speedy Z

qua hond is Z een medium bejaarde hond met de bedaarde levensstijl die daar bij past. dat zij vanmiddag in het park als een gek heen en weer rende, bosje in, bosje uit, van linksachter naar rechtsvoor, was dan ook opvallend. ze was niet meer te houen, leek te barsten van de energie, meldde zich zo af en toe nog wel even, maar stoof dan gelijk weer weg.
nou ja, denk je dan, het voorjaar naakt, zo'n hond voelt dat natuurlijk aan, ze is gewoon lekker blij.
vreemder werd het toen ze thuisgekomen nog steeds bleef rennen. de tuin in, weer terug, de kelder in, weer terug, poten schrapen op het tapijt, de kelder in, d'r mand overhoop gehaald, de tuin in, de kelder in, strak rechtop staand, plat op d'r buik, de tuin in, de kelder in en weer terug.
ze zal toch niet wat geslikt hebben stiekem?

rekeningdilemma

je bent in een buitenlandse stad en je besluit spontaan met een aantal anderen uit eten te gaan. dat is a. leuk of b. minder leuk, maar in ieder geval houdt het je van de straat en stilt het de honger, als het restaurant tenminste direkt veertien man kwijt kan, want anders duurt het tot een uur of tien voor je aan tafel zit. enfin, je drinkt wat wijn, een bubbeltje hier, een watertje daar, de één wat meer dan de ander, de ander veel meer dan de één, je eet uiteindelijk, met of zonder voorgerecht, bijgerecht, nagerecht en doe nog maar een flesje rood, dan gaat het toch al snel richting rekening.
zeg je dan met een wijds gebaar a. we delen het totaal door veertien en betalen allemaal hetzelfde bedrag of besluit je zuinigjes b. we checken af wat we genuttigd hebben en betalen individueel naar verbruik? en als we dan eensgezind besluiten gelijk te delen zijn we dan a. bedroefd omdat we eigenlijk voor aanzienlijk minder hebben getafeld, of zeggen we b. wat maakt het uit, het was een prettige avond in aangenaam gezelschap en dat op zich is al onbetaalbaar?

bericht op antwoordapparaat

"u spreekt met mevrouw L, de nieuwe bewoonster van uw vorige woning. nou heb ik laatst een hoge kast gekocht, maar weet ik bij nader inzien niet zeker of ik hem wel kan plaatsen want misschien is die kast toch te hoog of is het plafond te laag. en buurvrouw E is er op dit moment niet, dus ik dacht, ik bel u even, want u weet vast nog wel hoe hoog het plafond is".
wij zijn acht jaar geleden verhuisd...

Hamburg, dag 4

lief dagboek: hockeyouders, is dat erg? mwah, wat heet erg, erg is ook weer zo wat. 'tis wel apartig, beetje nomadig, reizigersvolk. achter de sportende dochter an. toernooitjes aflopen. op z'n tijd bezorgd zijn. uithuilschouder. je wint wat, je verliest wat. en er zijn altijd andere hockeyouders. hee hallo, hoe is 't? jaar in jaar uit. geen idee hoe ze heten. de vader van zus. de moeder van zo. verder komen we niet. maar wel gezellig...

o ja, updeet: Kampong is derde geworden tijdens het Europa Cup-toernooi voor landskampioenen.

Hamburg, dag 3

lief dagboek: vanachter een low-cal-taartje in een Konditorei trotseren we de schrale oostenwind. behalve als er andere taartjeseters binnenkomen en de glazen deur drangergedwongen tergend langzaam weer dicht valt en een koude windvlaag naar binnen zuigt. keer op keer. en wij zitten vlak achter die deur. dus oefen ik mijn ijzigste blik naar ieder die naar binnen wil. gebaar ze weg te blijven. maar het werkt niet. want ze zijn met velen. en ze willen allemaal ook lekkere taartjes. schwarzwalderkirschtorten. mozartbomben. zitronenstrudel. apfelkuchen. mit sahne. oder ohne.

Hamburg, dag 2

lief dagboek: in het kader van de eigenaardige gewoontes in verre vreemde landen vandaag het fenomeen van de wisselende rijrichtingen. waarin het verkeer in de straat hier om de hoek van vier tot twaalf met twee banen naar links en van twaalf tot vier net zo makkelijk dubbelbaans naar rechts stroomt. waarbij ik me afvraag wat er op de wisselmomenten gebeurt. want wie bepaalt dat het tijd is om iedereen linksom dan wel rechtsom te sturen? staan de linker en de rechter verkeersstromen dan eerst even grommend tegenover elkaar? wie en hoe lost dat op? ontgaat mij de logika? ik voel me soms zo dom...

Hamburg, dag 1

lief dagboek: terwijl partner A gelukzalig 75 afleveringen van Het Bureau op de Ipod afluisterde scheurde de Smartbolide voortvarend over de autobahn, slechts af en toe weggeknipperd door een nog snellere dikke duitse automobiel. om negen uur op pad, om half twee ter plekke, precies zoals voorspeld door de dodelijk efficiente tomtom. net zo efficient als het piepkleine appartement alhier: spierwit en strak, met rechts een kastkeuken, links een kastbadkamerwc, middenvoor een woonslaapkamer en dertig duitse kabelzenders alles net aan passend op 23 vierkante meter.
wat doet een normaal mens als ik in godsnaam in Hamburg?

ben ik nog wel van deze tijd?

hij bedoelde het niet eens vervelend, neef E. wat het eigenlijk nog erger maakte. het was voor hem niet meer dan een koele konstatering, een kil gegeven: "u bent niet meer van deze tijd....".
waarna ik verstrikt raakte in de tijd dat ik zo oud was als hij, omstandig uitweidde over autoritair en anti-autoritair, aksies, demonstraties en bezettingen, repressieve tolerantie, klammheimliche freude en andere sympathiën. en nu we het er toch over hadden, dat ie nu toch zo langzamerhand volwassen genoeg was om ons niet langer met u aan te spreken. dat respekt niet in het u-zeggen zit, maar misschien juist wel in het jijen. waarna ie zich vervolgens nog regelmatig verslikte: "u..eh..jij bent niet meer van deze tijd...".
het moet toch niet gekker worden.
naar Hamburg!

kwellende automatismen

het leven zit vol automatismen. dat is maar goed ook, want anders zou ik bij elke handeling na moeten denken. terwijl mijn hersenen op piekmomenten als deze sowieso al overuren draaien. en juist dan gaat het fout. dan stap ik de wc binnen en doe ik in één nadenkloze vloeiende beweging de deur open, het licht aan, de deur op slot en de broek op de knieën (ja dames, hansb plast zittend!). in het donker. het licht was al aan.

gratis zussemmezo

ik ben in een deelbare bui vandaag. mits daar natuurlijk enige dankbaarheid tegenover staat. deelbaar mits dankbaar. en vandaag deel ik met de wereld: gratis sms.
het is simpel. ga naar Callwave, klik op de gewenste widget/ gadget (de Mac-widget installeert zich op je Dashboard, voor Google heb je een Googlepagina nodig), stel onder wijzigen je mobiele nummer in (als +316.....), geef aan dat de carrier international is, tik je emailadres, et voilà, vanaf dat moment kun je vanaf Mac of PC iedereen waar dan ook gratis smsmssen. let ook hier op dat je het mobiele nummer zonder nul vooraf laat gaan door +31, vink international aan en vergeet niet je naam onder het bericht te zetten want je sms komt bij de ontvanger binnen als afkomstig van Callwave.
nou, kom maar op met die dankbaarheid.

zelfreflektie

vanuit 't solarium peins ik u toe. er kan echt geen lachje af. is ook een serieuze zaak natuurlijk. drie keer sweeks. ben net aan de achtste week begonnen. raak onderweg wel wat gewichten kwijt. maar niet zo snel en veel als ik had gehoopt. stug volhouwen, zeggen ze. drie keer sweeks maal drie: trainen, masseren, saunaën. en af en toe 't solarium. voor de kekke kleur all over. alsof dat zo leuk is. ik lijd.

erg wakker om half vijf

de telefoon gaat om half vijf. nonchalant slaapdronken neem ik op maar ik hoor nix. grmbl grmbl verkeerd nummer zeker, nix zeggen, onbeleefd, dronken, grmbl. gaat even later even vrolijk weer de telefoon, hoor ik weer nix, begint het toch te knagen: zoon J? dochter L? familie in nood? waarom zegt niemand iets? waarom zegt iemand niets? waarom heeft dit toestel geen nummerherkenning?
niet meer slapen, wachten tot ie weer overgaat, laten bellen want als ik niet opneem krijg ik een email met afzendernummer, opstaan, computer aan, geen email, buiten klinkt een sirene.
kwart over vijf, telefoon rinkelt, vierde keer, nog steeds geen kik van de andere kant. dit is falikant mis! of faalt de techniek? tobbend worstel ik me terug in slaap.
om tien uur belt zoon J.
ja, ha ha, stuur ik jullie vanmorgenvroeg een sms-je, stuur ik 'm, stom stom stom, naar jullie vaste nummer, ha ha, en dat kennie hè, wassik kennelijk wat afgeleid, wassook vroeg, of eigenlijk laat, hebbik jullie errug wakker gemaakt?

windstilte?

al twee dagen nix geschreven. da's uniek, niet eerder voorgekomen. wat is er toch aan de hand? kan ik nix meer verzinnen? ben ik geblokkeerd? glij ik weg in lethargie?
shit, nou schrijf ik toch...

driezitsbankje voor twee

ik nestel me rechts op het krappe driezitsbankje voor twee, achterin een nieuwe tram, vlak bij een deur, zicht rondom, prettig komfortabel. de tram staat aan het beginpunt van de lijn en er komen meer mensen binnen. een rastaman gaat links op 'mijn' bankje zitten, opent zijn laptop en start een film. het krappe driezitsbankje voor twee, het woord zegt het al, is daarmee min of meer vol. dat ontkent een gezonde hollandse vrouw en ze schoenlepelt zich tussen de rastaman en mij, waarbij het haar zelfs lukt enige ruimte te houden tussen zichzelf en de rastaman (!), met als logies gevolg dat ze stijf tegen mij aangedrukt zit. ik kuch wat, duw een beetje, schuif wat heen en weer, louloene, geen sjoege. inmiddels rijdt de tram en hangt ze in bochten nog nadrukkelijker tegen mij aan. na vier beklemmende haltes ben ik thuis.
toch verbaas ik me achteraf meer nog over mezelf dan over dat mens, verbaas ik me over de dooie pier die het altijd zo goed weet, de sul die in die tram als bevroren bleef zitten. waar was ik nou, met m'n grote mond? met m'n zogenaamde assertiviteit?
ik ben bang dat ik langzamerhand als een ouwe foto verbleek...

kouwe tartaar

in mijn losvastebaantjestijd werkte ik voor een slager die wijd en zijd bekend stond om zijn tartaar. dat leverden ze voor de broodjes tartaar aan de horeca en dat leveren dat dee ik, in een witte 3/4-slagersjongensjas, in een wit bestelautootje. als een ontspannen manier om geld te verdienen.
althans, zodra ik in het witte bestelautootje zat. want eerst moest ik elke dag handmatig de bestellingen afwegen en in kratten klaarleggen. kilootje hier, twee kilootjes daar. wat zo erg nog niet was, ware het niet dat het spul halfbevroren uit de vriezer kwam. zodat mijn vingers na vijf minuten pijnlijk blauwbevroren raakten. iedere dag weer. en als ik klaagde en vroeg om een handig schepje dan was ik kinderachtig en nee een schepje zou de struktuur van hun mooie vleesprodukt aantasten. en bovendien deden ze het al jaren zo.
ik kreeg een hekel aan dat dagelijkse half uurtje achterin de slagerij, droomde er over, realiseerde me steeds vaker dat ik met mijn blote handen in halfbevroren gemalen beest zat te wroeten en ik klaagde en ik kloeg.
mijn luxe slagersjongenkarrière heeft niet lang geduurd.

Hamburg? jazeker, Hamburg!

sportieve verplichtingen van dochter L brengen ons volgende week naar Hamburg. met 't Smartje over de Autobahn, hup, naar een apppartementje randje centrum. maar ja, Hamburg, wat doet een mens in Hamburg? bij mij gaan geen bellen rinkelen. grondig gebombardeerd, Reeperbahn, decor van Wim Wenders' Amerikanische Freund met Bruno Ganz en Dennis Hopper, verder kom ik niet. nou, zei iemand die er drie jaar woonde, er zijn veel parken in Hamburg. maar van parken wordt ik niet echt warm. zeker niet eind februari.
dus nu dacht ik mijn lot eens in jullie handen te leggen: vertel mij wat ik moet doen in Hamburg, de hotspots, de te vermijden horeca, de musea, de touristtraps, kortom wijd mij in in de ins & outs, de tips & trucs van een lang weekend Hamburg. komt u maar!

frivoliseer je boekenkast!

apetrots was ik op m'n boekenkast. na jaren volproppen laatst opgeschoond, onnutte frutsels d'r uit, stofvrij, geen stapels meer op over of onder staande boeken, alle boeken strak in 't gelid. het kost een paar uur, maar dan heb je ook wat.
tot ik er gister fijntjes op werd gewezen dat dit 't nog helemáál niet is. dat mijn monnikenwerk hoogstens een mooi begin is. dat ik nu nog even alle boeken moet kategoriseren. en dan op auteursnaam moet alfabetiseren. zodat ik voortaan elk boek in een handomdraai zal weten te vinden. want zo hoort het.
dat wil ik helemaal niet, pruilde ik, mijn boekenkast moet een avontuur zijn, ik wil helemaal niet weten wat er precies in mijn boekenkast staat. of waar. ik wil verrast worden. dat ik als ik boek A zoek, boek B er zo maar bij krijg. omdat ik boek B al jaren uit het oog was verloren. dat vinnik leuk.
maar misnoegen bleef mijn deel. omdat ik frivoliseer in plaats van alfabetiseer. en nu ze het er toch over hadden: staan m'n CD's en DVD's wel op alfabet?
zucht.

het weeralarm van déze week

heee, pssst, kan ik er al weer uit?
ik wacht eigenlijk nog steeds op die vijf, nee wacht: tien, oh nee: vijftien centimeter sneeuw van gister. en op de daarbij behorende totale ontwrichting van de maatschappij zoals wij die kennen. maar als ik op mijn uitkijkkisten naast de noodvoorraad ga staan en voorzichtig door het kelderraam naar buiten kijk zie ik zelfs nog geen minilaagje sneeuw hier voor de deur. en loopt en rijdt alles en iedereen hier nog gewoon vrolijk voorbij, net als anders. dus ik dacht eerst, misschien komt het nog, ik wacht nog even af hiero. maar het duurt nu wel heel erg lang.
dus uh, was dit 't, was dit 't weeralarm van déze week?

weer geen lalo actbngbng

opblaasbaar
ik zal het maar gelijk bekennen, ik kan er toch niet meer onderuit: ik ben een hele domme en hardleerse verkeersdraaideurkrimineel. nee echt, het loopt langzamerhand uit de spuigaten met pakweg de vijfde parkeerbekeuring binnen korte tijd.
lees groot onrecht en hetze er nog maar eens op na.
en neem nou laatst. even naar de Welzorg, volop parkeerplek, keurig geparkeerd buiten de aangegeven invalidenplaatsen, over het hoofd gezien dat het een blauwe zone is, 10 minuten binnen, pats 50 euro.
en gister dan. weer netjes buiten een invalidenplek, metertje extra ruimte houden, niet te krap maken voor de invalide, daar dus over nagedacht, maar daarom te dicht op de hoek, hup 50 euro.
wanneer dringt eindelijk eens tot me door dat er qua parkeren alhier geen sprake (meer) is van redelijkheid maar van zero tolerance? dat je meer respons kunt verwachten van een dooie betonnen muur dan van een rondscooterende parkeerwachtzombie? en wanneer heb ik eigenlijk wél recht op enige lalo actbngbng?

het is zo iets van jouw feestje

voel je dan zo iets van opluchting, vroeg de journalist aan de scheidende schaatser. en nee, het was geen aankomend journalist van een louche kommersjele omroep, maar eentje van zo iets van de NOS. van het alom gerespekteerde NOS-journaal, zeg maar, waarvan je denkt dat ze daar ergens toch wel zo iets van oog hebben voor taalnormen en -waarden. dat ze die dan ook zo'n beetje uitdragen, dus. daar mag je toch eigenlijk best wel van uitgaan, dacht ik zo. ja toch, niet dan? en dan zeg ik: het is natuurlijk zijn feestje, maar moeten we niet zo langzamerhand zo iets van iemand inseinen dat het zo niet langer kan?

mooie rooie voorbagagedrager

kijk,
dat er in de uithoeken van het land al dan niet gewenst aan fietsen wordt gemorreld is nog tot daar aan toe, maar dat de mooie rooie Kronan van zoon J hier in Amsterdam, wijl geketend aan een lantarenpaal, vakkundig en zonder zichtbare beschadigingen van voorbagagedrager inklusief bijbehorende plestik groentenkist wordt ontdaan vind ik toch echt de bloody limit.
dus,
roep ik iedereen op uit te zien naar een signaalrode voorbagagedrager van het kortstondig hippe merk Kronan waaraan vastgeschroefd een zwart groentenkistje (met enige blauwe graffiti) en voorzien van een retromodel batterijgevoede fietsvoorlamp.
de eerlijke vinder wacht een passende beloning!

een ronkend stukje

blow up!
ik kan het niet laten, moet in het kader van af en toe een wat luchtiger toon op deze plek toch even kwijt dat dochter L met 'r dames 1 voor de derde keer op rij nederlands landskampioen zaalhochey in de zaal is geworden. zoekplaatje voor de doordouwers: dochter L met rugnummer 15, ikzelf en partner A in levende lijve ergens rechts boven.

digitaal monument

onlangs werd ik hier bezocht door een buurjongetje van weleer. wat de vraag opwierp hoe die op dit blog terecht was gekomen. simpel, zei ik, gewoon de straatnaam googelen en je bent er al bijna. om dat te bewijzen deed ik dat zelf nog weer. en stuitte ik op een indrukwekkende link.
het deel van de Transvaalbuurt waarin ik opgroeide was in het begin van de tweede wereldoorlog een verzamelwoonbuurt voor joodse gezinnen voordat ze werden weggevoerd naar duistere oorden. voor de zekerheid werden de huisnummers ook aan de binnenkant van de huizenblokken met grote witte cijfers op de muren geschilderd. voor als de bewoners op het moment supreme via de achterkant zouden proberen weg te komen. dat dit de meesten niet is gelukt blijkt uit de lange lijsten in dit digitale monument. met per huis de bewoners en leeftijd en plaats van omkomen. soms met foto, inventarislijst of zelfs stiekem gefilmd deportatiefilmpje. elke stip een gezin.
mijn ouderlijk huis werd in die tijd bewoond door een man, vrouw en twee dochters van 11 en 13 jaar. ze zijn godbetert niet eens bij elkaar in het zelfde kamp geëindigd.

ceci n'est pas hansb!

als voorheen Ietwat te Dikke Man werp ik mij op alles wat maar enigszins het slinken van de zwembandjes kan versnellen. dus toen ik vanmorgen van mijn zorgzame zorgverzekeraar een digitaal testje ontving waaruit ik kan opmaken of ik wel genoeg in beweging kom, ging ik gelijk aan de slag. hee, ik wil ook wel eens een veer in m'n kont.
meer dan 15 kilometer per week op de fiets. poeh, minimaal dertig. honduitlaten? check. één twee of drie keer sporten per week? bingo: drie! traplopen? zeker. meerder uren wandelen of winkelen? piece of cake.
dat kan niet stuk, dacht ik nog, ik beweeg me een end in de rondte, dat wordt minstens een vlag met wimpel. kom maar op met die veer.
scoor ik *#$~grom#**~ net an vijftien van de vijfendertig punten! en de opmerking dat ik es wat meer zou moeten bewegen. wat vaker de stofzuiger moet pakken. attenojeleheine!
nee, die test die deugt niet, hiero, probeer 'm zelf maar: klikkerdeklik en dan naar Beweeg ik wel genoeg onder aan de pagina. maar laat wel even weten wat je scoort. als je durft...

kom maar tevoorschijn Ivo K

als blogjesschrijver neem ik doelbewust het risiko dat anderen lezen wat ik hier neerschrijf. wat op zich natuurlijk een onzinnige bewering is, want als mijn schrijfsels niet gelezen zouden worden hebben ze geen bestaansrecht. dus ben ik blij met elke reaktie in mijn reaktieding, of die nou komt van onbekenden, bekenden of van virtueel bekenden.
zo'n bekende onbekende reageerde gister op een blogpostje van een maand geleden. of ik nog wel wist van de hutten in het Amsterdamse Bos. van altijd tegenwind. van de illegale fietsttocht naar zijn tante in de kop van Noordholland. en dat ie zag dat ik me niet verveelde. was getekend Ivo K.
nou, die Ivo K herinner ik me nog wel, hij woonde in het benedenhuis en inderdaad waren we als jonge jochies ooit tot wanhoop van de verantwoordelijke ouders op een zondagochtend Amsterdam uitgefietst naar verweg. da's nog eens echt jeugdsentiment, dat smaakt naar meer. maar Ivo K komt na pakweg 40 jaar alleen maar even langs, piept zijn hoofd om de deur, zegt hallo en voordat ik wat kan terugzeggen is ie al weer verdwenen. mij achterlatend met niet meer dan een IP-adres dat verwijst naar een provider in New York.
dat schiet niet echt op, Ivo K, dat is erg onbevredigend. dus als je toevallig nog eens langskomt hier, vergeet je dan niet je emailadres te vermelden? alsjeblieft?