bestedingsdrang

dus toen de baas van Europa opriep om vanwege de financiële krisis toch vooral ruimhartig te consumeren, ben ik gelijk gezagsgetrouw aan de slag gegaan. hoewel dat zo eenvoudig nog niet is, als je het tenminste verantwoord wilt doen: met nationale én met internationale impact. en liefst met lokale nagloeieffekten. waarmee een groot plat tv-scherm eigenlijk al afvalt. of een geriefelijke lederen fauteuil. moeilijk, moeilijk, moeilijk.
nou, en toen heb ik dat met partner A besproken en toen hebben we besloten dat we de komende zomervakantie een ver Aziaties land gaan bezoeken en dat we dan om de vliegtaks te ontlopen via de duitslandkonstruktie zullen reizen met een nederlandsfranse vliegmaatschappij, zodat we in één klap de nationale, de internationale én de lokale ekonomie op kunnen peppen.
alleen jammer dat ik vanwege het goedkopere vroegboektarief nu al weet hoe laat ik over negen maanden waar wordt verwacht. bij die gedachte alleen breekt koud zweet me uit.

kromme marketing

"wacht, wacht, wacht, ik krijg opeens een verschrikkelijk goed idee, een heuse brainwave! nee, nou effe niet zeuren, laat me uitpraten, luister: wat jullie aan te bieden hebben is goedkoop, jullie zijn als het ware een prijsvechter. daarnaast zijn jullie anders dan anderen, hebben jullie een eigen smoel, toch? dus nou dacht ik aan een zwart schaap dat zich van zijn kudde afzondert en dan zijn jullie het zwarte schaap dat z'n eigen eigenwijze weg gaat. en omdat jullie je ook internationaal profileren hebben we het dus niet over schapen maar over "sheep". da's engels, maar betekent hetzelfde. nee, wacht, want nou komt 't: als je sheep uitspreekt wordt 't sjiep. en wat is goedkoop op z'n engels? juist: cheap, tsjiep als je het uitspreekt, dus eigenlijk hetzelfde als dat sjiep van die schapen, vat je 'm? tsjiep = sjiep, goedkoop = schapen, valt 't dubbeltje? ikzelf vind 'm briljant!"
en zo komt het dat we in de televisiereklame momenteel worden doodgegooid met onbegrijpelijke reklamefilmpjes waarin een zwart schaap iets goedkoops aanprijst van ... eh... nou ja, de firma ben ik even vergeten.

schrijf 't van je af, hansb!

ik had het volledig verdrongen, maar dank zij een recente flits naar mijn verleden krijg ik de beelden van die sensitivity trainingen niet meer uit m'n systeem. misschien dat opschrijven helpt, dus men neme:
de jaren zeventig en twaalf twintigers (m/v) met botsende karakters en idem ego's, die ook nog 's samen een kreatieve opleiding volgen, sluit ze met z'n twaalven vijf dagen op in een nog niet gerestaureerd kasteeltje te Baarn, stuur er één keer per dag een paar uur een groepstherapeut op af, laat die groeptherapeut spelletjes bedenken als: waar zou je deze persoon in deze kamer ten opzichte van jou neerzetten (achter de gordijnen), of: hoe zwaar leunt het gedrag van die persoon op je nek (zo zwaar of toch eerder zó zwaar), voeg er voor de kliekvorming ingredienten aan toe als één auto, gezamenlijk koken en heimelijke overlegwandelingen in het kasteelpark, hang een paar heuse zwaarden aan een muur die in zogenaamde toneelzwaardgevechten gebruikt kunnen worden om de definitieve hiërarchie vast te stellen en wacht af wat de groepsdynamiek oplevert.
van de twaalf hebben er uiteindelijk drie de opleiding afgemaakt en heeft er één zelfmoord gepleegd. (hoewel elk verband met het beschreven recept natuurlijk uit de lucht is gegrepen).

flater

heb ik het eindelijk eens aangedurfd om elders op het web een restaurant ervaring te bespreken, sla ik gelijk publiekelijk een ongelofelijke flater vanwege een niet te vermijden taalfout in mijn tekst. wat ik natuurlijk pas zag na publikatie en dus niet meer kon terugdraaien, zodat er niets anders op zat dan het hele verhaal er nog maar eens op te zetten, maar dan korrekt gespeld. enfin, zoek de fout(en), klik hier.

update: Iens heeft op mijn verzoek de foute versie inmiddels verwijderd.

hoe lang is het nou geleden 3

vijftig jaar!
vijftig jaar geleden.
en het schoot zo maar plotseling door me heen, net.
dat ik als jongetje met mijn moeder naar een houten gebouw ging, ver weg met de tram van Amsterdam Oost naar Amsterdam West. dat we daar een houtje-touwtje-jas en stevige schoenen gingen uitzoeken in dat houten gebouw, en dat ze die spullen dan niet hoefde te betalen, vanwege geldgebrek. want mijn moeder was gescheiden. en gescheiden zijn in de jaren vijftig betekende sociale schande in het algemeen en terugvallen op de Sociale Dienst in het bijzonder. dus gingen wij naar dat houten gebouw in Amsterdam West, naar wat nu ongetwijfeld de gemeentelijke kledingbank zou heten. zodat ik er toch weer knap bij zou lopen, die winter.
ik heb er geen littekens aan overgehouden.

oplichter 2

"dag bejaarde mevrouw die hier zo heel alleen over straat loopt. moet u eens luisteren: kom ik net van een beurs in Zwitserland gereden met mijn mooie huurauto, ja mooi is ie hè, ben ik op weg naar Schiphol, bedenk ik me net dat ik over die paar meter prachtige stof die ik aan die beurs heb overgehouden straks heel veel invoerrechten moet gaan betalen. moet u eens voelen wat een kwaliteit. ik zie het al, u heeft er verstand van. maar ja, die invoerrechten. dus nu dacht ik dat het misschien wel wat voor u was, bejaarde mevrouw met uw AOW en uw kleine pensioentje. wat zegt u nu? natuurlijk zou ik het goed vinden als een keurige nette man zoals ik mijn eigen vrouw op straat zou aanspreken en het zelfde aanbod zou doen. kijkt u maar eens goed naar mijn maatkostuum, zie mijn dure huurauto. beurs. Zwitserland. Schiphol. maakt u zich geen zorgen, ik ben door en door betrouwbaar. maar heel verstandig dat u dat even aan de orde stelt, bejaarde mevrouw die niet meer weet wat ze nog moet zeggen om me van zich af te schudden. nou vooruit, u mag deze eersteklas lappen stof van me over nemen voor honderd euro. ach, u heeft geen geld bij zich? dan rij ik toch even mee met u naar de pinautomaat. nee hoor, helemaal geen moeite. dank u wel, bejaarde mevrouw die ik zo maar ongevraagd aansprak. en een prettige dag nog verder".

oplichter 1

"spreek ik met de meneer die laatst ongevraagd zijn diensten aanbood aan mijn bejaarde buurvrouw? was u het die zei dat hij allerlei klusjes voor weinig geld aan huis doet? bent u degene die opmerkte dat mijn bejaarde buurvrouw zo'n mooi bankje had staan maar dat het zonde was dat de zitkussens zo inzakten en dat uiteindelijk het o zo dure leer zou inscheuren als u niet zou ingrijpen? en bent u ook dezelfde meneer die die kussens vervolgens netjes strak voor mijn bejaarde buurvrouw heeft opgevuld? dan moet u inderdaad de vriendelijke meneer zijn die daarvoor van mijn bejaarde buurvrouw met haar AOW en een klein pensioentje handjekontantje driehonderd euro aftroggelde. ja? was u dat? herkent u zichzelf? wilt u zich dan diep schamen! wilt u dan als de sodemieterij zorgen dat die driehonderd euro weer terug komen bij mijn bejaarde buurvrouw! of wilt u liever de politie op uw dak? nee hè, dat dacht ik ook niet. oplichter! en laat ik u hier nooit weer zien!"

nu alleen nog even zijn naam en telefoonnummer...

fijne dingen op grijze dagen

al weken zeurt m'n fysio dat ik qua schouder zou moeten zwemmen, minstens één keer per week. dat maakt de boel beter los dan alle oefeningen die je toch niet doet, zegt ze dan. maar ik hou niet van zwemmen in een zwembad, antwoord ik haar altijd weer, te veel mensen en veel te chlorig. vandaag waren we echter allebei tevreden. simpelweg omdat ik haar vertelde dat ik er de afgelopen week een paar keer aan had gedacht te gaan zwemmen en zelfs een keer op het punt had gestaan om daadwerkelijk met een handdoekje onder de arm op de fiets richting zwembad te rijden. virtueel zwemmen, noemde ik het. we gaan vooruit, vond zij. en het gaf ons allebei een goed gevoel. wat later op de dag ekstra werd versterkt door de bestuurder van lijn 12 die bij het naderen van het eindpunt omriep: "de bemanning van deze tram wenst u nog een prettige dag en hoopt u binnenkort weer in het openbaar vervoer te mogen begroeten".
zo maar twee fijne dingen die je door zo'n grijze dag heen slepen.

hoe lang is het nou geleden 2

"vergouw is de naam, hans vergouw".
het was mijn vaste alias voor als de kaartjeskontroleur naar m'n naam vroeg nadat hij had gekonstateerd dat ik (weer) geen geldig tramkaartje had. "valeriusstraat 212", loog ik er vervolgens verder op los. maar om niet al te zeer verstrikt te raken in mijn andere ik waren voornaam en huisnummer in ieder geval authentiek, inklusief de voorletter: "nee, niet de h van hans, maar de j van johannes, naar mijn opa". een doortrapt, maar vertrouwenwekkend intiem detail, waardoor de vraag naar 'iets waar uw naam op staat' meestal achterwege bleef. de kontroleur schreef het keurig op, scheurde een kopie uit z'n schrijfblokje, liet me ambtshalve weten dat ik de bekeuring thuis gestuurd zou krijgen en adviseerde me vaderlijk dat ik volgende keer beter wel een kaartje moest kopen.
een jaar of dertig geleden.

de erfenis van Zowie

het moet zo aan het eind van een mooi hondenleven maar is afgelopen zijn met het anonieme ge-hond-Z. hond Z komt uit de kast, hond Z heet nu ook hier gewoon Zowie. en omdat Zowie de laatste tijd vanwege onwillige achterpoten schaatsend over het parket gaat hebben we gister een extra tapijt voor haar aangeschaft. zodat ze zich in ieder geval in de huiskamer tapijteilandhoppend met enige grip aan de hondenpoten kan voortbewegen. en dat kleed erven wij dan weer van haar, als ze er niet meer is. want ze kan dan zelf wel schrijven dat ik overdrijf (hier), maar daar zit 'm nou juist de kneep: ze weet van voren niet dat ze van achter erg ziek is. maar goed, ik speel het spelletje wel met 'r mee, my lips are sealed. tot en met de dag dat we besluiten dat het welletjes is geweest zullen we samen vrolijk zijn. 

voor zo ver Zowie niet lusteloos in d'r mand ligt, natuurlijk.

honderd procent ouwe lul

de kracht van muziek zit in de herinnering die het beluisteren ervan oproept. inmiddels ben ik dan ook al weer ruim een week ondergedompeld in een ver verleden. omdat ik zo nodig m'n platenkollektie moet digitaliseren. ruim driehonderd stuks heb ik er nog staan. driehonderd unieke privéhistoriese monumenten, waarbij ik van bijna allemaal nog weet wat zich in mijn leven afspeelde toen ik die grammofoonplaat kocht.
het maakt me definitief een gediplomeerd ouwe lul.

duitse lerares wordt weer gewoon juf A

nee, het duitse lerares zijn bleek heel geen pretje. zeven klassen per dag maakten haar een lesafdraaiende machine. kreativiteit was niet gewenst. straffen, verlangden de VMBO-pubers, straffen, geen oplossende diskussies. straffen en strenge regels. en duidelijke taal. duidelijke nederlandse taal, want aan duitse taal dat geen eindexamenvak was wilden die pubers helemaal niet. duits stinkt! duits is bwaaaah! dus botsende belangen. incomptabilité des humeurs. een slechte match.
maar de duitse lesboeken kunnen de plomp in, de duitse Schwere Wörter mogen vergeten, de huisgemaakte duitse oefeningen worden niet langer op huisgenoten uitgeprobeerd. want nieuwsflash: de duitse lerares switcht even snel als ze kort voor de zomervakantie onder het motto 'niet geschoten altijd mis' van karrière was geswitcht vanaf volgende week gewoon weer terug naar juf A, onderwijzeres ener basisschool.

wetenschappelijk onderbouwd

ik ben toe aan nieuwe handschoenen. dat is geen lichtvaardige aankoop dus heb ik inmiddels een degelijk onderzoek opgezet: is het eigenlijk al wel nodig om nu handschoenen te kopen? vanmorgen heb ik daarom wat veldwerk verricht. onderweg naar mijn werk, wat mij zo'n tien minuten op de fiets kost, heb ik de handschoendragende en fietsende tegenliggers geturfd. ik kwam tot 36 exemplaren mét handschoenen aan en 32 zónder handschoenen aan. of andersom, want ik moest alles natuurlijk in het hoofd opslaan, ik ga niet met een notitieblokje rondrijden op m'n vouwfietsje. voor het gemak rond ik het daarom maar af op fifty fifty, vijftig procent met en vijftig procent zonder. het lijkt me dan ook wetenschappelijk verantwoord dat ik vandaag nieuwe goedgevoerde lederen handschoenen aan ga schaffen. mits ik vooralsnog niet meer dan vijftig percent daarvan in gebruik neem. ik overweeg de rechter handschoen.

ik zwom er, ik luisterde en ik had de cd al

twee vleugels aan de rand van het zwembad, tafels en stoelen, cocktails en drijvende matrassen. publiek in, op en rond het water. terwijl vleugel 1 rustig begint (pompomPOMpompom, pompomPOMpompom, pompomPOMpompom, pompomPOMpompom) komt tussendoor langzaam vleugel 2 op gang (tuut, tuut, tuut, tuut, tuuttuut, tuuttuut, tuutTUUT, tuutTUUTtuut, tuutTUUTtuut) om in een voortdurende kadans, over en weer, gelijk opgaand, uitwaaierend, dan weer hard, dan weer zacht, twee uur later te eindigen waar het begon: met klotsende golfjes. 

Polo de Haas (1933) en Kees Wierenga speelden gisteravond Canto Ostinato (1976) van Simeon ten Holt (1923) in het Amsterdamse Zuiderbad (1912). 
been there, seen that, got the t-shirt.
ik zwom er, ik luisterde en ik had de cd al.

tv-interview met Simeon ten Holt: