ik nestel me rechts op het krappe driezitsbankje voor twee, achterin een nieuwe tram, vlak bij een deur, zicht rondom, prettig komfortabel. de tram staat aan het beginpunt van de lijn en er komen meer mensen binnen. een rastaman gaat links op 'mijn' bankje zitten, opent zijn laptop en start een film. het krappe driezitsbankje voor twee, het woord zegt het al, is daarmee min of meer vol. dat ontkent een gezonde hollandse vrouw en ze schoenlepelt zich tussen de rastaman en mij, waarbij het haar zelfs lukt enige ruimte te houden tussen zichzelf en de rastaman (!), met als logies gevolg dat ze stijf tegen mij aangedrukt zit. ik kuch wat, duw een beetje, schuif wat heen en weer, louloene, geen sjoege. inmiddels rijdt de tram en hangt ze in bochten nog nadrukkelijker tegen mij aan. na vier beklemmende haltes ben ik thuis.
toch verbaas ik me achteraf meer nog over mezelf dan over dat mens, verbaas ik me over de dooie pier die het altijd zo goed weet, de sul die in die tram als bevroren bleef zitten. waar was ik nou, met m'n grote mond? met m'n zogenaamde assertiviteit?
ik ben bang dat ik langzamerhand als een ouwe foto verbleek...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten