ze zit tegenover me in de metro met haar rooie Dirktas naast zich, haar kniëen gespreid zodat haar lange plooirok zich spant van knie naar knie. op het zo ontstane werkblad ontvouwt ze een keurig gestreken zakdoek.
ze pakt een schilmesje uit de Dirktas en legt die rechts op de uitgespreide zakdoek, pakt een in een plestik boterhamzakje verpakte appel uit de Dirktas, poetst de appel grondig op en schilt 'm zorgvuldig met het klaargelegde schilmesje. de schillen belanden lukraak rondom het plestik zakje op de zakdoek.
als ze de schone appelstukjes weghapt klakt haar gebit. het ritmiese kauwgeluid komt boven het geraas van de rijdende metrotrein uit: klak, klak, klakkerdeklak. als ze uitgeklakt is doet ze de schillen in het plestik zakje. dat lukt dat niet één twee drie, er zit een gat in het zakje. ondertussen hapt ze hier en daar nog wat restanten appel weg van de schillen: klak, klak, klak.
schillen in zakje, zakje in zakdoek, mes in zakdoek, oprollen, zakdoek in Dirktas, zakdoek uit Dirktas, uitrollen, zakje uit zakdoek, schillen uit zakje, klak klak nog een restje appel van de schil en alles eksakt weer de zelfde route terug in de Dirktas.
dan gaan de kniëen tegen elkaar en roept ze wat tegen niemand in het bizonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten