"nou", zegt partner A, met een intonatie in haar stem die mij direkt op mijn hoede doet zijn, "nou, dat geheugen van jou is inderdaad een gatenkaas". en ze me herinnert aan een hond uit een verder verleden die ik zonder haar voorkennis zou hebben laten inslapen. hond Mieze was dat. hond Mieze die vervaarlijk naar de net kruipende kinderen in de aanvalshouding gromde. hond Mieze die naar de kindervoetjes hapte als een kind in de armen van partner A werd gedragen. hond Mieze die ik terugbeet nadat ze mij had gebeten. hond Mieze die ik inderdaad aan het eind van een middagwandeling naar de dierenarts heb gebracht om te laten inslapen. maar zonder medeweten van partner A? kom nou, dat kan ik me zelfs niet voorstellen. nee, met mijn geheugen is niets mis, partner A!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten