in mijn losvastebaantjestijd werkte ik voor een slager die wijd en zijd bekend stond om zijn tartaar. dat leverden ze voor de broodjes tartaar aan de horeca en dat leveren dat dee ik, in een witte 3/4-slagersjongensjas, in een wit bestelautootje. als een ontspannen manier om geld te verdienen.
althans, zodra ik in het witte bestelautootje zat. want eerst moest ik elke dag handmatig de bestellingen afwegen en in kratten klaarleggen. kilootje hier, twee kilootjes daar. wat zo erg nog niet was, ware het niet dat het spul halfbevroren uit de vriezer kwam. zodat mijn vingers na vijf minuten pijnlijk blauwbevroren raakten. iedere dag weer. en als ik klaagde en vroeg om een handig schepje dan was ik kinderachtig en nee een schepje zou de struktuur van hun mooie vleesprodukt aantasten. en bovendien deden ze het al jaren zo.
ik kreeg een hekel aan dat dagelijkse half uurtje achterin de slagerij, droomde er over, realiseerde me steeds vaker dat ik met mijn blote handen in halfbevroren gemalen beest zat te wroeten en ik klaagde en ik kloeg.
mijn luxe slagersjongenkarrière heeft niet lang geduurd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten