driewerf schaam

ter verdediging kan ik nog aanvoeren dat het koud was gisteravond, en donker, en dat ik met twee zojuist gebakken overheerlijk originele houtoven pizza's met gorgonzola en ansjovis in de hand snel snel op weg was naar huis.
maar ik had 'm al zien tegemoet komen, zag dat hij duidelijk van plan was mij aan te spreken en in die splitsecond besloot ik 'm te negeren. dus toen ik hem iets hoorde zeggen van "mompel mompel dakloos" deed ik net of ik 'm niet hoorde, nee erger: dee ik net of ie niet bestond. ik liep hem gewoon straal voorbij, weet niet eens hoe ie er uit zag, of ie jong of oud was, haveloos of korrekt gekleed. en terwijl ik met die geurende pizza's en die oogkleppen op snel doorliep hoorde ik 'm sorry zeggen, zei hij "sorry hoor, meneer", waar ik me onmenselijk misdroeg. en weer kon ik het niet opbrengen om me alsnog naar hem om te draaien en 'm op z'n minst één pizza in z'n handen te drukken. 

schaam, schaam, schaam.

klalalalalaaglijn

mijn favoriete radioprogramma van weleer op de jammerlijk verdwenen lokale radiozender Radio Stad Amsterdam was de Klaaglijn, waar klagen mocht, klagen moest, klagen over alles en iedereen, lekker klagen, alsmaar klagen, klagen klagen klagen. maar wel met hoor en wederhoor. een verantwoord radioprogramma dus, recht uit het hart, hup de ether in.
wat me doet denken aan dat ik hier al weer een tijdje niet heb geklaagd, wat heet een tijdje, ik heb hier gewoon lang niet geklaagd, dus mag ik? ja? kan ie?
dan klaag ik graag even over schouderpijntjes vermengd met overmuisde pezen in de rechterpols met uitstraling naar de bovenarm. erg pijnlijk. en klaag ik vooral over m'n nekwervels die vanmiddag zijn gekraakt. au! en had ik de stekende pijn in de lies al genoemd die af en toe verhindert dat ik normaal, als een jonge god, uit een stoel kan opstaan? dan wil ik ook daar graag hier nog over klagen.
ik moet zeggen dat het wel helpt, dat klagen. ik zou zelfs durven zweren dat m'n pijntjes al een stuk minder zijn geworden. ik heb ze gewoon van me afgeklaagd, lijkt het. maar dat zal ik me wel inbeelden.
en o ja, dat programma bestaat nog steeds, zie ik nu, op radio Noordholland, gepresenteerd door Hanneke Groenteman.
maar wie luistert er nou naar Radio Noordholland...

lente is in de lucht

waar ze de moed vandaan halen zo halverwege deze winter (het ergste moet immers noch komen) mag Joost weten, maar ze staan er weer, met honderden tegelijk. en niet even schuw her en der met een schuchter kopje boven het maaiveld, maar fier en ferm, in volle bloei, met de koppen naar de zon gekeerd: tadaaaa! daar zijn we weer!
onthoud die datum, maandag 26 januari, de eerste narcissen in Amsterdam. het wordt lente, ik voel het aan m'n water...

pais en vree

het is een telkens terugkerend probleem, een voortdurende bron van wederzijdse ergernis, een botsing van inzichten zo je wilt: het inruimen van de dagelijkse afwasmasjien.
waar partner A de drie beschikbare etages te hooi en te gras vult, alles schots en scheef, klein en groot lukraak door elkaar zet, ben ik van de school waar soort bij soort naar grootte en vorm gesorteerd wordt geplaatst in het daarvoor bedoelde rek. met tot gevolg dat ik meestal een door partner A gevulde en door haar als vol betitelde afwaslading licht smalend weer uitruim en volgens mijn ordelijke principes opnieuw inruim en dat er dan een dubbele lading in de masjiene blijkt te passen. i rest my case.
maar het roept partner A's toorn op. en haar tegendraadsheid. voor haar geen soort bij soort, never nooit. en de vuile borden, die zet ze bovendien ook het liefst nog eerst in de gootsteen waarna ze er even wat water over laat lopen. om te weken, zegt ze. zodat ik een scheut water over me heen krijg als ik die "geweekte" borden in de masjiene wil zetten. nee, het is niet altijd pais en vree in huize hansb; het stormt en raast er ook wel eens.

een onmogelijke opgave

een nieuwe auto komt automaties met een nieuw kenteken. dus moet ik wéér een lettercijferkombinatie het hoofd te leren. alsof dat op mijn leeftijd zo eenvoudig is. nee, daar heb ik een ezelsbruggetje voor nodig, een simpel en makkelijk te herleiden betekenis aan met name de willekeurig gekozen letterreeks.
bij de vorige auto was ik daar snel uit: LF-DZ, dat is simpel, eLFDuiZend, want dat was ook precies wat ie had gekost. en die daarvoor met RD-BR d'r in, ook een makkie: kilometervreter ofwel op z'n engels RoaDBiteR. maar dat was dan ook een Volvo.
vandaag hoorde ik het kenteken van de nieuwe, zo'n moderne, met twee cijfers, drie letters en dan nog één cijfer: 19-HNK-2. ik kan er geen chocola van maken. ja, als ik nou Henk had geheten was ik zo klaar geweest. maar ik heet geen Henk en ik kom er niet uit. dus gooi ik het maar in de groep. iemand?

wegens gebrek aan advies

start filmpje!
als ik een technies probleem had stonden ze altijd met advies voor me klaar, kollegavrienden J en E. niet dat ze het ooit met elkaar eens waren -ze waren het eigenlijk altijd fundamenteel oneens-, maar dat vond ik juist wel prettig, dat gaf mij het gevoel dat ik uiteindelijk zelf nog een afgewogen beslissing kon nemen. meestal spraken ze langere tijd niet meer met elkaar na weer zo'n akkefietje. waren ze elkaar verbaal dusdanig in de haren gevlogen (een linksdraaiend tapsgedraaid boutje? je bent gek man, hij moet juist een rechtsscharnierende kruiskopspijker hebben), dat er een lange periode van kilte en afstand volgde.
en nu had ik weer zo'n kwestie, had ik opnieuw dringend behoefte aan hun tegendraadse raad. want moet die "ouwe" Smart nou voor veel geld gerepareerd of stappen we in een nieuwe? een prangend dilemma, maar E is al weer bijna een jaar dood en J viert in het buitenland een leven als pensionado, terwijl ik bovendien met hem gebrouilleerd ben.
dus kozen we voor een nieuwe.
met een beetje nattevingerwerk.
met een beetje E en een beetje J in het achterhoofd.
een mens moet toch wat.

even serieus nu

het begon in augustus vorig jaar. toen partner A via haar weblog een mailtje van een schooljuf uit België ontving. daarin stond dat partner A begin 2005 een weblogstukje had geschreven onder de titel roddelen (klikkerdeklik). over een paar kinderen uit haar (lagere school) klas die een schoolkrant wilden beginnen met allerlei nieuws en nieuwtjes over de juffen en meesters. zodat zij, partner A, als juf voortaan extra moest oppassen met neuspeuteren. einde onschuldig blogje.
maar nu had die belgiese schooljuf inmiddels gekonstateerd dat haar (middelbare school) leerlingen helemaal niet zo onschuldig op partner A's blogstukje reageerden. dus eiste de belgiese juf dat partner A haar bijna vier jaar oude stukje inklusief onhebbelijk kommentaren per ommegaande zou verwijderen. waarop partner A welwillend terugschreef dat deze belgiese juf beter met haar leerlingen in diskussie kon gaan. en dat partner A met liefde desnoods naar België wilde afreizen om het gesprek met die leerlingen mee te voeren. maar dat partner A nooit en te nimmer stukjes en kommentaren zal verwijderen. nooit.
niets meer op gehoord.
tot vorige week.
een email op poten uit het Belgiese. dat het weblog van partner A was gemeld bij een belgies meldpunt, het meldpunt tegen computercriminaliteit van het parket te Antwerpen. en dat zij, mijn partner A, nog één kans had om de inmiddels 86 belgiese puberreakties op haar blogverhaaltje weg te halen. dat er anders een rechtszaak zou volgen. vanwege computercriminaliteit.
computercriminaliteit!

wie is er nou gek?

een gewoon weekend

"nog wat bijzonders gedaan dit weekend?"
"neuh, niet echt: de gebruikelijke weekboodschappen bij AH, de buurtslager, de buurt kaasboer, de buurtgroentenman, hond Zowie uitgelaten, nieuwe Smart gekocht, geschaatst in Waterland, europese kampioenschappen op tv, eh... wasgoed in de droger, gewoon een weekend als elk ander weekend dus."
"wacht even, wat zeg je nou: hond Zowie uitgelaten? leeft die dan nog? hoe gaat het met 'r? vertel, vertel!"
"tja, hond Zowie is nog steeds onder ons. lichamelijk gaat ze achteruit, maar spiritueel breekt ze niet. niet kapot te krijgen. en wie zijn wij dan om over leven en dood te beslissen?"
"nou, toch nog iets bijzonders dit weekend, zie je wel, als je maar even nadenkt."

vijftien minuten beroemd?

kijk daar links onder, schuin achter de geïnterviewde, is dat niet beroepsreageerder en gevatte-opmerkingen-maker Pim L? verdomd, het is 'm, minutenlang in beeld bij Pauw en Witteman gisteravond laat, kwasi geïnteresseerd in het schaatsonderwerp, met die typies cynies omhooggetrokken wenkbrauw van 'm.
ongelofelijk wat sommige mensen al niet doen voor de vijftien minuten beroemdheid waar Jan en Alleman, met dank aan Andy Warhol, recht op denkt te hebben.

kraakijs breekt niet

dat zeggen ze, hè: kraakijs breekt niet. als ijs kraakt dan zet het zich, zeggen ze ook. maar ach, ze zeggen zo veel. even zo goed prachtig ijs vandaag op de Ankeveense Plassen. dubbeldik met luchtbelletjes, keihard en pikzwart. 
met hier en daar een kluunplek.
vroeger, toen ik nog een klein hansb'tje was, hield ik al niet van klunen. nam ik bijvoorbeeld komende van de Ringdijk richting de Amstel de onhandige kluunhorde van de brede Wibautstraat plus naastliggende ekstra brede spoordijk gewoon schaatsend, door twee lange lage tunnels. diep op m'n hurken, mezelf voortduwend aan het tunneldak. alsof er geen dun ijs bestond. moederziel alleen. spottend met alle gevaren en natuurwetten.
enfin, ik leef nog, zelfs geen nat pak gehaald. nu keer ik om als ik vijf meter over een dijkje moet klunen naar een naastgelegen sloot. zonde van m'n ijzers, op m'n knieën ga ik niet en verderop is het vast ook erg mooi. 
allemaal leeftijdsgebonden.

nog meer geheugengaten?

"nou", zegt partner A, met een intonatie in haar stem die mij direkt op mijn hoede doet zijn, "nou, dat geheugen van jou is inderdaad een gatenkaas". en ze me herinnert aan een hond uit een verder verleden die ik zonder haar voorkennis zou hebben laten inslapen. hond Mieze was dat. hond Mieze die vervaarlijk naar de net kruipende kinderen in de aanvalshouding gromde. hond Mieze die naar de kindervoetjes hapte als een kind in de armen van partner A werd gedragen. hond Mieze die ik terugbeet nadat ze mij had gebeten. hond Mieze die ik inderdaad aan het eind van een middagwandeling naar de dierenarts heb gebracht om te laten inslapen. maar zonder medeweten van partner A? kom nou, dat kan ik me zelfs niet voorstellen. nee, met mijn geheugen is niets mis, partner A!

gaten in het geheugen

er moet geschaatst worden. en de schaatsen moeten geslepen. ik doe dat zelf. met een slijp/polijstblok. die heb ik nog vanuit de tijd dat ik fanatiek minstens twee keer per week op de Jaap Edenbaan rondjes reed. in de binnenbaan. enfin, ik pak mijn schaatsen, vind ik daarin twee abonnementen. een voor mijzelf. dat klopt. en een voor een "jeugd tot 15 jaar". en daar weet ik dus niets meer van. jeugd tot 15 jaar, jeugd tot 15 jaar? dat moet dus dochter L of zoon J zijn geweest. qua datum klopt dat wel. maar ik kan me niet meer herinneren wekelijks met een van hen te hebben geoefend. dinsdagmiddag tussen 5 en 6 nog wel, staat er achterop de kaart. een onmogelijk tijdstip. ik herinner me dat ik er tussen 10 en 11 te vinden was. zou ik dan zo in de war zijn? zoon J bevestigt het. ik schaatste met hem, een seizoen lang. dat ik dat ben vergeten, dat baart mij nou zorgen aan het begin van weer een jaar.

nieuwjaarsoverpeinzing

ik dacht het jaar maar eens goed te beginnen.
daarom het stimulerende woord aan dominee Gremdaat.