het is een telkens terugkerend probleem, een voortdurende bron van wederzijdse ergernis, een botsing van inzichten zo je wilt: het inruimen van de dagelijkse afwasmasjien.
waar partner A de drie beschikbare etages te hooi en te gras vult, alles schots en scheef, klein en groot lukraak door elkaar zet, ben ik van de school waar soort bij soort naar grootte en vorm gesorteerd wordt geplaatst in het daarvoor bedoelde rek. met tot gevolg dat ik meestal een door partner A gevulde en door haar als vol betitelde afwaslading licht smalend weer uitruim en volgens mijn ordelijke principes opnieuw inruim en dat er dan een dubbele lading in de masjiene blijkt te passen. i rest my case.
maar het roept partner A's toorn op. en haar tegendraadsheid. voor haar geen soort bij soort, never nooit. en de vuile borden, die zet ze bovendien ook het liefst nog eerst in de gootsteen waarna ze er even wat water over laat lopen. om te weken, zegt ze. zodat ik een scheut water over me heen krijg als ik die "geweekte" borden in de masjiene wil zetten. nee, het is niet altijd pais en vree in huize hansb; het stormt en raast er ook wel eens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten