we kuierden langs de Enci, beklommen op handen en voeten de steile wand van de Muur van Caestert, daalden af in de Verborgen Vallei, wandelden langs frisgroene akkers, verkwikten ons in Kanne bij het Albertkanaal en deden om het af te leren nog een keer de Pietersberg om tenslotte terug te keren naar Maastricht.
na twintig kilometer sleepten we hond Z op stramme benen langs de overvolle gezellig lonkende terrassen van het Onze Lieve Vrouwenplein met maar één doel voor ogen: volgens zeggen de beste frieten van Nederland, de knapperig verse, ter plekke geschilde en gesneden, voorgebakken en doorgebakken, goudgele aardappelstaafjes met zuur vlees of eigenbereide mayo, de frieten van Reitz, de koning van de frituur, neerlands hoop in diepvriesaardappelmeelfrietenland.
het vooruitzicht gaf ons vleugels, de puntzak met slappe doorweekte moddervette aardappelkledder donderde ons snel weer terug in de realiteit waar ordinaire overschatte patatuitbaters heersen, wier baksels zelfs de duiven niet bliefden.
verder heb ik nix tegen Limburg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten