denneappels voor de open haard

eigenlijk hadden we in Praag zullen zijn. maar de Cote d´Azur is bij nader inzien ook niet slecht; rommelmarktje, strandje, lunchje, wijntje, dutje, zonnetje, terrasje, pastisje. waarna denneappels zoeken voor de open haard. nog even en we komen nog tijd te kort.

van dochters en dilemma's

"zeg", zegt dochter L laatst na een voedzame maal in het ouderlijk huis, "zeg, het regent, en ik ben op de fiets. mag ik straks de Smart meenemen, breng ik 'm morgenochtend erewoord terug." "tuurlijk mag dat", antwoordden wij, "geen probleem." want wij zijn hele vriendelijke ouders. en meelevend.
de volgende ochtend word ik op mijn werk gebeld.
"zeg", hoor ik dochter L slaperig zeggen, "wil jij effe met jouw mobieltje belparkeren voor jouw Smart hier voor de deur? ik heb geen klein geld, ben zo moe, lig nog in bed en dan kan ik nog een uurtje blijven liggen."
wat denkt u: mag dat?

best wel opmerkelijk

ik kan het niet anders verklaren dan dat ie het doet omdat het gebruik er van bij de prijs is inbegrepen. net als de fitnessmasjiene, het massagewaterbed, het solarium, de eenpersoonssauna en de douche. toch sta je gek te kijken als een overigens kaalhoofdige man na het douchen de haardroger gebruikt om uitgebreid zijn schaamhaar te drogen...

de jaren des onderscheids

opblaasbaar!
mijn eerste leesbril, plus 1, nu zo'n tien jaar geleden, verschafte mij een aureool van wijsheid. moeiteloos eigende ik me vanaf dat moment dan ook een bestudeerde pose van intellektuele bedachtzaamheid toe, waarbij ik mijn leesbril af en toe nonchalant af zet om mijn betoog met de bril in de hand kracht bij te zetten. of peinzend kluivend op een brillepoot het leven te beschouwen. ik ben er dan ook van overtuigd dat mijn metamorfose naar de jaren des onderscheids met het aanschaffen van die leesbril is ingezet en dat mijn omgeving dat ook feilloos registreert: zo, zo, die vent heeft een leesbril, dat moet, dat kan haast niet anders, een wijs man zijn.
hond Z staat op een vergelijkbaar draaipunt in haar leven: hondsbejaard, uitgeraasd, knorrig op z'n tijd, dus jawel, de hondsjaren des onderscheids zijn ingetreden. en ook hond Z heeft een leesbril. waarmee ook hond Z haar status als oud en wijs bevestigt. qua hond dan. want hoewel die bril haar erg goed staat gaat haar wijsheid niet veel dieper dan haar voederbak.

leverdag

blaas op!
kijk, dat vind ik nou een lekker surinaams lunchbroodje: een wit pistoletje kippenlever met peper en zuur. een licht knapperig omhulsel, gevuld met lauwwarm zacht orgaanvlees en een aangenaam pittige smaaksensatie. maar getverdegetver wat ziet 't er eigenlijk onsmakelijk uit op zo'n foto. zeker in vergelijking met de dubbele bruine boterham waartussen een half ons ongelardeerde kalfslever van bij het ontbijt vanmorgen. hoewel je daar qua mondbeleving weer een probleem mee kunt hebben als de plakken zijn afgesneden van het (te) stevige uiteinde van de lever, waardoor je een overmaat aan struktuur proeft in plaats van het gewenste rulle broodbeleg.
bent u daar nog?

nou gaan ze toch echt te ver!

okee, hij rijdt één op acht, één op zeven met wind tegen, lust alleen maar de duurste benzine mits aangelengd met loodvervanger, staat het grootste deel van het jaar duur in een stalling te pronken, wekt voornamelijk vertederende blikken op, stinkt een beetje als ie start, maar rijdt ons al meer dan tien jaar tevreden keuvelend en pruttelend feilloos naar verre vakantiebestemmingen.
en dan zou ik 'm vanaf medio volgend jaar die paar keer in 't camperseizoen niet meer voor de huisdeur mogen vertroetelen omdat ik binnen de Amsterdamse ring woon? als het aan het Amsterdamse stadsbestuur ligt inderdaad niet. moet ik voortaan ons 1971 Volkscampertje vanaf de ringweg naar ons woonadres duwen. en terug. of een paard voorspannen. of trekken met 't Smartje. nee, dáár zouden ze wat aan moeten doen: mensen die twee autoos hebben...

weer een dooie held

er is een tijd geweest dat ik alleen maar naar franstalige muziek luisterde. omdat iedereen anders naar engelstalige muziek luisterde, denk ik, want ik wilde natuurlijk anders zijn. Gilbert Becaud, France Gall, Johnny Halliday, Jacques Dutronc , en ja: ook Henri Salvador.

maar dan hoor je een doodsbericht, dan google je wat op YouTube, dan zie je wat je ooit prachtig vond en dan valt zo'n man behalve dood neer ook nog eens van z'n voetstuk: wat een vreselijk nummer, wat een vreselijk artist. klik op het pijltje en huiver mee!

mannen met rode sjaals

wat is het toch met mannen van zekere leeftijd en/of met (beoogde) status en rode sjaals? als je er op let, kijk: daar loopt er weer één, lijkt het verdomd een geheim genootschap. altijd een halflange tot lange nonchalant openhangende jas, altijd die rode sjaal bewust onbewust om de nek gekruld, altijd losjes, want hee: dit ben ik, van zekere leeftijd, met zekere status, ik heb een rode sjaal, ons kent ons!
je krijgt er geen vinger achter, heb ooit zelf eens een totaal foutrood eksemplaar gekocht in een laffe poging er bij te horen, maar ik vermoed dat die echte rooie sektesjaals überhaupt niet te koop zijn, dat ze eenmalig worden uitgereikt tijdens sektariese kringgesprekken onder het genot van enge initiatierituelen.
zo zag ik vanmorgen de burgemeester van Amsterdam lopen. ik fietste over de trambaan, hij stak schuin over. toch stopte er desondanks en geheel onnodig een sjieke auto voor hem opdat hij ongehinderd kon oversteken.
rode sjaals!
ik zweer 't je.
burgemeester en automobilist.
allebei een rooie sjaal.
ze zijn onder ons!

sjagerijnig of niet?

ze zegt dat ik een sjagerijnige ouwe man ben.
mijn vrouw, mijn grote liefde, mijn partner A zegt dat ik een sjagerijnige ouwe man ben!
moi? sjacherijnig? moi? ouwe man?
omdat ik tijdens de vrijdagse gang door de supermarkt wel eens opmerk dat er weer een schap leeg is? wéér geen korte krop. wéér geen gezouten boter. wéér geen perensap van biologiese makelij. wéér geen enzovoorts enzovoorts. en dat niet één keer, hè, maar elke vrijdag, week in week uit. dat ik dat dan min of meer luidkeels verkondig. bij ieder leeg schap. dat men dat dan misschien wel hoort. de mensen. en dat me dat dus worst zal zijn.
als grootgrutter mogen ze kennelijk wel pronken dat ze elke dag tot 22.00 uur open zijn, mogen ze wel pochen dat er altijd verse aanvoer is, mogen ze wel prat gaan op de grootste artikelkeuze, maar ze vergeten dat er om een uur of 18.00 uur dan dus ook mensen inkopen komen doen. mag ik dan niet een beetje mopperig laten blijken dat er logistiek iets niet in de haak is? ben ik dan gelijk een sjagerijnige ouwe man? kom nou!

einde aan de poetsvrouw-saga

omdat we ooit toevallig bemerkten dat ze een half uurtje voordat ze na officieel drie uur poetsen klaar zou zijn schichtig aan kwam wandelen ("nee echt niet, ik kwam alleen maar om te zeggen dat ik ziek ben...") en daarmee het vertrouwen al een knauw had opgelopen,
omdat ze vervolgens twee weken op vakantie ging om uiteindelijk na zeven weken radiostilte pas weer op te duiken ("zoon ziek, heb echt gebeld, maar altijd antwoordapparaat...") en daarmee een flinke bres in de relatie werd geslagen,
omdat ze vandaag na de eennmalige poetsbeurt van vorige week wéér niet verscheen ("ben ziek, o ja, kan ook niet op woensdag...") en daarmee definitief de deur heeft dichtgeslagen,
daarom kunnen we haar op basis van juist dat ene laatste argument (wij willen dat ze voortaan op woensdag komt, zij kan alleen op dinsdag) zonder enig gezichtsverlies voor een der partijen verzoeken de huissleutel in te leveren.
waarmee er een natuurlijk eind komt aan deze slepende poetsvrouw-saga

de lange arm van de italiaanse wet

uit een niet-gekenmerkte envelop met italiaanse afstempeling kwam een min of meer officieel ogende maar verder wat knullige brief tevoorschijn. dan zwiepen dus mijn achterdochtantennes omhoog en denk ik: nep! fake! vooral als je leest dat ze geld van je willen vanwege een overtreding van de parkeerwet.
ja ja, in Italië. in Garda. 30 juli. tweeduizendzes! ha! toen was ik daar helemaal niet, zat ik in Griekenland, zie je wel: nep.
hoewel.
was zoon J daar toen niet met het Smartje?
jahaaaa, hij was.
parkeren in een bocht, zwemmen, bon, zeventig euro, binnen tien dagen te betalen, niet gedaan, nu na anderhalf jaar achtennegentig euro, klantvriendelijk doch binnen twintig dagen te betalen via een heuse website waar ook nog eens de originele bekeuring aanhangt.
hier kan ik niet tegen op, dit is om het echie.
en gran fratello is onverbiddelijk.

ongrijpbare herinnering

er dreef een ondefinieerbare vleug herinnering voorbij. letterlijk: ik ving een geur op maar voordat ik me dat goed en wel realiseerde was ie al weer voorbij. ik kon het dus niet eentweedrie thuis brengen. iets van lang geleden in ieder geval. heeeeel lang geleden. iets met een geprepareerde varkensblaas. nee, wacht, een zelf geprepareerde varkensblaas. voor een trommel? ten tijde van de tot bas omgebouwde theekist uit de Warmoesstraat? drie jochies in een band? maar dat is zowat een halve eeuw geleden!
ik weet het niet. en hoe langer ik het niet weet, hoe irritanter het wordt. weg zondagsrust, hersenen op volle toeren. als nou die geur nog maar eens voorbij kwam...

de tram in zijn natuurlijke omgeving

ach, de één schrijft een weblog, de ander verzamelt fotoos van trams. en dat is helemaal niet erg. maar dat ik zeshonderd historiese fotoos op twee cd's heb moeten doorworstelen voordat ik zegge en schrijven één (1) afbeelding vond waarop minder tram (saai saai) en meer van de natuurlijke omgeving (leuk leuk) staat, geeft wel aan dat de tramfotoverzamelaar in tegenstelling tot de weblogger een monomaan mens moet zijn. de ware tramfotoverzamelaar zal dit dan ook een mislukte foto noemen. de weblogger ziet er zoveel jaar na dato vooral veel moois in. waaronder een ouwe blauwe tram.
blaas op die foto!