tiësto

omdat de woonkelder van zoon J prakties klaar is, kon eindelijk zijn home cinema system geïnstalleerd worden. rondom zijn tv-beeldscherm staan nu op strategiese plekken 5 boxen en een subwoofer opgesteld, zodat het geluid in dolby surround van alle kanten op je afkomt.
toen ik gister in de AH dus een DVD van DJ Tiësto tegenkwam, met bijbetaling van ooit gratis gespaarde airmiles niet al te duur, dacht ik zoon J aangenaam te kunnen verrassen met lekkere dance-muziek en veel geluidseffecten. "kom jongen, zet eens op die plaat en laat maar horen", maar al bij de eerste klanken betrok zijn gezicht. "ja, weet je, het is natuurlijk ontzettend lief bedoeld en zo, maar ik hou helemaal niet van deze muziek". weg goed idee, weg goede bedoeling, vader heeft geen benul van de muzikale smaak van zoon J, what else is new en l'histoire se répète.
ik draai Tiësto nu dus loeihard op mijn eigen installatie, goed diep in de bassen, lekkere beats en visueel ook een spektakel.
tot zoon J ongerust komt vragen of het wat zachter mag. en of de buren er zo geen last van hebben.
now that's new.

legaal

ok, vanaf nu ga ik legaal muziek downloaden.
niet langer Kazaa of aanverwanten gebruiken, want dan krijg je allemaal rotzooi meegeleverd waardoor je computer niet meer lekker draait. bovendien loop je het risico aangeklaagd te worden.
en het is natuurlijk ook niet netjes om illegaal te downloaden, maar dit terzijde.
dus toen het NRC afgelopen dinsdag een inzichtelijk overzicht van de legale downloadmogelijkheden publiceerde, heb ik goed opgelet: legaal muziek downloaden kan tegenwoordig voor prijzen van €1.39 to €0,05 per nummer. na wat rekenwerk heb ik me snel gerigistreerd bij de goedkoopste Rus en ben met een schoon geweten aan het downloaden geslagen.
partner A vindt het verdacht. een heel album van Cecilia Bartoli voor $1,798 kan haast niet legaal zijn. wat krijgt Cecilia daar nou van? partner A is het er dus niet mee eens. en vindt zoveel stem-akrobatiek van Cecilia sowieso wat veel van het goede.
zoon J en dochter L daarentegen zien hun collectie lekker groeien (via mijn creditcard) en ik zelf wil nog zó veel jaren-60/70 muziek downloaden en op CD zetten.
maar ondertussen wordt er dus toch al weer stevig geknaagd aan mijn aanvankelijk zo schone geweten.

limburgse zomer

nu we toch bezig zijn met een klimaatsverandering is het misschien ook tijd om wat terminologie aan te passen.
neem nou vandaag, eind oktober, bijna november, mooi en zacht weer voor de tijd van het jaar.
en kleuren, veel kleuren in de natuur.
dat doet denken aan de Noordamerikaanse Indian Summer.
een term die volgens sommigen is ontstaan omdat het geen echte zomer is en daarom alleen door indianen bedacht kan zijn ("Indian" is used to mean false, so an "Indian Summer" is a false summer).
moeten we in Nederland naar analogie van de Noordamerikaanse Indian Summer dan langzamerhand niet gaan spreken van een Limburgse Zomer?

industriële uitstraling

omdat zoon J even is uitgeschakeld stokken mijn laminateerwerkzaamheden in de kelder. vóór het laminateren moetde boel immers geschilderd. en dat was de taak voor zoon J. dat schilderen doe ik er nu dus maar bij.
het gaat om de kelder, waar zoon J zijn vertrekken heeft. eigenlijk zou er een extra plafond moeten worden aangelegd om alle buizen en kabels weg te werken. maar dan is nadelig voor de stahoogte. dus hebben we bedacht dat er sprake is van een industriële uitstraling. alles wat er aan buis en kabel tegen het plafond plakt schilderen we wit, de ruw betonnen muren schilderen we wit en als finishing touch leggen we licht eiken laminaat op de vloer. dat laatste zou ik dus doen. want ik ben technies en het is per slot van rekening mijn decoupeerzaag!
maar ja, nu ook dat schilderen voor mijn rekening komt, gaat het niet zo snel meer.
het wordt wel mooi, ooit....

zwakke enkel

ooit ben ik afgekeurd voor militaire dienst.
met medewerking van mijn huisarts ("patient heeft een erg zwakke enkel") en omdat mijn lichting babyboomers eigenlijk al voor overbevolking zorgde in de kazernes.
een jaar later tijdens een uitzendbaantje bij het Parool -ik bezorgde met een brommertje drukproeven van advertenties bij reclamebureaus, ik herinner mij heerlijke vlaflips in de kantine- reed een vrachtwagen over die zelfde enkel. vanaf dat moment had ik dus inderdaad een zwakke enkel. daar ging ik dan ook regelmatig doorheen. zelfs het verkeerd nemen van een drempel van de openslaande tuindeuren heeft ooit voor een gescheurde enkelband gezorgd.
en hoewel er niet veel ziektes zijn die ik mij kan inbeelden, zijn er maar weinig woorden voor nodig om mij letterlijk het gevoel van gescheurde of verrekte enkelbanden terug te geven.
zoon J deed dat vanmorgen. gevallen op de trambaan, zich verstapt, ambulance erbij. hij ligt nu op de bank met ijs op zijn enkel en met krukken in de buurt.
heb ik het zwakke enkelvirus doorgegeven aan de volgende generatie?

zwakke plekken

op mijn tafel lag een frans artikel met foto. geen verklarende tekst of uitleg, geen afzender, niets. toch is de anonieme gever er in geslaagd om drie van mijn zwakke plekken tegelijk te raken.
zonnebloemen: een licht deinend veld zonnebloemen in de volle zon, eigenwijs de koppen draaiend naar het licht, maar ook bijna vergane, uitgebloeide zonnebloemen op een regenachtige dag. ik kijk er graag naar, fotografeer ze, bewonder ze.
pas omgeploegd veld: daar wordt ik nou sentimenteel van, ik weet ook niet waarom. niets liever dan een groot glooiend veld dat net is omgeploegd, mag ook natte klei zijn.
oude vw-bus: verzamel ik in het klein, bezit er één in het groot, ik spot ze altijd en overal, een seconde vw-busbeeld in een film ontgaat mij niet. deze is wit, net als de mijne.
het was mij totnogtoe niet gelukt om deze drie zwakke plekken samen te brengen. ik vraag me af welke zwakke plek de anonieme gever voor ogen had.

respect

jaren geleden sloot restaurant Quatre Canetons op de Prinsengracht. Quatre Canetons betekent: vier eendjes, ofwel vier 1-tjes, want het restaurant was gevestigd op huisnummer 1111.
ja, restaurants zijn altijd goed in woordspelingen.
maar goed, ze waren over de kop, of hielden er in ieder geval mee op. vrienden en bekenden waren uitgenodigd om de inboedel tegen afbraakprijzen op te kopen. als vriend van een vriend van een vriend kwamen wij er op die dag per ongeluk ook terecht. en hoewel dat niet helemaal de bedoeling leek, vertrokken we met bestek, tafelkleden, servetten en met een een idiote plantenstandaard, die nu kreatief staat te zijn in de badkamer.
en met houten eenden. want als een restaurant eenmaal een leuke woordspeling heeft bedacht melken ze dat idee ook eindeloos uit. wij hebben er drie uit de inboedel gered. sindsdien bivakkeren ze een beetje in onze tuin. in de buurt van wat water, want je wilt ze toch respecteren en een thuisgevoel geven.
vanmorgen vonden we een verbaasd ogende eend met een slak net boven de snavel.
slakken hebben kennelijk geen respect voor eenden.
zeker niet als die eenden van hout zijn.

gezond

ziet dit er nou uit als een aantrekkelijk broodje? het is een broodje frikandel. en dat dan nog vastgelegd vóór dat het gewone broodje frikandel een broodje frikandel speciaal werd.
van de sportkantien, waar nog veel meer van dit soort vette happen te krijgen zijn. en waar de "echte" broodjes gezond onaangeroerd in de vitrine blijven liggen. sporters gaan kennelijk voor een patatje mét, een broodje bal, een broodje kroket en vandaag is er satehsaus!
met bier natuurlijk, veel bierdrinkers.
en sigaretten, veel sigarettenrokers.
geen ongezonder plek dan een sportkantine.

tot hier ben ik gekomen

't is allemaal niet zo eenvoudig als het lijkt.
anderhalve week heb ik vrij genomen, één week is voorbij. doel is de woonkelder te laminateren. stukje bij beetje: op de voorgrond zie je de roodgeschilderde betonvloer, dan de groene ondervloer, daarop het licht eiken laminaat.
maar de betonnen vloer is niet egaal, dus moet ik soms een bobbel weghakken. of een kuil opvullen. met tot gevolg dat de laminaatlaag een beetje golft. zodat je als je er overheen loopt het zelfde zeezieke effect krijgt als mijn hoofd sowieso al ervaart door de almaar niet wegtrekkende grieperigheid.
maar maandag ga ik echt stevig aan de slag. ik beloof het.

lekker eten

vanavond gaan we lekker eten. en als we lekker gaan eten kopen we in bij de lekkere-spullen-groothandel. heel gevaarlijk, want je koopt dan altijd meer dan je van plan bent.
vooral bij de kaas- en vleeswarenafdeling gaan de alarmbellen vervaarlijk rinkelen. daar mag je alles proeven. kaasjes staan er om aangesneden te worden, met stukjes lekker brood om vervolgens weer een ander kaasje te proberen. noem een kaas en ze hebben um. in diverse variaties. hou je dan maar eens in!
maar goed, vanavond gaan we gewoon aan de gratin dauphinois, met een lamsstoofpot forestière (met kleine cantharellen) begeleid door een frisse salade, waarna Robiola vite muscato (de uitverkoren kaas) en tarte tatin.
had ik al verteld over de drank? alarmfase 1. maar ook hier hebben we ons ingehouden: geen port uit 1950, of een Chassagne Montrachet, alleen een eenvoudige tawny port en een simpele calvados.
wie wil er nog wat?

de annex

begin jaren tachtig, vorige eeuw. na een niet voltooide studie kunstgeschiedenis een huiskamergalerie begonnen: de Annex Galerie. met werk van jonge net afgestudeerde kunstenaars, voornamelijk uit omgeving Arnhem: Diederick van Kleef, Hans Eijkelboom, Albert van der Weide, Boudewijn Payens.
later in een grote ruimte in de Jordaan ook Mary Schoonheyt, Vito Acconci, Michael Gibbs en nog veel meer namen waar ik nu even niet op kan komen.
de laatste tentoonstelling in onze huiskamer in de Pijp was van Thom Puckey. een co-productie met stichting de Appel, waar hij toen een grote installatie had staan. het was de laatste tentoonstelling voor dat we naar de tentoonstellingsruimte in de Jordaan vertrokken. er was een tweeling op komst, dus de huiskamer was hard nodig voor huiselijke bezigheden.
Wies Smals van de Appel had net een kind en tussen de water-aarde-vuur-werken van Thom Puckey was het hebben/ krijgen van kinderen een hot item. een aantal maanden later stortte het vliegtuigje waar o.a. Wies Smals + kind in zaten in Zwitserland neer.
Thom Puckey is nu terug in de Pijp. Op het kerkplein achter onze vroegere huiskamergalerie staan stapels manshoge boeken opgesteld. bovenop de boeken stenen die water persen uit de boeken. elf concentrische cirkels van graniet verwijzen
naar de ringen van de zon, de maan, de sterren en de planeten er omheen.

't er viel ne keer

‘t Er viel ‘ne keer een bladjen op
het water
‘t Er lag ‘ne keer een bladjen op
het water
En vloeien op het bladje dei
dat water
En vloeien dei het bladjen op
het water
En wentel-winkelwentelen
in ‘t water
Want ‘t bladje was geworden lijk
het water
Zo plooibaar en zo vloeibaar als
het water
Zo lijzig en zo lustig als
het water
Zo rap was ‘t en gezwindig als
het water
Zo rompelend en zo rimpelend
als water
Zo lag ‘t gevallen bladjen op
het water
En m' ha' gezeid het bladjen ende
‘et water
‘t En* was niet ‘t een een bladje en ‘t an-
der water
Maar water was het bladje en ‘t blad-
je water
En ‘t viel ne keer een bladjen op
het water
Als ‘t water liep het bladje liep
als ‘t water
Bleef staan het bladje stond daar op
het water
En rees het water ‘t bladje rees
en ‘t water
En daalde niet of ‘t bladje daalde
en ‘t water
En dei niet* of het bladje dei 't
in ‘t water
Zo viel der eens een bladjen op
het water
En blauw was ‘t aan de hemel end'
in ‘t water
En blauw en blank en groene blonk
het water
En ‘t bladje loech en lachen dei
het water
Maar ‘t bladje en wa' geen bladje neen
en ‘t water
En was nie' meer als ‘t bladjen ook
geen water
Mijn ziele was dat bladjen; en
dat water
Het klinken van twee harpen wa'
dat water
En blinkend in de blauwte en in
dat water
Zo lag ik in den Hemel van
dat water
De blauwen blijde Hemel van
dat water
En ‘t viel ne keer een bladjen op
het water
En ‘t lag ne keer een bladjen op
het water.

GUIDO GEZELLE

meglio gioventú

tja, wat zal ik er eens over zeggen.
een epos in de traditie van Novecento, zeggen ze. een grote film, magistraal, lees ik hier en daar.
de twee delen samen duren 6 uur, dus een epos mag je het wel noemen. maar magistraal? een grote film? meeslepend?
ik ben er nog niet uit.
veel van de momenten die me raken hebben te maken met wat we inmiddels geschiedenis noemen: studentenrevolte, overstroomd Florence, anti-psychiatrie, Rode Brigades. de film scheert langs de geschiedenis en neemt er hier en daar een stukje van mee.
maakt dat een film goed?
het verhaal is onderhoudend, maar hinkt op veel gedachten. de karakters komen niet goed uit de verf. toch maken de personages keuzes, of juist niet. ieder staat op een bepaalde manier in of tegenover de maatschappij. maar hoe dat nou zo gekomen is?
nog niet meeslepend, maar wel zo, dat ik benieuwd ben naar hoe het morgen verder gaat in deel 2. misschien moet ik mijn definitieve mening nog even opschorten tot morgenavond.

schoenen & tassen

partner A heeft slechts twee onhebbelijkheden: schoenen en tassen. geen winkel, geen markt, geen uitverkoop geen garagesale gaat voorbij zonder de aanschaf van de absoluut noodzakelijke nieuwe (of oude "vintage") schoenen of tassen.
weet je wat ik wel voor mijn verjaardag, sinterklaas, kerst, of zo maar zou willen hebben? een mooie tas of mooie schoenen!
kasten vol, want weg doen ho maar.
mijn suggestie om bij elk nieuw paar schoenen of elke nieuwe tas een oud niet meer gedragen stel of exemplaar weg te doen wordt met hoongelach begroet.
zelfs de papieren tassen van de soepzaak worden direct geconfisceerd: "wat leuk, daar kan ik vast wel wat mee".
want ze is ook nog eens kreatief.

sportdag

veel gesport vandaag.
en het begon al vroeg: de halvemarathonners roffelden onze ontbijttafel voorbij. een lange sliert eerst aan de overkant, even later aan onze kant weer terug. best inspannend, want waar moet je kijken, welke loper heeft er zo aan het begin je steun als toeschouwer al nodig?
op naar het hockeystadion, waar dochter L en Kampong- teamgenoten sterk speelden tegen mededameshoofdklasser Amsterdam, maar toch nipt verloren (1-0).
door naar de buren, waar we nog een stukkie konden zien van de herenhoofdklassestrijd van Pinoké tegen Kampong, maar snel verder moesten naar zoon J en Heren 9-teamgenoten, die nogal wisselend speelden en knap alsnog in de laatste minuut gelijk maakten (4-4).
om ten slotte via Studio Sport nog eens enigszins Amsterdams gekleurd samengevat te krijgen wat we eerder op de middag de dames in levende lijve hadden zien doen.
ik ben bekaf!

zwanen en honden

de boswandeling die ik gister nog voor ogen had is toch maar een parkwandeling geworden. ook wel leuk, maar anders.
met de zwanen bijvoorbeeld. het ouderpaar had dit voorjaar zes jongen voortgebracht. vorige week waren ze met z'n allen nog in de Boerenwetering. vandaag weer terug in het park, maar nu nog maar met 5 jongen. waar is de zesde gebleven? al puberend boos sissend de ouderlijke vleugels verlaten? een slootafslag gemist?
en terwijl we ons dit afvroegen kwamen voor de tweede keer in wilde galop twee zwarte honden voorbij rennen. duidelijk op zoek naar een verloren baas. nog maar een rondje door het park. steeds bij elkaar. niet te stoppen.
klein dierenleed op zaterdagnamiddag.

uit mijn raam

door de houten zonwering heen zie ik dat de zon schijnt, dat het lekker fietsweer is en dat de bomen hun herfstkleuren aannemen.
tweede van links ons Smartje, in afwachting van weer een druk weekend: zaterdag vier volle tassen AH-spul voor de komende week gevolgd door een boswandeling met hond Z, zondag een wedstrijd van dochter L, waarna een wedstrijd van zoon J.
moet ik me eerst wat minder grieperig voelen natuurlijk.
ah joh, dat gaat wel lukken.

hangdag

gister was ie al niet zo lekker, vandaag helemaal niet.
schuurpapier in de keel, slap op de benen, hij herkende dat wel: griepalarm.
vandaag bleef ie dus maar eens thuis. geen kinderen in huis, hond Z bij dochter L, vrouw A met het lerarencorps in een natuurvriendenhuis op de hei.
een authentieke hangdag op de bank, laptopje erbij, telefoon ernaast, wat pilletjes om de boel draaiende te houden, een dutje om de lichte hoofdpijn te verdrijven.
hij vond dat er toch wel erg weining uren in zo'n dag bleken te zitten. voor ie ut wist was het al weer zes uur. kinderen in huis, hond Z weert erug, vrowu A overnahct op de hei.
en hij voelt zich nog tseeds niet lekker.
morgen maar weer verderzien.
(hm, beetje grieperige spelling hier en daar)

toilet

een e-government congres in de Rotterdamse Kuip is voor een Amsterdammer toch wat onwennig. hoewel, de congreszalen zitten aan de buitenkant van het stadion vastgeplakt, het stadion zelf heb ik van binnen niet gezien. dus dan telt het eigenlijk niet. wel mooie toiletten, in clubkleuren.
die meneer is per ongeluk op de foto gekomen.

waterleidinghoofdkraanopstelling

gisteravond een kaartje in de brievenbus gevonden van het waterleidingbedrijf. dat ze vandaag langskomen, de waterleiding van het hele pand willen afsluiten en de waterleidinghoofdkraanopstelling in mijn woongebouw willen vernieuwen. en daarvoor moeten ze in mijn kelder zijn, dus of ik tussen 8.30 en 12 uur maar thuis wil zijn.
da's natuurlijk erg kort dag en ik heb natuurlijk allerlei errug belangrijke afspraken....
nou ben ik de beroerdste niet, dus toen ik vanmorgen de deur uit wilde gaan en de waterleidingman bij de buren op de stoep vond, kwamen we al snel tot een polderoplossing: mijn waterleidinghoofdkraanopstelling zou als eerste worden aangepakt, zodat ik om half elf naar mijn belangrijke afspraak kan.
hoewel werkzaamheden meestal de neiging hebben om wat uit te lopen, ben ik vooralsnog vol goede moed.
ik ga maar eens verse koffie serveren.

AT5

ik kijk graag naar de combinatie van NOS-journaal en AT5-nieuws: het wereldnieuws en het lokale nieuws handzaam in een dik half uur kunnen consumeren bevalt me wel. wat me niet bevalt is dat de drie belangrijkste items van het komende AT5-nieuws drie keer worden aangekondigd: vlak voor het NOS-journaal, als het NOS-journaal is afgelopen en nog een keer vlak voor het AT5-nieuws zelf begint. en natuurlijk als aankondiging van het item zelf, dus dan heb je die zelfde wervend bedoelde zin inmiddels vier keer gehoord. tegen die tijd is de lust naar het uiteindelijke verhaal mij dan wel vergaan.
en nu ik toch bezig ben: die vreselijke stem die de reclameboodschap van tuincentrum Osdorp inspreekt, mag die ook eens weg?

Kampong - Laren 5 - 4

dood

aan het begin van het vierde kwart van de vorige eeuw waren wij regelmatig voor langere tijd in de VS. eens waren we 3 maanden in de winter in Vermont waar we logeerden bij een echte hippie die wij in Amsterdam hadden ontmoet toen ie op de terugweg was vanuit India. hij was intussen huisbewaarder geworden van een huis wat oudere vrienden van hem alvast voor hun toen 15/16-jarige zoon hadden gekocht. en wij mochten mee huisbewaren.
ik wil het hier niet hebben over de barre kou, de 800 dollar die wij voor 3 maanden beschikbaar hadden, het skiën vanaf de voordeur, het kalf in de kelder, de autorijlessen in een onverwarmde jeep, of het volledige macrobiotiese/ vegetariese regime waaraan wij werden onderworpen door onze verder gastvrije vriend, maar over de ontdekking van dr. Bronners All Natural Magic Soap.
heerlijke en goedkope vloeibare zeep in zacht plastic flesjes: pepermunt, eucalyptus, amandel, lavendel, etc. en om die flesjes zat een wikkel waarop de hele denkwereld van dr. Bronner uit de doeken werd gedaan, genoeg voor uren educatief leesplezier onder de douche.
dus iedere reis naar de VS eindigde met een bezoek aan een health food store, want alleen daar wordt het spul verkocht, voor een voorraadje voor thuis. en waren wij niet daar, dan gingen vrienden wel met een opdracht om wat flessen mee te nemen.
laatst ook weer, bracht een vriend nieuwe zeep. lees ik net onder de douche dat dr. Bronner in 1997 vredig is overleden. en dat zijn familie een deel van zijn geliefde bos aan de "underprivileged" jongens en meisjes van San Diego heeft geschonken, zodat zij ook eens onder de machtige sterrenhemel kunnen kamperen.

aukje

plat

vorige week was ik vier dagen in Berlijn. vier dagen met 26 kollega's, vier dagen veel zien en beleven. dus was het prettig om aan het eind van zo'n dag of avond met een een paar mensen onderuit te kunnen hangen met een fles sekt. extra dry, en dan liefst een Rotkäppchen, want dat was voorheen oostduits en toch lekker. of beter nog een fles prosecco, wat het zelfde is als sekt, maar dan italiaans, dus eigenlijk beter. enfin, het ging om de bubbels met alcohol en die kombinatie deed in het duits of italiaans gewoon wat ie moest doen: de gesprekken luchtig maken.
dus toen ik terug in Amsterdam als dank voor een prettige samenwerking een fles prosecco ontving en die vanavond wilde delen met geliefden, waren mijn verwachtingen over de komende ontspanning dan ook hoog gespannen.
maar geen niet te temmen kurk die uit de flessehals wegspuit, geen bubbels die over de glasrand bruisen, nix geen tintelende tong, maar gewoon een plat glas extra dry spul. voor in de gootsteen.

lunch

de buurt rondom het Waterlooplein is voor buitenstadters de ideale buurt om lekker uit eten te gaan. restaurants en lunchgelegenheden te over, nietwaar?
behalve als je er werkt. want dan ga je week in week uit, maand in maand uit, je lunch halen bij AH onder in het gebouw. totdat de afgebakken broodjes met kaas of salade, of de kant en klare lekkere-trek-sandwiches je je neus uitkomen. je wisselt het eens af met een versgebakken frites mét van het Waterlooplein, maar daar voel je je dan weer zó schuldig over, dat je hoopt geen kollega tegen te komen die je dan betrapt met een vette hap.
en heel af en toe, want wat verder weg, een broodje fallafel uit de Reguliersbreestraat (toch Erwin?). maar dat is dan weer méér dan een lunch, dat is een halve maaltijd.
tot ik een paar weken geleden de soepzaak ontdekte.
die zaak zit er natuurlijk al veel langer, is nota bene hier schuin tegenover en vanuit mijn raam kan ik als het ware het bereiden van de soepen bekijken.
lunchen met soep, ik wist niet dat het kon, ik wist niet dat het zoooo lekker zou zijn. een medium beker, met topping en een stukje brood: pompoensoep met mint en basilicum, pijnpitten er overheen, pompoenpittenbrood erbij.
dit is meer dan lekkere trek, dit is zalige trek!
hou me vast, anders ga ik morgen weer....

allergie

nu we toch bezig zijn met moderne perikelen: eindelijk kunnen we er serieus over denken om UPC totaal de deur te wijzen.
ooit, in de korte maar hevige periode waarin we een stevige relatie met de monopolist waren aangegaan en klant waren van de afdelingen kabeltelevisie, digitale televisie en kabelinternet, hebben we vaak op niet mis te verstane wijze tegen forse telefoonkosten te maken gehad met de diverse zogenaamde helpdesks. laten we zeggen dat de relatie stevig bekoelde en in huize hansb een stevige allergie tegen UPC werd opgebouwd.
dus digitale televisie verdween al snel, niet lang daarna gevolgd door kabelinternet.
en nu is er dus KPN digitale televisie, voorheen Digitenne.
waarbij het belangrijkste bezwaar tegen Digitenne, per tv een dure tuner, terug is gebracht tot een goedkoop abonnement en bijpassende goedkope tuners.
kijk, en daar zijn we natuurlijk errug gevoelig voor.
zijn we gelijk af van die allergie...

moderne perikelen

dochter L woont "op d'r eige" met vriendje J en samen bijten ze met 2 studiebeurzen op een virtueel houtje: geen kabeltelevisie, geen vaste telefoon en dus ook geen internet.
da's in deze nieuwe-media-tijd met MSN, email, chatbox en Kazaa natuurlijk bijna niet te doen.
en o ja, voor de gevolgde studies is internet óók nog eens van levensbelang.

kunnen we zelf wel zonder? ik ben bang van niet.
echtgenote A had het van de zomer al moeilijk, omdat ze vanuit ons 1971 VW-campertje geen berichten kon upbeamen naar haar eigen weblog.

nu onze fijne adsl-provider met een aantrekkelijk voorstel komt voor een draadloos gprs-kaartje + abonnement moeten we dus maar toehappen en een kreatief gebruikersmodel bedenken: dochter L draadloos met haar luxe laptopje "door de week" en wij op ons antieke draagbare IBM Thinkpadje draadloos tijdens de vakanties. komt alles toch nog goed.

nb: fotootje hierboven is niet van dochter L en vriendje J,
maar van zoon J en vriendinnetje L

kippevel

zondagochtend Berlijn, stralend weer, toch kippevel door twee bizonder beklemmende kunstwerken in het Jüdisches Museum.

1.
zeven maal zeven perfecte betonnen zuilen binnen een hoge gladde muur.
maar alles helt, alles staat even schuin, ook de vloer.
je loopt er in rond, kunt je niet oriënteren, zoekt houvast.
er is één ijkpunt: een gebouw buiten de muren van het kunstwerk.
dat moet dus echt recht staan.
een korte ervaring van de desoriëntatie en de onzekerheid van een emigrant in ballingschap.

2.
een hoge holle grof betonnen spelonk.
daglicht vanaf het dak.
en op de bodem van de spelonk 20.000 roestige stalen schijven waarin gezichten zijn gestanst.
20.000 verschillende zielen van verschillend formaat over en naast elkaar staren je hologig en met open monden aan.
van de uitnodiging van de kunstenaar om er overheen te lopen wordt niet veel gebruik gemaakt....

wohnmaschine

vier dagen Berlijn lijken langer dan ze zijn als de nachten kort zijn en de sekt en andere dranken rijkelijk vloeien en je toch ook nog de Dreigroschen Oper meemaakt, alle Berlijnse hoogtepunten langsfietst, het Jüdisches Museum ondergaat, de Berlijnse woningdienst bezoekt, een aantal Gartenstädten ziet, het feest van de Duitse eenheid bekijkt en een paar keer in goed gezelschap uitstekend dineert.
maar wat is in godsnaam Wohnmaschine? moeten wij die in Amsterdam ook niet hebben? is de Wohnmaschine misschien wel de oplossing van woningtekort?