parkeerhorror

partner A heeft voor haar werk een bedrijfsparkeervergunning waarmee ze probleemloos rond haar school kan parkeren. tenzij een ijverige parkeerwachter de lettercijferkombinatie op de bedrijfsparkeervergunning aanziet voor een kenteken en aldus konstateert dat deze niet overeenkomt met het kenteken van de auto van partner A: boete.
zucht! we kennen inmiddels het ritueel, sturen maar weer een mailtje naar het stadsdeel, leggen uit, de stadsdeelwethouder seponeert, foutje, ze zullen voortaan beter opletten, het zal niet weer gebeuren mevrouwtje.
wel dus, want kort daarna, hup weer een bon, zelfde riedel en nog eens en nog eens, een jaar lang nu al.
met de laatste boete zijn de parkeerbeheerders echter hardnekkiger. nu stellen ze dat de handhavende mbtenaar helegaar geen parkeervergunning heeft aangetroffen. en de stadsdeelwethouder zegt nu dat partner A het dus ook maar zelf moet uitzoeken. ofwel het woord van een ongetwijfeld onkreukbare ambtenaar tegen dat van een betrouwbare amsterdamse schooljuf. ze heeft er een gepeperd bezwaarschrift aan gewijd, wil het laten voorkomen en er desnoods demonstratief voor 't gevang in gaan. wat mij dan wel weer aardig lijkt, kan ik eindelijk ook eens een echte gevangeniscake met ingebakken uitbraakgereedschap bakken.

verhuizen

"jongmens", zei de kamerverhuurder onlangs tegen zekere zoon, "dit kan zo niet langer, dit loopt de spuigaten uit, zie de troep in de badkamer, zie de troep in de keuken, zie de troep achter de brievenbus, ben jij überhaupt wel opgevoed, als het zo door gaat zetten we je er uit". waarop zekere zoon, die over anderhalve maand toch al aan zijn Grote Afrika Reis wil beginnen, zich snel rijk rekenend vanwege de maandelijkse zeshonderd euro die hij de kamerverhuurder zou moeten betalen ook als ie op reis zou zijn, en aldus toch al snel vierentwintighonderd euro overhoudend, tot verbazing en wellicht ook verbijstering van die zelfde kamerverhuurder liet weten dat ie daar mee akkoord ging en nog voor het eind van de maand zal vertrekken. zodat wij vanaf morgen weer even min of meer niet meer kinderloos zullen wonen. gesellie!

soeveniertje

"zeg", had partner A nog gezegd voor ik vertrok, "jij mag nou wel zo maar van mij alleen met je moeder op vakantie, maar dan wil ik wel een soeveniertje, een lappie zijde of zo, in een kleur die bij me past". een kleur die bij d´r past, een kleur die bij d´r past, waarom altijd in raadsels, waarom altijd direkt gekoppeld aan een instant relatietest? en waar haal ik een dag voor terugkeer zijde vandaan? vijfentwintig kilometer verderop, zegt het hotel. dus taxi in, half uur rijden, winkelcentrum hier, winkelcentrum daar, strompelen door de hete zon en dan op een hoek: de Langkawi Silk Company. maar geen effen zijde, alles met een werkje. denken, denken, denken. was will das Weib? effen, dacht ik. niet met een werkje, bloemetje of patroontje, dacht ik. niet doen dus. maar dan heb ik nix. twijfel, twijfel. hm, wel goedkoop, doen dus, grijs met chocoladebruin en een werkje. gottogottogot, als dat maar goed is. ik vrees de toorn van partner A.

jullie willen decadent?

dan krijgen jullie decadent! vanonder licht wuivende palmbomen (ach kijk, wat leuk, een aapje), vanaf een zacht ligbed (reserved for hotelguests), aan de rand van een wit en fijn zandstrand (en schoon hoor), met de bar van het resort binnen servicebereik (one more coconutkiss, please), lees ik net via de gratis wifi-verbinding (man van de wereld), dat het vaderland de koudste Paasdagen sinds veertig jaar tegemoet gaat. agossie! nee echt! maar nu moet ik even afkoelen, even de lauwwarme zee in. waren jullie maar hier...

observaties

observatie 1: dat brommerjongens in de tropiese stadse hitte een jasje aan hebben op de brommert, maar dan achterstevoren aangetrokken, zodat hun rugkant onbedekt is. waarom?
observatie 2: dat in het vere Amsterdam, alwaar partner A geheel alleen is achtergebleven, de stoppen ongestoord kunnen doorslaan en prompt weer worden aangeslagen en de computer voorheen voor partner A geheel onoplosbare kuren vertoonde maar dat die zelfde problemen door die zelfde partner A nu wel even flux zelf weer worden opgelost. waarom?
observatie 3: dat een koloniaal hotel in Penang een lunchbuffet aanbiedt met zalm en oesters en tonijn en krabbetjes en rendang en nasi zus en me zo en god mag weten wat allemaal nog meer en een dessertbuffet waar je u tegen zegt, wat je dan nuttigt op een terras aan een fraai gazon grenzend aan het strand met op de achergrond een leger aan bedienend personeel voor de somma van omgerekend 9 euro pp. waarom?

de schaamte voorbij?

wat moest ik anders? het regende, het hotel was niet je dat en het dorp waren we al twee keer onder de regenbeschermende overkappingen op en neer gelopen. kon ik het dan helpen dat we even later in een Landrover vol medetoeristen richting een inlandersnederzetting reden? van die bamboehutjes op palen met bananenbladeren als dak. wel je schoenen uit en dan leuk de lokale inlanders bespieden en fotograferen. hoe ze binnen op een houtvuurtje koken (rijst uit een pakje). hoe ze geheel spontaan met bamboe op bamboe een ritme slaan en er inlanderig bij zingen. en wij, de toeristen, moeten dan in de handen meeklappen en dansen met zo`n inlander. en met elkaar. en ook daar dan weer fotoos van maken. en we mogen ook even een echt giftig pijltje uit een blaaspijpje schieten. getverdegetver! waar ben ik nou mee bezig? dit kan tch helemaal niet? ben ik dan werkelijk de schaamte voorbij?

goed gevoel

als je door een lokale achterstandswijk loopt waar je net voor omgerekend drie en een halve euro uitgebreid hebt gegeten, met z'n twee, en het is aardedonker en er scheurt net weer een eng brommertje voorbij, dat je je dan opzichtig westers en toeristies voelt en dat dan een tienermeisje dat voor haar huis zit je met een stralende glimlach een hartelijk "welcome in Malaysia" heet, zo maar, zonder sarkasme, dat geeft je onverwachts een goed gevoel.
of als je na drie uur in gevecht met je opgevouwen benen met veertien man in een longboat de rivier bent opgestoomd, dat je dan aan de steiger van het luxe resort wordt verwelkomd met een koel glas fruitsap en een koud vochtig handdoekje om je oververhitte nek en voorhoofd te deppen, ook dat geeft je een onverwachts goed gevoel.

echte namaak

naast de tientallen vriendelijk glimlachende maar evengoed hinderlijk opdringerige verkopers van Louis Vuitton handtassen (good bags for you, sir, please come in, sir) en dure horloges (special deal for you sir, come, come, look, look, nice, nice), waar ik langzamerhand niet meer naar terug glimlach omdat je dan met een grimas op je gezicht blijft rondlopen en voor je het weet slaat de klok twaalf en blijft je gezicht voor eeuwig zo staan, was er een (als in 1, de aksenten voor op de e werken niet) koopman op de avondlijke markt hier om de hoek waar ik bijna voor overstag ging: genuine remake sir, echte namaak meneer. bijna overstag, maar uiteindelijk was het toch ook nix...

van A naar B en terug

maar eerst van A naar B. waarin B is Kuala Lumpur, ook wel KL. twaalf uur vliegen, maar dan ben je ook ergens. twaalf uur plus drie uur van te voren plus de file naar Schiphol plus straks de koffers en de douane plus dan nog de file naar KL met de chauffeur die als het goed is met mijn naam op een bordje in de aankomsthal staat te wachten. pak um beet achttien uur on the road, bovenover via diverse instabiele schurkenstaten, teneinde hartje Chinatown KL te eindigen, om de hoek van een volgens de folder kleurrijke pasar malam, zij het om negen uur in de ochtend, lokaal. nee, wie ver reist kan mooie verhalen vertellen.
maar voorlopig wacht ik af.

moreel zelfonderzoek

met een snelheid die mezelf verbaast plant ik mijn voet op het portemonneetje dat naast mijn fiets op de stoep ligt. in een oogopslag had ik gezien dat er net een biljet van honderd euro uitsteekt. niet dat ik zo'n biljet vaak zie, maar zoiets weet je, zoiets voel je direkt. 
pats! voet er op en om me heen spieden. maar niemand heeft mijn sneaky aktie gezien, niemand kijkt verloren zoekend om zich heen. 
dan onopvallend oprapen en er nonchalant het kantoorgebouw mee binnen lopen.
honderd euro, fluit ik, misschien nog wel meer.
en of een legitimatie, somber ik, geplaagd door fatsoen.
eenmaal binnen pak ik het biljet uit het knipje.
miljaar! ook nog een creditcard!
van karton.
reklame.
nep.

een kouwe avondmarkt

op de kade van de IJmuider sluizen riep de vader van partner A ooit naar een zeeman hoog boven aan de reling van een Indonesies schip dat het hier erg "dinging" was. hij sloeg daarbij ter nadere verklaring zijn armen kruislings tegen zijn bovenlijf. het Maleise woord dinging (koud) kende hij nog uit zijn Indiese tijd en is sindsdien met het beeld van de zich warm slaande man tegenover de met ijsmuts getooide Indonesiese matroos in mijn geheugen blijven hangen. zodat ik in kombinatie met de algemeen bekende maleise woorden "pasar" en "malam" zelfs een soort van maleise zin kan vormen: pasar malam dinging, een kouwe avondmarkt. maar gezien de heersende temperatuur in Maleisië schat ik in dat het gebruik van dit zinnetje eigenlijk bij voorbaat kansloos is. dus zal ik voordat ik donderdag die kant op ga toch nog ouwerwets wat woordjes moeten stampen.

Freunde, das Leben ist lebenswert!

filmpje!
we waren gevorderd tot deel zeven op de derde dvd, vorige week tijdens onze franse voorjaarsvakantie. zes dvd's, drie afleveringen Berlin Alexanderplatz per dvd, dertien delen en een epiloog totalement. en toen hebben we die dvd in de speler laten zitten. in zuidfrankrijk. zodat we nu weliswaar nog wel de vierde, vijfde en zesde dvd in huis hebben, maar dan moeten we dus verder met aflevering tien. moeten we deel acht en negen overslaan. wat dus absoluut niet kan kwa chronologie. dus nu vroeg ik me af of er niet iemand is die even op en neer wil, zeg maar: dit weekeind. zodat wij volgende week weer verder kunnen kijken.

nu ook links!

opblaasbaar
precies daar waar het beeld wat wazig wordt, rechtsboven als het ware, linkerschouder, daar zit een weinig aangroeisel dat mijn armbewegingen door peesblokkering beperkt: impingement, net als voorheen aan de rechter kant. dat aangroeisel gaan ze dus ook afvlakken, recht maken, wegschrapen. "wanneer het u uitkomt" en "voor uw comfort". na m'n komende vakantie dus (vakantie? vakantie? je bent net terug en je gaat al weer op vakantie?). zodat ik al met al nog ruim voor de oorspronkelijk medio april geplande Amsterdamse ingreep op de eerste april dan inmiddels tweezijdig ben geopereerd in Sint-Niklaas. de Belgen doen het echt beter.

hondenverjaarspartijtje

dat hond Z liever alleen op voorjaarsvakantie ging konden we nog wel billijken. ze had geen trek in een vliegreis, zei ze, en ze zag op tegen de vele urenlange middellandsezeekustwandelingen die we hadden aangekondigd te gaan ondernemen en ach, denk je dan, ze wordt al wat ouder, ze heeft zo haar nukken, ze weet wat ze wil, lamaar zitten.
maar dat we haar ophaalden van haar vakantieadres en haar daar aantroffen temidden van een heus hondenverjaarspartijtje (een HON-DEN-VER-JAARS-PAR-TIJ-TJE: er was er één achttien geworden en die had wat vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd en er was hondentaart met hondenhapjes en heel veel hondengeblaf), dat ging zelfs ons weer wat ver.

veiligheid voor alles, maar...

riem af, schoenen uit, geld uit je zak, jas uit, telefoon in een bakje, sleutels erbij, vloeibaarheden in kleine flesjes in een plastic zakje, alles voor de vliegveiligheid. maar dat dit hier zakmes met twee vlijmscherpe elk drie centimeter lange lemmetten en een levensgevaarlijk puntig schaartje plus een ook al drie centimeter lange plestik tandenstoker inklusief een drie centimeter lang multi inzetbaar pincet nu al voor de vierde reis op rij heen en terug niet eens opgemerkt wordt bij de vliegveldbeveiligingskontrole stelt me toch eigenlijk best wel een beetje heel erg diep teleur.