnen stropen.
nu overwoekeren de volkstuinen de sintelbaan. staan er rijen eenvormige tuinhuisjes keurig netjes rond en binnen het voormalige atletiekovaal.
is dan niets meer heilig?

pietluttig en onbelangrijk

terwijl andermans kinderen van hoge torens de dood tegemoet duiken, keuvelen wij in de blogosphere rustig verder over onze kleine ongemakjes, onze ditjes, onze datjes, onze pietluttigheden en chagerijntjes.
over een glazen bakje bijvoorbeeld. een matglazen bakje met een zwaar massief glazen deksel. dat ik ooit zooo mooi vond maar niet kon betalen. en dus maar heb meegenomen, gejat zo je wilt, pakweg vijfendertig jaar geleden. wat ik me iedere keer nog schaamtevol realiseer als ik het deksel oplicht. en dus een kras op mijn ziel zal blijven zolang als ik leef, en waarschijnlijk ook nog lang daarna.
pietluttig en onbelangrijk.
als je het wel beschouwt.

mijn zoon de romantikus

omdat ie vandaag precies vijf jaar op zoenbasis is met z'n vriendinnetje L gaat zoon J vanavond in gloednieuwe kleren gestoken sjiek met 'r uit eten. en ondertussen moet tweelingzusje L (onlangs ook al weer vijfeneenhalf jaar op zoenbasis met vriendje J) zorgen voor een romanties dékor met gereedstaande dure wijn, rozen, eksklusieve afterdinnerhapjes (aanwijzing van zoon J: de saus moet stijlvol over de truffelterrine worden gedrapeerd) en brandende kaarsen voor als ze thuiskomen in haar appartementje. het lijkt verdomd een aardje naar z'n vaartje.

Latifa

ze moest met twee bussen en één tram vanuit Noord. was een uur onderweg voor een half uur sollicitatie als poetsvrouw in Zuid. ze heeft een heldere schoonmaakvisie. en uitstekende referenties. zo kwam ze, zag ze en overwon ze. vanaf dinsdag is ons huis schoon. dat wordt dan wel even wennen.

schaapachtig

loop ik mijn hele leven al tevergeefs publiciteitsgeil door de grote stad, hunkerend naar een kamera, een mikrofoon, speurend naar een verslaggever die een geluidsflard of beeldafdruk van mijn visie op de wereld zou willen registreren, wordt mij gister uitgerekend in een hoognoordelijke provinciestad live in de uitzending een radiomikrofoon van omroep Noord onder de neus geduwd, maar weet ik op de prangende vraag wie de beste weerman van Nederland is niet meer uit te brengen dan een schaapachtig: uh, uh, uh, nou, kzoutnieweten nee, uh, uh...

de cartoon heb ik eerlijk gejat van het weblog van wim bloemendaal

dagje Groningen

voor het werk en toch leuk.
zo hebben ze hier de originele amsterdamse wc van Herman Brood in het museum. inklusief gebruikte spuiten. en staat de trein nu angstwekkend stil in een duister weiland tussen Assen Centraal en Meppel West. terwijl de regen de ramen geselt en een koude wind zich om de trein krult. ik bedoel maar, wie veel reist kan veel verhalen.

aan de deur wordt niet gekocht

opblaasplaatje
nou ben ik zelf ook niet helemaal vrij van zonden. maar jong nog was ik, dringend op zoek naar geld en niet te beroerd om te werken. dus stapte ik aan het begin van een herfstavond met een stapeltje voetbaltijdschriften en een ordermap onder mijn arm rond in een amsterdamse arbeidersbuurt. het eenvoudige volk zou makkelijk toehappen, was me gezegd.
aanbellen op drie hoog, wachten tot de deur wordt opengetrokken, naar boven roepen waarvoor je komt (sodemieter op, vent, met je rotblaadje!), maar dan wel binnen zijn in het trapportaal, zodat je op één en op twee hoog netjes aan de huisdeur kunt aankloppen. en dan bam! keihard konfronteren met een aanlokkelijk abonnementsaanbod mét niet te versmaden welkomstgeschenk.
zelden ben ik zo vernederd, zo gekleineerd, nooit heb ik me zo afgewezen gevoeld als die ene donkere avond dat ik kolporteerde met Voetbal International. geen rooie cent verdiend, maar gelouterd voor het leven.

telefoonkolportage

dahag, zegt ze enthousiast, als u meneer hansb bent dan komt dit telefoontje niet als een verrassing voor u. hoebedoelu, verbaas ik me. nou, zingzegt ze vrolijk verder, u heeft natuurlijk onze brief al ontvangen, die met dat gratis vergrootglasje erbij, dus nu bel ik u zoals aangekondigd in de brief. waar bent u dan van, vraag ik licht ontstemd, ik weet nix van een brief en nix van een vergrootglasje. bovendien ben ik al voorzien, heb ik alles al en ben ik dus niet geïnteresseerd. maar meneer, pruilt ze hoorbaar, hoe kunt u dat nu denken, u weet nog niet eens waar ik u over bel. weetjewat, onderbreek ik haar, we laten het hierbij. nee, schrikt ze, waarom zegt u dat nou, u moet me natuurlijk wel laten uitpr...tuut tuut tuut.

mit fahrbare Gummiräder!

blow up!
in de serie busjesprullaria deze keer het busjesspel. door een zorgzame kollega gevonden in een postordergids terwijl ie in zuidduitsland was. "nach der Regeln des beliebten Gesellschaftsspiels! die Busse im Massstab 1:72 sind aus Metall und Kunststoff mit Liebe zum Detail gestaltet und haben fahrbare Gummiräder". mensergerjenieten met rijdbare rubberbandjes. ik ben dan wel geen busjesfreak, maar dit vinnik wel leuk. voor onder de k-boom, zegt partner A. want het geld groeit natuurlijk niet op haar rug.

fietskrat in zwart

een half uurtje hondlopen in een straal van pakweg driehonderd meter rondom mijn huis levert drie en dertig identieke zwarte kratten op die meestal voorop en soms achterop een fiets zijn gemonteerd, al dan niet beplakt of begrafittiet.
wat zegt dat over deze buurt, wat zegt het over de bewoners en zijn die kratten soms allemaal betrokken van de zelfde groentenboer als waar wij (zesde rij van boven, midden) er één voor viereneenhalve euro hebben gekocht?