deense dog

net over de Blauwbrug dendert een blonde Deense Dog me voorbij. ik denk rothond, ik denk agressief beest, ik denk stomme baasvandehond. ik zie het loslopende kalf op de uitventer van de Metro/Spits bij de metroingang afstormen. ik denk nog dat gaat niet goed, ik denk nog dat gaat goed fout. ik zie de Metro/Spits-uitventer een krant in de hondenbek stoppen, ik zie dat het beest zich omdraait en met de krant in de bek terug naar de Blauwbrug galoppeert, ik zie dat ie de krant hondentrouw afgeeft aan zijn moeizaam voortschuivelende oude baasje. ik denk hier sta ik even bij stil. hier en nu.

keurmerk

vijfendertig jaar lang was ie goed genoeg om tientallen argwanende douanebeambten bij evenzovele grensovergangen tevreden te stellen, duidelijk genoeg om talloze kritiese politieverkeerskontroles te doorstaaan en sterk genoeg om in binnen- en buitenland weer en wind te trotseren.
maar na 35 jaar voldoet ie ineens niet meer aan de regels. omdat ie geen europees goedgekeurd keurmerk heeft. en omdat ie van plestik is. en omdat ie hier en daar een ietsiepietsie is ingescheurd. zodat ie dus na 35 jaar officieel niet officieel meer is.
om alsnog APK-goedkeuring af te dwingen hebben wij daarom vandaag afscheid genomen van de enige echte originele blauwe achterkantkentekenplaat van ons 1971 Volkscampertje. vanaf vandaag gaat het Volkscampertje noodgedwongen door het leven met een gloedjenieuwe maar zielloze blauwe metalen achterkantkentekenplaat. met keurmerk. dat dan weer wel...

konsert

met een vrijkaartje van buurman P onverwacht naar een klassiek konsert. we zitten op het podium, eerste rij, pal achter het koperwerk, met vrij zicht op de gezichtsuitdrukkingen van de dirigent en de hardwerkende ruggen van de muzikanten.
die orkestruggen en -achterhoofden lijken overigens wel heel erg op de ruggen en achterhoofden van vrienden, familie en andere bekenden. kijk dan, is dat niet vriend F van langgeleden uit het oog verloren? wist niet dat ie viool speelde. en dat, dat is toch, dat zal toch niet, nou jaaaa, vriendin J, wat doet die hier? niet dus, ik hallucineer gewoon wat met de trage muziek mee.
maar goed, het koperwerk.
ze zitten op een halve meter afstand, zodat we het konsert voornamelijk vanuit het perspektief van de hoornisten horen. en zien hoe deze hardblazers om de vijf minuten een beugeltje uit hun instrument halen om het blaaskondenswater zonder gêne op de grond te laten druipen. dat ze daar nou niet een decent emmertje voor hebben. keurig naast het plexiglas antispetterscherm dat nu al achter de vóór hen zittende violisten staat opgesteld.
en zo stuiteren mijn gedachten heen en weer.
mooi konsert overigens.

Dirktas

ze zit tegenover me in de metro met haar rooie Dirktas naast zich, haar kniëen gespreid zodat haar lange plooirok zich spant van knie naar knie. op het zo ontstane werkblad ontvouwt ze een keurig gestreken zakdoek.
ze pakt een schilmesje uit de Dirktas en legt die rechts op de uitgespreide zakdoek, pakt een in een plestik boterhamzakje verpakte appel uit de Dirktas, poetst de appel grondig op en schilt 'm zorgvuldig met het klaargelegde schilmesje. de schillen belanden lukraak rondom het plestik zakje op de zakdoek.
als ze de schone appelstukjes weghapt klakt haar gebit. het ritmiese kauwgeluid komt boven het geraas van de rijdende metrotrein uit: klak, klak, klakkerdeklak. als ze uitgeklakt is doet ze de schillen in het plestik zakje. dat lukt dat niet één twee drie, er zit een gat in het zakje. ondertussen hapt ze hier en daar nog wat restanten appel weg van de schillen: klak, klak, klak.
schillen in zakje, zakje in zakdoek, mes in zakdoek, oprollen, zakdoek in Dirktas, zakdoek uit Dirktas, uitrollen, zakje uit zakdoek, schillen uit zakje, klak klak nog een restje appel van de schil en alles eksakt weer de zelfde route terug in de Dirktas.
dan gaan de kniëen tegen elkaar en roept ze wat tegen niemand in het bizonder.

dooie kikker, sorry: pad

niet opblaasbaar!
ik doe de gordijnen open en zie een wijdpoots liggende kikker, sorry: pad, in een plantenschotel onder het slaapkamerraam. ik zeg 't je, man: dat is niet echt lekker wakker worden. ook al omdat ie niet spontaan weghuppelt als ik een knijper in de plantenschotel mik. getverdegetver, en hij ziet ook al zo bleek. hij zal toch niet dood zijn? verzopen in twee centimeter water? en wie moet dat weer opruimen? ik? hier in huis wonen verder alleen maar mietjes op het gebied van dooie dieren. alsof ik geen kotsnijgingen voel als ik zo'n opgeblazen lijk tussen duim en wijsvinger naar de vuilnisbak moet vervoeren. alsof ik geen gevoel in m'n donder heb als ik zo'n zielloos kreatuur gods gadesla.
enfin, ik had ook met blote voeten over 'm kunnen uitglijen. da's pas erg!

remlichtkombinatie

"dat kan echt niet langer zo meneer", zei de garageman, "zo komt ie niet door de APK". hij doelde op de remlichtkombinatie van de Volkscamper. "die dingen zijn de afgelopen 35 jaar zo ontkleurd dat je niet meer kunt zien of ze nou remmen of richting aangeven. een gevaar op de weg, dus geen APK". ik stelde nog voor ze met een viltstift bij te kleuren, maar daar werd ie niet echt happy van: "vorig jaar was het ook al kantje boord, meneer, nu moet u er serieus wat aan doen".
een rondje bellen en mailen naar ouwe onderdelengarages leverde een adres op 65 kilometer van hier. ze hadden nog wel twee nieuwe originele ouwe eksemplaren liggen.
voor veertig euro.
per stuk...

agenda 1987

aangeboden tegen elk aannemelijk bod.
minimalistiese designagenda, erg gewild in 1987, volkomen onbeschreven, helemaal leeg en ongepimpt, steeds een hele week over twee paginaas, 52 weken lang, met ruimte voor aantekeningen en adressen, weer helemaal up to date in 2009, wees de eerste in je vriendenkring die nu al afspraken kan vastleggen voor over drie jaar, kostte destijds zeventieneneenhalve harde hollandse guldens, collectorsitem!
wat doe ik in godsnaam met een blanko negentien jaar oude agenda? waarom bewaar ik zo iets negentien jaar lang, verhuis ik het mee? zit er soms een steekje los aan mij?

Iguerande

in mijn herinnering is het 't meest romantiese hotel waar we ooit hebben gelogeerd. we schrijven 1979, midden Frankrijk, aan het eind van een idylliese autovakantie per 2CV (met opgerold open dak) naar gerenommeerde romantiekhotspots als Rome, Amalfi en Firenze.
een verzameling huizen op het platteland, één auberge rural, onze kamer keek uit over bloeiende velden en in de gang bevond zich een druk bevlogen zwaluwnest. een zwaluwnest! in een hotel! met jongen en al! kon het leven nog roziger?
we hebben het dorp en het hotel later nooit meer terug gevonden. hebben ook niet echt fanatiek gezocht. koesterden vooral het romantiese beeld.
tot vandaag. tot ik een oude agenda doorbladerde. het was in Iguerande, zegt de oude agenda. in hotel le Lion d'Or, het diner kostte er 20 franse franken pp. en ik keek op internet, omdat ik er hier wat over wilde schrijven. nou, dat viel niet mee, dat viel zwaar tegen, stelde eigenlijk niksniemandal voor. et voilà: zevenentwintig jaar droombeeld naar de challemiezen. internet maakt meer kapot dan je lief is.
ik moet voortaan zuiniger zijn op mijn herinneringen.

Wilfred A

blow up!
voor me ligt een handgetypte brief van een kunstenaar van ooit, van toen ik twintig jaar terug nog jong en fris beginnend galeriehouder was en hij in mijn huiskamergalerie eksposeerde.
of ik niet eens mijn kennersblik over zijn huidige werk wil laten gaan om hem te adviseren, richting te geven. terwijl ik echt werkelijk waar nauwelijks weet heb van wat er in beeldendkunstenland omgaat tegenwoordig, galerie of museum slechts spaarzaam bezichtig en dan meestal terugval op kunst die me twintig jaar geleden al boeide.
moeilijk moeilijk moeilijk dus.
maar what the heck: iemand stelt mijn mening op prijs, vleit me, wil een glaasje met me drinken. en heeft bovendien geen haast, als het maar gebeurt voor we het tijdelijke voor het eeuwige hebben verwisseld.
dat moet toch lukken!

prikkraan

al weer een opblaasplaatje
ik moest een tappunt hebben vanwaaruit ik de tuinslang kon uitrollen en de geveltuin kon bewateren. omdat ik niet in de 12 milimiter dikke koperen toiletwaterleidingbuis wilde zagen of solderen vond de bouwmarkt daarom voor mij de prikkraan uit: klemmetje plaatsen, kraan door de leiding prikken, aandraaien, klaar. ideaal voor luie doehetzelvers als ik.
maar na een tijdje bleef ie druppelen, hield ie z'n water niet meer binnen. blijkt het binnenwerk metaal op metaal te zijn, geen rubbertje, nix, dus niet reparabel. moest ik vorig jaar op de ochtend van een vakantievertrek halsoverkop en nog steeds liever lui dan moe een nieuwe prikkraan kopen en installeren.
begint ie gister verdikke weer te druppen. net een jaar oud, zelfde euvel.
daar heb ik het volgende op gevonden: ik koop vandaag een nieuwe, demonteer de ouwe, monteer de nieuwe, stop die ouwe in het nieuwe doosje, breng dat morgen met bon en al weer naar de bouwmarkt en inkasseer de aankoopsom retour vanwege ondeugdelijk geleverd materiaal.
ik mag dan lui zijn, ik laat me toch zeker niet piepelen!

hond Z

blaas maar weer op!
okee, ik mag dan een paar glaasjes witte wijn te veel op hebben en het is warm, maar hond Z is hondebroknuchter en heeft er alle vertrouwen in dat het goedkomt. ik zie zelfs een ietwat hautaine blik in haar ogen. nee, echt waar, geen twijfel mogelijk, nederland wint dat wereldkuppie met gemak. piece of cake, zegt hond Z (met AH-wuppie).

gebroken glas

opblaasplaatje
kopje thee in de tuin. stokbroodje maanzaad erbij met oude kaas en gezouten boter. ondertussen het zaterdagse Parool. mereltje op de achtergrond. luie stoel.
maar dan pats kletter boink: het geluid van brekend glas op harde waalsteentjes.
het tweede glas binnen twaalf uur. gisteravond eenzelfde glas van een bijzettafeltje geveegd. net na het laatste fluitsignaal. stuiter spetter krak op het parket.
ligt dat nou aan mij?

need i say more?

klikkerdeklik

Raymond en Raymonde

onze kinderen waren het verantwoorde zondagse VPRO teevee-ochtendje al ontgroeid toen Roos en haar Mannen 10 jaar geleden de programma's begonnen te presenteren. en misschien kwam het ook wel omdat Raymond en Raymonde (v/h akterend bij Alex d'Electrique) destijds onze buren waren. maar tot de dag van afgelopen zondag keken wij vanuit het zondagochtendbed nog regelmatig naar de VPRO-kinderprogrammering. of beter gezegd: naar de presentatie van Raymond en Raymonde tussen de programma's door, tijdens de eigenlijke programma's was het verder aangenaam doezelen en dutten.
binnenkort kunnen we weer gewoon uitslapen. aanstaande zondag van negen tot elf zijn ze voor het laatst te zien. nog twee uur lang komplete chaos, mislukte experimenten en spektakulaire ontploffingen.
ik word bijkans weemoedig!

5½ week

ik heb iets met speciale dagen. de dag waarop het precies 12 jaar, drie maanden en vijf dagen geleden is dat mijn eigenhandig blauw geschilderde ouwe omafiets gestolen werd bijvoorbeeld. of de dag begin april dit jaar dat het al weer 82 jaar geleden was dat Marlon Brando werd geboren (hé, da's dan weer op de dag af eksakt 26 jaar voordat ik geboren werd, maar dit terzijde). eigenlijk valt er zo elke dag wel wat te herinneren, te vieren of te memoreren.
zo duurt het vandaag krek nog vijfeneenhalve week voor wij met het Volkscampertje vijfeneenhalve week op vakantie gaan. kijk, zo iets vinnik nou leuk. daar denk ik graag over na. dat ik me dus al vast kan voorbereiden op hoe lang vijfeneenhalve week duurt, hoe dat voelt, hoe dat proeft. om er daarna in het echie dubbel van te genieten.
maar misschien ben ik wat eigenaardig in die dingen.

liefdevol en met respect

jaarlijks moet ons 1971 Volkscampertje betast, bevoeld en gekeurd worden. dat laat ik altijd door een garage buiten de stad doen. waar nog monteurs rondlopen die het Volkscampertje liefdevol benaderen. en met respect.
dit jaar vond ik dat ineens aanstellerig en overgevoelig. wat een onzin, we hebben het wel over een machine, hield ik me zelf voor. dit jaar gaat je dus gewoon naar de buurtgarage om de hoek, vertelde ik het Volkscampertje ferm. daar lopen oudere monteurs rond, die kennen jouw soort nog wel.
vanmorgen om acht uur stond ik er voor de deur. zullen jullie wel aardig voor hem zijn?, vroeg ik nog aan de oude monteur, hij is al op leeftijd. mij best, zei de oude monteur chagerijnig, als ie maar aan alle voorwaarden en regels voldoet.
ruim een uur later werd ik door de garage gebeld. of ik het Volkscampertje alsjeblieft wilde komen ophalen. er was geen beginnen aan. de eerste de beste benodigde kogellagers konden ze al niet bestellen. dat beloofde dus niet veel goeds, dat werd helemaal nix, dat kostte veel te veel tijd. en o ja, kunt u 'm snel komen ophalen, want er zit ook al geen parkeervergunning op.
het Volkscampertje huppelde van genoegen toen we alsnog bij de oude vertrouwde garage buiten de stad langs gingen om een afspraak te maken. zie je wel: liefdevol en met respect.

komkommertijd

klikkerdeklik
zo'n twintig volgeschreven oude agendaas heb ik. twintig jaar in staccato dagboekaantekeningen op ruitjes papier in plestik doosjes. aantekeningen die luikjes openen in mijn geheugen, zodat ik het allemaal nog eens kan herbeleven.
behalve in 1975. 10 juni leeg. 11 juni leeg. en de dagen er voor en erna ook. leeg. nix gebeurd, geen luikje dat zich opent. zelfs de afscheurhoekjes van gepasseerde dagen zijn niet afgescheurd. net als vandaag. en gister. en morgen. ook nix. ook leeg. ook niet afgescheurd.
veel te warm...

wie dit leest is gek

vooruit, naar buiten! moet ik dan overal op letten? hup, je tropiese balkon op, je schaduwrijke tuin in, naar je koele binnenplaats. naar zee naar zee naar zee desnoods. doe wat, maar vergeet die laptop, iMac of PC, vergeet die weblogs. dan doe ik dat ook, vandaag.

Laser 3.14

iemand m'n dubbele plaatjes ruilen?
heel veel en meer op Laser 3.14
allen individueel opblaasbaar

geen krant

gister de avondkrant niet ontvangen.
dan denk je nog mee met de bezorger, lekke band, brug stond open, rothond onderweg, maar om half acht word je pissig. en je bent modern, dus mail je de lezersservice dat je geen krant hebt gehad en dat je die wel alsnog graag wilt hebben dankuwel alstublieft. de lezersservice bevestigt direkt per mail terug, dus dat zit wel snor, denk je. maar om negen uur nog geen krant, dus weer gemaild. waarna radiostilte, nix meer.
vandaag om vier uur ligt de krant van vanavond al in de bus. maar geen krant van gisteravond. dus bel je weer, krijg je zo'n moderne spraakherkenjuffrouwenstem aan de lijn die niet verstaat wat je postcode is en je huisnummer niet kent. tenslotte toch maar een lieve live mevrouw: ja, uw email bezorgingsklacht hebben we binnen gekregen, maar moest geprint en toen was het al na achten, dus konden we gisteravond niet meer nabezorgen. en u heeft vanmorgen ook al gebeld zie ik, zegt ze. nee hoor, zeg ik, ik bel nu, omdat ik gister ondanks die mailtjes geen krant heb omtvangen en omdat ik vandaag nix meer heb gehoord. jawel hoor, zegt de live-mevrouw, u heeft gister gemaild en vanmorgen gebeld, want dat staat hier, maar anywayzzzz: de krant van gister krijgt u morgen.

cijfers en letters

de ietwat te dikke man was verbijsterd: als de zesde dag van de zesde maand in het zesde jaar staat voor de dag van het kwaad en de duivel, dan staan zijn eigenste initialen immers voor zijn ideale gewicht. reken maar uit: hansb, dus haa bee, ofwel H de achtste letter en B de tweede letter van het alfabet, da's aan elkaar geplakt 82.
vol ongeloof zag ie 't ineens helder en duidelijk voor zich. twee en tachtig! precies het getal dat de gewichtsmeter laatst had aangegeven. werkelijk ongelofelijk, dat kon geen toeval zijn, het was absoluut een omen, hij was waarlijk voorbestemd om twee en tachtig kilo te wegen.
er was echter één probleem. of eigenlijk waren het er twee.
ten eerste was twee en tachtig niet het doelgewicht wat ie zelf in gedachten had, hij gokte toch meer op acht en zeventig, hoogstens tachtig, dat leek hem qua zomerzwemoutfit beter verantwoord.
ten tweede waren zijn initialen eigenlijk niet haa bee, maar jee bee, van Johannes. en was J de tiende letter. wat met de tweede letter tot 102 samensmolt. en dat vond de te dikke man weer wat extreem.
hij zuchtte berustend. zo eenduidig was die numerologiese rimram dus niet. hij ritste het zilverpapier van de grote Tobleronereep die hij voor noodgevallen in de keldervoorraadkast bewaarde. alleen chocola kon hem nu nog opvrolijken. morgen roeide ie 't er wel weer af.

aardappelkledder

we kuierden langs de Enci, beklommen op handen en voeten de steile wand van de Muur van Caestert, daalden af in de Verborgen Vallei, wandelden langs frisgroene akkers, verkwikten ons in Kanne bij het Albertkanaal en deden om het af te leren nog een keer de Pietersberg om tenslotte terug te keren naar Maastricht.
na twintig kilometer sleepten we hond Z op stramme benen langs de overvolle gezellig lonkende terrassen van het Onze Lieve Vrouwenplein met maar één doel voor ogen: volgens zeggen de beste frieten van Nederland, de knapperig verse, ter plekke geschilde en gesneden, voorgebakken en doorgebakken, goudgele aardappelstaafjes met zuur vlees of eigenbereide mayo, de frieten van Reitz, de koning van de frituur, neerlands hoop in diepvriesaardappelmeelfrietenland.
het vooruitzicht gaf ons vleugels, de puntzak met slappe doorweekte moddervette aardappelkledder donderde ons snel weer terug in de realiteit waar ordinaire overschatte patatuitbaters heersen, wier baksels zelfs de duiven niet bliefden.
verder heb ik nix tegen Limburg.

groeten uit Kanne

waren effe naar Kanne. vanwege de goedkope dagtreinkaartjes van de Blokker. waar ik dus heus wel koop. als het moet. maar dan wel het maksimale rendement. dus treinen naar Maastricht. en vandaar stevig wandelen langs Maas en Jeker, door berg en dal. naar het terras onder de bomen van het Dicke Verschil in Kanne. da's dus in Belgie.
ah, de aspergekroketjes en de asperges met gerookte zalm komen door.
ik ga je hangen, doei!

Duett

klik voor model
de vader van een vriendje van school deed in ouwe zweedse autoos. hij haalde ze persoonlijk op uit de scandinaviese binnenlanden, liet ze in Polen opknappen en verkocht ze vanuit de periferie van Amsterdam.
ik was hartstikke verliefd op dit modelletje. stoer, sterk, robuust en ouwerwets mooi. en hij had er toevallig eentje staan: een Volvo Duett. d'r moest wel het een en ander aan worden verfraaid, maar basicly was het een goede auto. zei hij. en ik geloofde hem, want hij was immers de vader van een vriendje van school. dus.
de ANWB keurde 'm aan alle kanten faliekant af. er bleef geen spaan van heel. geen enkel positief oordeel. een gevaar op de weg. motories, technies en qua konstruktie een barrel. volgens de keurmeester.
veel te hoge eisen, zei de vader van het vriendje van school, prima karretje, zelf knutselen, ouwe kwaliteit, lekker opknappen. vakantie naar Frankrijk? geen probleem!
ik durfde het niet aan. het vriendje van school en zijn vader zijn we na die zomer uit het oog verloren.

waar gaat het nou eigenlijk over?

je stelt je kwetsbaar op. zegt dat de aanbevelingen en konklusies pijnpunten hebben blootgelegd waar je nog niet aan had gedacht. dat je bijvoorbeeld ooit had bedacht dat digitaliseren van een procedure handig zou zijn voor ons eigen proces en daarmee dus ook automaties goed zou zijn voor de doelgroep. en dat studenten die je had opgezadeld met een hele praktiese onderzoeksvraag dan met de doelgroep gaan praten. en dat dan blijkt dat die doelgroep helemaal niet op die digitalisering zit te wachten. dat je dat dus memoreert in je fris van de lever reaktie op de eindpresentatie van het rapport. en dat je daar vervolgens in de plenaire zitting en plein publiek mee om de oren wordt geslagen. zo van nou, nou, er was zelfs iemand die de doelgroep niet had bevraagd.
dan vraag ik me dus af waar het nou eigenlijk over gaat.
dat, en dat ik een grote bel witte wijn op heb op een verder lege maag.