de laatste keer dat ik gelijk op met partner A echt ziek was, dat moet ...eh... nou, gezien dat rijbewijs toch al gauw in 1974 zijn geweest. in Baja California, Mexico, beiden getroffen door een slepende buikloop door het eten van foute vistaco's, voor lijk liggend achterin een Volkswagenbusje, opgepikt door drie (toen nog) wildvreemde Amerikanen, die ons uit naastenliefde mee namen naar hun studentenwoning in Colorado.
nu draagt dat samen ziek zijn naar mijn idee niet bij tot een waardevolle verdieping van de relatie. achteraf wel, achteraf is alles verdieping, achteraf schijnt ook altijd de zon, maar op het moment zelf, nee.
neem nou afgelopen maandag, zie me in mijn diepste ellende, badjas aan, onder het dekbed en ik heb het koud, ik ril over mijn hele lijf, ik klappertand van de koorts, zonder dat ik het kan tegenhouden. krijg ik een zorgzaam nat washandje van partner A? een koele meelevende hand op mijn voorhoofd? een welgemeend "is het zo erg dan?". nee, niets van dat al, een geërgerd "hou daar onmiddellijk mee op" kon ik krijgen van de andere kant van het matras.
grappig ja, achteraf, heel leuk ook, maar het knaagt toch aan je.
laat ik het zo zeggen: voor het voortbestaan van een goede relatie is een gemiddelde van twee keer in de vijfendertig jaar gezamenlijk hondsziek zijn het aanbevolen maksimum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten