exit D (of: Herenliefde)

als een kollega waarmee je ruim zes jaar kamer, leed en meer hebt gedeeld, dezelfde kollega die donderdag met een bij-zon-der gunstige regeling afvloeit richting pre-pre-pre-pensioen, als dus die kollega tegen je zegt dat jij nog maar tweeduizendachthonderdzevenendertig dagen hoeft tot je normaal gesproken ook gepensioneerd raakt, is het dan zo gek dat er bij mij iets knapt?
dat ik hem dan eindelijk een veeg uit de pan geef vanwege zijn altijd maar zes jaar lang de gangdeur dicht willen hebben, terwijl ik een absolute opendeurpolicy voorsta? dat ie een oplawaai kan krijgen als ie nog één keer zeurt dat ie het koud heeft omdat het raam te ver openstaat? dat ik hem het boze oog geef als ie wéér vraagt of Hilversum 4 wat zachter kan? dat ie door de grond kan zakken met z'n eeuwige AntaFlu-snoepjes?
met z'n staaaaapels o zo opgeruimde zogenaamd geordende papierchaos? met z'n niet stuk te krijgen akelig opgewekte humeur? met z'n gemiep over z'n volkstuin? met z'n stinkende chinese soep? z'n zogenaamd filosofiese bespiegelingen? z'n grijnzende kale hoofd? z'n getruttel met z'n stekkies en z'n plantjes.
is het dan echt zo gek dat ik me nu afvraag hoe ik die terreur al die tijd heb kunnen doorstaan?
nee, ik ben blij dat ie ophoepelt!

v. d. Linde

eerst kwam ik er alleen voor het ijs dat voor je ogen uit de draaiende ijsmachine wordt geschept. alleen vanille. te betalen met een gekleurd plestik schijfje dat je bij de kassa koopt. een geel driehoekje levert een grote en een kleine bol op. eerst de kleine in de hoorn, dan de grote er bovenop. elke bol geschept met deels ijs, deels verse slagroom. de ultieme ijsbeleving.
toen kreeg ik lucht van de mergpijpjes, suikerzoet marsepeinig met slagromige vulling. kaloriegewijs absoluut onverantwoord, klein maar een maaltijd op zich.
en deze week ontdekte ik de genadeklap: de kaascroquette, vijfennegentig cent, vers en krokant gebakken, gevuld met een pittige kaasragout en een smaakbeleving die nog uren nasuddert.
het is dat de Nieuwendijk een ongure luidruchtige winkelstraat is en ik er "dus" nooit kom, anders zou ik aan deze heilige drie-eenheid gelukzalig ten onder kunnen gaan.

benzinedop

"met mij, zeg, ik sta hier bij de benzinepomp, maar waar zit eigenlijk de tankdop? ohw, rechts, hi hi, nou dan rij ik 'm even naar de goede kant van de pomp, doehoeg!"
en dat moet volgende week met die auto op vakantie....

krijg ik het er toch nog benauwd van

na tien jaar vakantiezwerven met het Volkscampertje belandden we vorig jaar op de plek waar we ooit met zoon J en dochter L lange hete zomers doorbrachten, in de heuvels van de franse Drôme, maksimaal vijfentwintig kampeerplaatsen, zwembad, uitzicht rondom, table d'hôte, nix te doen, licht lucht en ruimte. we zuchtten 's wat, ontspanden en besloten er een volgende vakantie vijf weken te gaan staan. als basiskamp. zetten we daar de grote tent neer en gaan we met het Volkscampertje dan weer een paar dagen naar links, dan weer een paar dagen naar rechts. maar steeds weer terug naar die tent in het basiskamp.
zeiden we vorig jaar. en leefden we er een heel jaar opgewekt naar toe. goed idee van ons, zei ik soms. briljant idee, echoode partner A dan terug. om weer verder te kneuteren over boeken lezen, in de verten staren en een dagtaak hebben aan het bedenken wat we uit het dorp verderop nodig hebben.
tot vandaag. twee weken voor vertrek. grijpt het me daar toch plotseling bij de keel. krijg ik het er toch plotseling benauwd van. verlang ik toch plotseling hevig naar het om de twee drie dagen verder trekken.
gottogottogotnogantoe, hoe moet dat nu?

voor dochter L

klik maar weer op 't pijltje
die waarschijnlijk geneties behept is met één van mijn vele minder goede eigenschappen en er dus eigenlijk helemaal nix aan kan doen maar wat is deze tale of mere existence weer een feest der herkenning, toch, dochter L?

mag dat?

dat je dus in het voorbijgaan een tramkaart op straat ziet liggen en dat je in een flits vermoedt dat daar nog wel eens ongebruikte strippen op zouden kunnen zitten. dat je die tramkaart dan dus verwachtingsvol opraapt en dat je teleurgesteld konstateert dat er helemaal geen enkele vrije strip meer op zit.
wat doe je dan met dat waardeloze stukje papier?
werp je het ter plekke verbitterd weer terug op straat, waar het vandaan kwam. of sleep je het het, latent milieubewust als je bent, de hele verdere dag met je mee op zoek naar een lege prullenbak?

don't squeeze the Charmin

klik op het pijltje
waar mijn korte termijn geheugen soms hopeloos funktioneert (namen! begin me niet over namen!) zijn er aan de lange termijnkant volkomen onnutte zaken die ik me feilloos herinner. neem nou deze amerikaanse commercial voor wc-papier. kan ik me in diverse variaties en uitvoeringen zonder mankeren voor de geest halen. speelt zich bijna elke week weer in mijn hoofd af als ik bij het wc-papierschap in de supermarkt sta: ladies, please, don't squeeze the Charmin! wat moet ik in godsnaam met een minstens vijfentwintig jaar oude reklame voor amerikaans wc-papier in mijn hoofd? en waar zit de wisknop?

apparaat is stuk

ik heb een grenzeloos vertrouwen in apparaten. zeker in apparaten die gewoon doen waarvoor ze ooit zijn opgeleid. mijn huis zit vol van dergelijke apparaten. ik zou niet weten wat ik zonder die apparaten moest doen. apparaten? ik lust er wel pap van!
natuurlijk gaat er wel eens een apparaat kapot. geen probleem, kan gebeuren, schaf ik gewoon een nieuw vergelijkbaar apparaat aan.
neem nou het weegschaalapparaat waarop ik regelmatig meet of ik al op mijn streefgewicht zit. het ding geeft de laatste tijd de kiloos niet meer korrekt aan, blijft een kilo soms een pond boven m'n doel hangen, is dus gewoon kapot, moet worden vervangen, nog voor het eind van de maand, voor het weegmoment supreme.

hebberig

het winkelt anders als je weet dat aan het eind van je strooptocht vijftig procent vanwege via-via-personeelskorting van de rekening wordt afgetrokken. anders? zeg maar gerust dat je d'r hebberig van wordt. alsof het dan voor nix is, alsof de helft van een flink bedrag niet altijd nog steeds een flink bedrag is. voor spullen die je eigenlijk niet of nauwelijks nodig hebt, maar ja, goedkoop, goedkoper, goedkoopst, dus hebben, hebben, hebben. en dan toch tevreden naar huis gaan, zeker als blijkt dat je minder hebt uitgegeven dan dochter L (die is pas erg, zeg!).
ja, de menselijke geest wentelt zich onnavolgbaar in kronkelbochten om maar aan een schuldgevoel te ontkomen.

jongste bediende

in de tijd dat roken nog niet dodelijk was werkte ik een zomer als jongste bediende in een sigarettenfabriekje aan de Kloveniersburgwal. meer dan een lopende band die losse sigaretten strak in het gelid schudde herinner ik me niet. wel dat ik op een ochtend op weg naar het fabriekje mijn hiel openhaalde aan het uitstekende palletje van de versnellingsnaaf van mijn fiets. en dat ik er elke middag op uit werd gestuurd om voor al het personeel ijsjes te halen bij Tofani aan de overkant. elke middag!
Tofani zit er nog steeds, niet ver hier vandaan. maar denk maar niet dat een jongste bediende nog ooit om ijsjes voor gans het personeel wordt gestuurd. we hebben niet eens meer een jongste bediende.

in de vensterbank

soms zegt een foto meer dan duizend woorden.
zelfs een foto van een foto.
daar wil ik het vandaag dan ook bij laten.
(Eva Besnyö in het Joods Histories Museum)

Rainer Werner

intrigerende tekst in mijn agenda, vijfentwintig jaar geleden: "Fassbinder dood" en "kleerkasten bellen". what the heck? hoezo was ik bekend met kleerkasten? en wat is het verband? moest Fassbinder dood en belde ik daarom die kleerkasten voor de feitelijke uitvoering? was Fassbinder dood en had ik daarom bescherming van kleerkasten nodig? is hier sprake van een bewust verdrongen krimineel verleden?
het zou natuurlijk ook zo maar kunnen zijn dat het gewoon gaat over Fassbinder die op die 10e juni 1982 aan een overdoses van het een of ander is overleden en dat ik die dag toevallig ook kleerkasten (als in kledingkasten) ging kopen. allemaal onschuldig van aard en min of meer toevallig op één agendablaadje samengekomen.
maar toch: kleerkasten? bellen?
ik weet het niet, ik weet het niet...

de lente voorbij

sinds de gewelddadige inval gisterochtend vroeg, met veel vleugelgeklapper, paniekgekrijs en dreiggekras, is het voorbij met de lente. hebben de reaktionaire eksters zoals elk jaar rond deze tijd de vredelievende merels bruut uit de binnentuin verjaagd. worden we niet langer wakker gezongen door het zoetgevooisde repertoire van de welbespraakte merels, worden we voortaan rond kwart voor zes opgeschrikt door het pijn-aan-de-oren-geluid van die klote eksters. is het nu dus definitief zomer. ach, was het maar altijd lente...

het was maar een klein plestik piemeltje

dat ontbrak aan de Digitenne-buitenantenne die ik wilde versturen aan één van mijn kopers via Marktplaats onlangs. een plestik piemeltje dat je aan de buitenmuur schroeft en waarin de eigenlijke antenne komt te rusten. ik was het gewoon kwijt, dus ik beloofde de koper dat ik er achteraan zou gaan.
maar bij Primafoonwinkel hebben ze geen losse piemeltjes, alleen piemeltjes mét antenne, mét tien meter kabel en mét een stap-voor-stap-handleiding in één verpakking. en bij de telefoniese klantenservice van Digitenne hebben ze ook geen losse piemeltjes, hebben ze ook alleen maar die alles-in-één-doos. maar weet u wat, zegt de Digitenne-mevrouw, ik stuur u gewoon geheel gratis een kompleet nieuw pakket en dan stuurt u op onze kosten de oude antenne plus de oude tien meter kabel met of zonder het oude defekte plestik piemeltje per ommegaande weer terug.
wat ons brengt op het volgende leermoment:
waarom makkelijk doen als het moeilijk kan.

naschrift: maar op zich natuurlijk wel een mooie service voor iemand die per 20 juni z'n abonnement heeft opgezegd...

klotsende tegels

er waart al weer een tijdje een nieuwerwetse methode van tegels en klinkers leggen door de stad, waarbij tegels en klinkers niet meer in het rulle zand worden gehamerd, maar losjes worden gelegd op een glad aangestampt zandoppervlak, waarna er achteloos wat zand in de naden wordt geveegd. met tot resultaat dat je her en der met je fiets over rammelende knarsende barstende fietspadtegels rijdt. omdat ze door het berijden alsmaar in beweging zijn. het zal ongetwijfeld een ekonomies uitgekiende wijze van stratenmaken zijn, maar ik verlang haast terug naar die ambachtelijke stratenmaker met zo'n ouwerwetse stratenmakershamer, desnoods inklusief stratenmakersdekolletee.

alles uit de kast

ooit leek een Magimix keukenmasjien het summum van keukengenot, maar ekstravagant duur en misschien toch niet honderd procent nuttig, dus nooit aangeschaft. totdat een keukenspullenwinkel op weg naar de weekboodschappen opheffingsuitverkoop houdt. dan zeg je tegen beter weten in dat kijken geen kwaad kan. dat kijken nix kost. dat kijken tot nix verplicht.
en dat er dan een heeeele goeie verkoopster staat. die ziet dat je kijkt. en de masjiene even voor je op de toonbank zet. uitlegt dat het de laatste is. van het nieuwe model nog wel. alle accesoires er bij haalt. en demonstreert. begrijpt dat je alleen maar even rondkijkt, nee, maar natuurlijk. de aanzienlijke opheffingskorting nog even voorrekent. en passant klakt met haar tong. met haar vingers haast onmerkbaar over de masjiene streelt. echt alles uit de kast haalt. dan moet je wel heel sterk in je schoenen staan, een krachtige persoonlijkheid zijn, karakter tonen, jezelf aan je haren de winkel uit kunnen trekken en niet weerom kijken.
en zo geschiedde.

de blogdip duurt voort

kweenie, 'k zit een beetje in een blogdipje laatstelijk. 'k mis de storm en drang, de passie, het nagelkluivend gevoel van: 'k moet vandaag nog bloggen. het blogritme hapert. er vallen gaten. het leven lijkt niet blogbaar meer. hebbik alles al geblogd? zijn alle herinneringen reeds gepasseerd? blog ik minder vanwege instortende kijkcijfers, of storten de kijkcijfers in omdat ik minder blog? prangende vragen, geen antwoorden. 'k ga d'r maar eens een stukje over schrijven.

haarwassing

dat was geen haarwassing meer, dat was een eh... spirituele piekervaring.
met die vingers in mijn warme natte shampooharen, over mijn hoofdhuid en mijn nek, langs zenuweindjes waarvan ik niet wist dat ik ze had, ze cirkelen, ze draaien, ze duwen, dan weer krachtig dan weer losjes ontspannen.
volgens mij moet ik volgende week hoognodig weer naar de kapper.