lekkebandensyndroom

vanmorgen was het weer raak. en het komt steeds dichterbij. nu al om de hoek op de kade. zeker twintig achter elkaar geparkeerde autoos. elk minstens twee lekgestoken banden. aan de straatzijde.
de afgelopen weken trekt er iemand door Amsterdam die er een vreemd genoegen in schept om hele reeksen autobanden lek te prikken. is het 't geluid van in serie leeglopende banden? is het de kick van het steken? de heimelijke voldoening als mensen er 's ochtends achter komen? je weet het niet, je vraagt het je af.
en hoe doe je dat met twee lekke banden? de krik er onder en dan met aan elke arm een wiel naar de bandenreparateur wandelen? met een Smart kan dat niet eens. een Smart is lekkebandentechnies gezien volkomen hulpeloos. een Smart heeft geeneens een krik. laat staan een reservewiel. met een lekke Smart moet ik de wegenwacht om bijstand bellen. en dan hopen dat ze twee reserve Smartwielen hebben, waarbij voor en achter ook nog eens een andere maat hebben. en dan naar het bandenherstellingsoord. en dan de leenwielen van de wegenwacht weer terugbrengen.
ik maak me dus zorgen om morgen.
grote zorgen.

hondenmantelzorg

en zo zijn we ongemerkt toch de hondenmantelzorg ingegleden. want denk maar niet dat de optie "medikatie zolang kwaliteit van leven" niet ingrijpend is. in de eerste plaats natuurlijk voor hond Z zelf die gister twee powerinjekties corticosteroïden toegediend kreeg via twee zielig kaalgeschoren plekjes op haar voorpoten en nog ruim twee weken op een onderhoudsdosis in pilvorm zit met grote dorst, vraatzucht en algeheel chagrijn als gegarandeerde bijwerkingen. en voor ons de zorg om haar trappen te laten mijden, niet te laten laten springen en haar vaak en kort uit te laten. waarmee hond Z van het ene op het andere moment patiënt is geworden. en wij haar mantelzorgers. 

zucht..., mede namens hond Z.

overijverige ambtenaren

even een update op mijn berichtje van vorige week over een opstootje rond twee overijverige ambtelijke fietsopruimers.
een oplettende lezer stuurde het stukje door naar zijn echtgenote op het stadhuis die weer iemand kende die, enfin, uiteindelijk kwam mijn tikkeltje verontwaardigde tekst dus terecht bij de hoogste stadsdeelambtenaar die verantwoordelijk is voor het wel en wee van de openbare ruimte in het centrum. die zich op zijn beurt weer hoogst verbaasd toonde, want zijn fietsverwijderende ambtenaren waren op eigen houtje twee weken te vroeg begonnen lukraak geparkeerde fietsen weg te halen van de stoep voor de supermarkt.
die twee liggen er dus uit, zoveel is duidelijk. maar de plannen zijn er wel: volgende week komen er verbods- en waarschuwingsborden en pas daarna mogen zijn ambtenaren fanatiek (maar rechtvaardig) alsnog aan de slag.
dat niemand denkt dat ambtenaren zo maar wat aan rotzooien.

ik maak er een eind aan

ik heb het helemaal gehad. anderhalf jaar heb ik het vol gehouden. bewoog ik me drie keer per week acht minuten helemaal lens. waarna massagewaterbed, solosauna en soms wat infrarode zon. drie keer per week! geloof me, dan gaat zelfs een gezonde sauna vervelen. dan doe je het met tegenzin. dan tel je de minuten af: gatver, nog twee keer vier minuten inspannen, gatver, nog tien minuten massage, gatver, nog twintig minuten sauna, gatver, gatver, gatverdegatver! en na aanvankelijk genereus gewichtsverlies sinds vorig jaar stabiel, hè: nix d'r meer af, nix d'r meer bij. dat stimuleert ook niet echt. nee, dit was het, ik hou het voor gezien. de opzegbrief is de deur uit. en tjemig, dat voelt gelijk een stuk lichter.

slijtage en serieuze dilemma's

opblaasbaar!
hond Z slijt nu toch wel snel. maar wat wil je: met bijna twaalf hondsjaren maal zeven is ze in mensjaren gerekend om en nabij de drieëntachtig. waarmee de vorige maand nog zo door mij verketterde gedragslijn rondom dierengezondheid ernstig aktueel wordt.
het is geen kwestie van pijn, bemerken we. ze sleept gewoon wat met haar rechterachterpoot, alsof ze er geen kontrole meer over heeft. en soms staat ze ongemerkt op een dubbelgeslagen voet, zonder deze ongewone houding te korrigeren. het lijkt alsof ze geen gevoel meer heeft in die achterpoot. en dat is raar. zeker nu ook de linkerachterpoot licht begint te slepen.
de dierenarts heeft haar beklopt en bevoeld, röntgenfotoos gemaakt en denkt aan een hernia of een tumor in de rug. wat pas met zekerheid te zeggen is na een MRI-scan. en daar ligt het sluipende dilemma: aksepteren we het bejaardendom van hond Z met bijbehorende kwalen en maken we het haar met medikatie zo plezierig mogelijk tot het echt niet meer kan? of laten we ons serieus het medies circuit inzuigen te beginnen met een minimaal vijfhonderd euro kostende scan en een minstens zo dure oplapoperatie in afwachting van een ongetwijfeld volgende kwaal?
wij neigen naar de eerste optie.
mag dat?

vroeg opstootje

het moet maar eens afgelopen zijn met al die rücksichtslos op de stoep geparkeerde fietsen voor de supermarkt in de Jodenbreestraat moet iemand bij het stadsdeel hebben gedacht. dus pakten ze het vanmorgen vroeg rigoureus aan: één voor één werden de voor een korte boodschap gestalde fietsen door twee potige ambtenaren op een vrachtwagentje geladen om te worden afgevoerd. tot ontsteltenis van een tiental brave burgers die met zware tassen vol boodschappen op hun fiets wilden stappen. geen diskussie mogelijk, de fietsen waren en bleven gekonfiskeerd. hoebedoelu geen verbodsbord? hoebedoelu volle fietsrekken? hoebedoelu waar-staat-geschreven-dat-ik-mijn-fiets-niet-op-de-stoep-mag-parkeren?
het dreigde even uit de hand te lopen toen een gedupeerde fietser eigenhandig zijn fiets uit de laadruimte pakte en de potige ambtenaren hem sommeerden de laadbak te verlaten. er werd geschreeuwd en geduwd, er werd zenuwachtig gebeld, de milieupolitie verscheen, en nee u mag even niks zeggen, ik overleg met mijn kollega!
enfin, het liep met een sisser af. nadat namen waren genoteerd (why?) werden de fietsen van de aanwezige eigenaren alsnog uitgeladen. het restant werd afgevoerd. wat blijft is de vraag op welke grond het stadsdeel meent dat fietsen niet op de stoep mogen staan en dus mogen worden verwijderd. wat niet wegneemt dat juist deze stoep inderdaad vaak erg vol hinderlijk geparkeerde fietsen staat...

zekere zoon naar Marokko

een tijdje geleden zei zoon J opeens dat ie naar Marokko ging, voor een maand of twee drie. Marokko? ken je dan iemand in Marokko? ben je verliefd op iemand in Marokko? gebeurt er iets spannends in Marokko? hebben we iets gemist over Marokko? neuh, zei ie, gewoon Marokko, waarom niet Marokko. en ik ga alleen. met niet meer dan een rugzak, een iPod, drie opschrijfboeken en drie pennen.
vanmiddag hebben we 'm uitgezwaaid richting Marrakech.
onderkoeld zwaaide ie na de douane nog één keer.
ik denk dat ie op zoek gaat naar zichzelf.

een zekere zoon

je brengt ze ter wereld, je voedt ze op, je kneedt ze naar eigen model, je geeft ze het goede voorbeeld, je investeert, je duwt, je argumenteert, je maakt er kortom sportieve gezonde zelfstandige en weldenkende mensenkinderen van. denk je.
en dan woont een zekere zoon noodgedwongen weer een tijdje in het ouderlijk huis en leegt ie z'n zakken op tafel voor ie ontspannen hangend vanaf de bank een videootje gaat bekijken. en dan worden daar op die tafel achtereenvolgens een portemonnee, een tramkaart en een aansteker neergelegd. huh? een aansteker?
"jongen, ligt daar een aansteker?"
"eh, jawel."
"jongen, je rookt toch niet, hè?"
"eh, jawel."
bijna vijfentwintig. nooit gerookt. net begonnen.
wat hebben we verkeerd gedaan?

schreeuw om aandacht

ook ik was slachtoffer van de Grote Internet Storing. inderdaad: slachtoffer. en kom me nou niet aan met dat er ergere dingen zijn om je druk over te maken, zoals een aardbeving of een tornado of zo. want ikke! het gaat hier om ikke! en ikke was heel erg onthand. ikke moest uiteindelijk zelfs omschakelen naar een draadloos lijntje van de buren. meeliften met de buren! ik bedoel maar, veel erger kan het toch niet worden! (hm, dit wordt een tekst met te veel uitroeptekens! en hm, ik gebruik te vaak "ik"!). wel meer dan achtenveertig uur ADSL-loos, ja! maar hebben jullie daar onder geleden? heb ik soms verzaakt? neehee, elke dag stond hier weer een nieuwe inspirerende tekst. ADSL of geen ADSL! voor jullie gerief! mag ik daar dan af en toe een stukje dankbaarheid voor terug? is dat nou werkelijk te veel gevraagd?

plurken en hufters

zo'n basdreunende cabrio waarvan je denkt dat die jongens daar nooit kosher aan gekomen kunnen zijn. maar dat is natuurlijk een vooroordeel. totdat zij je tegemoet komen net op het moment dat jij met je eigen auto voorbij een dubbelgeparkeerde auto rijdt en je je logieserwijs op hun weghelft bevindt. dat ze dan, terwijl je al prakties voorbij die geparkeerde auto bent, treiterig neus aan neus komen staan. en nog wat dichterbij. en lawaaiig dreigend gasgeven. en weer wat nader tot mijn autoneus. en roepen dat ze je gaan rammen. hahahahaha. 

plurken en hufters!
de winst is dat ik dan maar achteruit rij en ze ruim baan geef om met gierende banden op te trekken, waar ik voorheen de konfrontatie zou zijn aangegaan. ik weet niet wat beter is voor mijn gemoedsrust.

toe maar, kom maar binnen

ja, doe maar alsof je thuis bent, de sleutel van de huisdeur hangt er immers ook aan. nog wat nodig soms? een leuk elektronies apparaat of zo? een goed boek? neem maar mee, joh, het staat er voor. bovendien laat ik niet elke dag de sleutels in de voordeur steken. als je je slag wilt slaan, moet je het nu doen. over een uur kom ik er pas achter waar ik mijn sleutelbos heb gelaten. en dan moet ik ook nog helemaal dat stuk terug naar huis fietsen. dus...

rijbewijsje

ik heb het m'n ouwe rijbewijs omgeruild voor zo'n kek roze kaartje. het linnen roze vod is weliswaar nog niet verlopen, maar ik vind zo'n creditcardformaat veel handiger in het gebruik. "mag ik uw rijbewijs even zien?" "maar natuurlijk agent, kijk eens hoe snel, hier hebt u 'm al." gewoon direkt vanuit de broekzak. waar dat andere ding ingewikkeld want te groot en dus traag vantussen de autopapieren moet komen. nee, het kost wat, maar dan heb je ook wat! en ik blijk nu zelfs op een brommert te mogen rijden...

schijtlijsters

niets gunnen ze je bij Stadstoezicht Amsterdam.
niet alleen voeren ze een frustrerende en ondoorgrondelijke kontrole op het parkeren in de grote stad, ze ontnemen je zelfs de lol van het krijgshaftig het gevang in gaan voor je principes. "omdat de kontroleur niet aannemelijk heeft kunnen maken dat er geen geldig parkeerbewijs in de auto aanwezig was", schrijft de direkteur in zijn beschikking op het hel en verdoemenis predikende bezwaarschrift van partner A waarin ze roodgloeiend van verontwaardiging genoegdoening en ekskuses had geëist. mooi nix dus. geen genoegdoening, geen ekskuses, niet meer dan een slappe omgedraaide argumentatie, waar normaal gesproken staat dat jij als parkeerder niet aannemelijk hebt kunnen maken dat er wel een geldig parkeerbewijs aanwezig was.
schijtlijsters zijn het, ik zeg het je!

merelfamilies

"je moet die vogels niet meer voeren", zeg ik betweterig tegen partner A, "ze vinden hun eigen voer wel, het is geen winter meer." maar partner A gooit eigenwijs en zonder mijn toestemming het vogelhuisje onverdroten vol met buitenvogelskrachtvoer. en verdomd, twee merelfamilies zien het vogelhuisje dan toch als ideale fourageerplek: één alleenstaande merelvrouw met één jong afgewisseld door een kompleet merelgezinnetje met drie blèrende jongen. krijsen, snavel opensperren en doorslikken. krijsen, snavel opensperren en doorslikken. alsmaar door. onverzadigbaar.

sindsdien komen we het huis niet meer uit. staren we gebiologeerd vanuit de terrasstoelen naar het voortdurende voederproces. bewegingsloos, anders schrikken ze en zijn ze weg. tenzij die valse grijze poes van de buren de jachthouding aanneemt. dan springen partner A en ik gelijktijdig met molenwiekende armen op. weg poes, maar ook weg merels. ik overweeg daarom de aanschaf van een jachtgeweer. tegen die rotpoes. en tegen de duiven, die vieze vliegende ratten.

mijn tuinvriend

opblaasbaar!
zou Vogelensangse Erik van der Peet echt alleen maar vriend van mijn tuin willen zijn?
ik wil zelf ook wel zo'n vriend.
met zo'n kuifje.
en van die glimmende wangetjes.
ah, Erik, toe nou...

fighting for peace is like fucking for virginity

of woorden van gelijke strekking, en ietwat subtieler, sprak de historicus ons toe in de minuten voor de last post en de jaarlijkse twee minuten stilte bij het monument verderop. waarmee ik voor het eerst bij de dodenherdenking een direkte krities politieke link met de hedendaagse "vredes"oorlogen uitgedrukt hoorde.

joechhei het is in de meie

waarin zonen voor maanden naar Afrika gaan, maar eerst vanwege opgezegde kamerhuur nog even thuis komen wonen. waarin dochters  weer interlands mogen spelen, maar worstelen met lichte blessures. waarin Volkscampers uit hun stallingen komen, maar nog niet reisklaar zijn. waarin zonlicht om half zes de tuin in komt piepen, maar om zeven uur al weer verdwenen is. 

en waarin de laptop van zoon J die tijdens een vrienden- en vriendenvanvriendenfeest in zijn tijdelijk huis aan de Amstel met uitzicht op de Magere Brug vannacht spoorloos verdween, net als de inhoud van zijn portemonnee.
joechhei het is in de meie.