hansb analyseert er een eind aan

zijn het de dramaties ingestorte kijkcijfers? is het de al maanden haperende inspiratie? heb ik inderdaad alles al gezegd? hebben de vaste reageerlezers gelijk als hier in een al te vaste cadans de zelfde onderwerpen voorbij komen? is de koek gewoon op?
in ieder geval heb ik er na bijna vijf jaar waarin 1272 schrijfsels eigenlijk geen zin meer in, drukt het "ik moet nog een blogje schrijven" steeds zwaarder op mijn dagen, lees ik ook nauwelijks nog andere webblogs. en laten we wel wezen: bloggen is zóóóóó 2008, 2007, 2006.
met dank aan de trouwe volgers die tot op de dag van vandaag lezen/ lazen wat ik hier neerschrijf. ik heb vijf jaar lang genoten van de vaak vele reakties en me regelmatig verbaasd over hoe serieus sommige stukjes zijn genomen. het was een spel waaraan ik graag meedeed, maar het is mooi geweest, ik brei er een eind aan. tot twitters op hansb3.

hansb doet 't zonder Volkscampertje

opblaasbaar!
het was hoog tijd voor wat afwisseling na twaalf jaar van het zelfde. twaalf jaar elke zomer met het Volkscampertje op stap, van Portugal tot Griekenland en alles wat daar tussenin ligt. dan weer vier weken, vaak vijf weken, soms bijna zes weken dag in dag uit luchtgekoeld pruttelend over hete B-wegen, kamperend bij wijnboeren, op kleine campings, aan vrije stranden.
maar inene was het op, was de liefde bekoeld, wilden we wat anders, gingen we vliegen. waarop dochter L en dochtervriend J hun kans schoon zagen en het Volkscampertje voor hún vakantie reserveerden. zodat zij morgen na enige trainingssessies ("als je dit geluid hoort is het goed, maar als je dat geluid hoort is het goed mis" en "dit palletje hoort te werken, maar doet het niet, dus moet je even hier duwen en daar trekken" en "tja, het is natuurlijk wel een 38 jaar oude auto hè, daar komt veel gevoel bij kijken") met Volkscampertje en al de hort op gaan.
gister namen ze 'm alvast mee, om 'm rustig voor de eigen deur in te kunnen pakken.
toen zag ik voor het eerst ons eigen Volkscampertje rijden, zo maar, in het wild, zonder dat ik zelf aan het stuur zat. en werd ik er prompt weer straalverliefd op.

hansb heeft werelddekking

de verzekeringsmevrouw verzekerde mij dat het veel goedkoper is om een doorlopende wereldverzekering af te sluiten dan voor deze zomer eenmalig een enkele uitbreiding bij haar te kopen. ik geloofde haar op haar woord en ben sowieso graag goedkoper uit, dus nu heb ik voor een jaarlijkse habbekrats een permanente werelddekking geregeld. het enige probleem is dat ik dan ook wel weer zo hollands ben dat ik het onderste uit de kan wil. zodat ik voortaan dus minstens een maal per jaar een buiteneuropese reis zal moeten maken. anders is het zonde van m'n goeie geld...

hansb doet aan noteboekwerpen

mag dat, noteboekwerpen? ja dat mag, mits het een Windowsgestuurd apparaat is. en je met het van werkwege verschafte ding al na twee dagen ruzie hebt. omdat ie te traag is, omdat ie dingen doet die je niet wilt, omdat ie zich voortdurend onledig houdt met vage updates, omdat ie geheugenkaarten tot niet-schrijfbaar verklaart en je er pas na lang nadenken midden in de nacht achter komt dat het aan het geheugenkaartpoortje ligt, omdat het interne geluid zich nog slechts krakend openbaart. dus ja, in die opeenstapeling van gevallen mag je inderdaad een Windowsgestuurd noteboekje uit het raam werpen.
of je stuurt 'm per ommegaande terug naar de leverancier.

hansb als schoolmeester

ik moet nu toch echt even korrigerend optreden. het misbruik van de handvaten neemt immers hand over hand toe. neemt schrikbarend toe. in spreek- en in schrijftaal en gesanctioneerd door het genootschap Onze Taal.
met één handvat lukt het meestal nog wel, maar worden het er meer dan lees/hoor je te pas en te onpas handvaten, dus meervoud van vat als in opslag van wijn of bier. terwijl toch echt handvatten wordt bedoeld, waaraan je iets vastpakt. voortaan graag één handvat, twee handvatten en één biervat, twee biervaten. dankuwel.
en nu ik toch bezig ben: graffiti. ook zo iets. vaak uitgesproken met de klemtóón op het eerste lettergreep: graffiti, maar moet natuurlijk een klémtoon op de tweede lettergreep hebben: graffiti. omdat wat wordt uitgesproken als graffiti wordt geschreven als gravity en zwaartekracht betekent. alstublieft.
goed, hier wou ik het voor vandaag bij laten.

hansb ontmaskert de liegende weegschaal

bijna twee maanden sloof ik me nu drie keer per week uit in de sportschool. en ook al bijna twee maanden let ik min of meer op wat ik eet. dan mag je toch verwachten dat de kiloos er af vliegen. minimaal. dat de zwembandjes verdwijnen waar je bij staat. zienderogen.
nou kan ik me zelf voor de spiegel met een beetje ingehouden adem nog wel wijs maken dat ik langzamerhand inderdaad richting wasbord slink, maar die weegschaal weigert goddomme het juiste gewicht aan te geven. ja, een onsje er af zo nu en dan, om me het gevoel te geven dat mijn gezwoeg er toe doet, als cliffhanger zeg maar. maar dan de volgende keer even zo makkelijk hup weer twee onsjes er bij, of vijf onsjes er bij in één dag, toe maar, doe maar stoer. enfin, een leek begrijpt dat dit niet kan kloppen.
dus vanmorgen heb ik een val opgezet. ben ik drie keer binnen twee minuten op de nog nietsvermoedende weegschaal gaan staan. geeft ie drie keer een ander gewicht aan. onsje meer, onsje minder twee onsjes meer. bingo, betrapt, op heterdaad: deze weegschaal liegt en bedriegt. ik wist dat 't niet aan mij lag. ha!
dit was z'n laatste weging.

hansb kan zich niet langer inhouden

partner A drijft het nu wel heeeeel ver met haar zorg voor de vogels. want niet alleen voert ze al dat vliegend materieel nog steeds bij (dat mag van de vogelbescherming, bezweert ze me), maar nu zoekt ze ook nog een vogeloppas voor als we straks op vakantie zijn. anders raken ze ondervoed, zegt ze, want ze zijn het zo gewend, zegt ze.
nou, mij gaat dat dus te ver, zeg ik. al was het alleen maar omdat het gemaksvoer de laatste tijd alleen nog maar door duiven wordt genuttigd. ooit gezien hoe zo'n vliegende rat zich uit alle macht in een vogelhuisje wurmt? dat belachelijke schouwspel is hier in de achtertuin dagelijks waar te nemen. met hun dikke lijven. hun kleine rotkop. hun petieterige kraaloogen.
en daarvoor moeten wij dan iemand ronselen die vijf weken lang drie keer per week nieuw zaad komt neerleggen? dacht het niet! tenzij zangzaad gemengd met vliegenderattengif...

hansb laat zich meedrijven

klik voor groter
het is dat zoon J er dit weekeinde naar toe gaat verhuizen, anders was ik nooit meer teruggekomen in de Transvaalbuurt waar ik ben opgegroeid. nu woont ie straks prakties om de hoek van mijn ouwe lagere school vanwaar we eens per week klasgewijs door de Pretoriusstraat marcheerden naar het Sportfondsenbad voor de zwemles. en kijk, daar zat de sportwinkel van oud-Ajacied Tonnie Pronk. en daar, in de Linnaeusstraat, de schoenenwinkel waar ik ooit een prijsvraag won en een singletje mocht uitkiezen, dus iets van de Beatles meenam, maar dat vonden ze thuis herriemuziek, zodat ik de Beatles braaf ging omruilen voor de Dutch Swing College Band. en op weg naar pianoles had ik een geheim pad door die struiken verderop langs de kade om ongezien langs allerlei hoogstgevaarlijke plekken te kunnen laveren. god ja, die pianolessen van nicht S. ik kreeg hier en daar nog wel een deuntje uit het instrument, maar studeren vond ik toen al nix. arme nicht S.
ach, ik laat me te veel gaan, ik laat me te ver meedrijven op deze golf van nostalgie. morgen weer de keiharde realiteit van vandaag. dat ik niet mag opschrijven wat ik vrijdagavond ga doen bijvoorbeeld, op straffe van excommunicatie door zus S. maar misschien zeg ik nu al wel te veel...

hansb gaat in de internationale politiek

blaas op!
nondeju! dit weblog staat inmiddels wel op de kaart, zeg. kijk dan toch: de Kamer van Volksvertegenwoordigers te Brussel leest ook mee. ofwel de Chambre des Representants, want het blijft natuurlijk wel tweetalig België. en volgens het statisties programma hebben ze alles nogal flink doorgespit. het zou me dan ook niets verbazen als mijn alhier geventileerde ideeën en standpunten binnenkort in de Kamer/Chambre zullen worden besproken. of dat mijn woorden wet worden in de Wetstraat. maar ik aanvaard mijn politieke verantwoordelijkheid graag. en ik zal er bewust maar voortvarend mee omgaan.

hansb for president!

hansb en het groot oplossend vermogen

statistici hebben berekend dat ruim vijftien procent van de medewerkers van de organisatie waar ik werk inmiddels zestig jaar of ouder is. vijftien procent! van de pakweg tweehonderdvijftig kollegaas. en meer dan vijftig procent van die tweehonderdvijftig is sowieso al boven de vijfenvijftig. zodat deze organisatie op een gegeven moment vanzelf zal ophouden te bestaan. zonder ontslagrondes of anderssoortige dwang. gewoon, pffft, weg. in deze tijden van financiële onzekerheid heet dat een groot zelfoplossend vermogen, wat zeg ik: het ultieme zelfoplossend vermogen. ik kan dus niet achterblijven en zal mijn steentje aan het opkrikken van het percentage van nu al ruim vijftien procent en daarmee uiteindelijk aan de oplossing van de krisis graag bijdragen.
volgend voorjaar.
deo volente.

hansb houdt de dingen graag goed bij

zo heb ik berekend dat het gister nog net zo veel dagen zal duren vóórdat we op vakantie gaan als het aantal dagen dat we straks daadwerkelijk op vakantie zíjn. op die manier kunnen we ons al zo'n beetje inleven in de lange duur van de reis. of de korte duur. wat natuurlijk weer afhankelijk is van de tijd die nog resteert voor vertrek.
is dat nuttige kennis?
nee, absoluut niet.

hansb zit er even helemaal doorheen

wat was het nou al met al? een vloertje van veertig vierkante meter? laten het er vijfenveertig zijn geweest. gister geschuurd, niet eens met de hand maar met een parketschuurmasjien. zo'n loeizwaar ding met een roterende band. heen. en weer. en heen. en weer. en heen. en weer. goed, het was geen gladde parketvloer, dat scheelde natuurlijk wel. het waren de oude hobbelige vloerdelen van de nieuwe woning van zoon J. heen. en weer. en heen. en weer. omhoog trekken, naar beneden duwen. en terug. nog een mazzel dat zoon J de kanten deed met de kantenschuurmasjien, want daarmee moest je op je hurken. dan had je me nu kunnen opdweilen. vandaag hang ik alleen maar lamlendig op de bank en lees ik de weekeindkranten. heen. en weer. en heen. en weer.

hansb fietst er zo op weg

wat is een stadsfiets meer dan twee wielen, een aandrijfmechanisme, een stuur, een zadel en wat buizen om dat allemaal op een logiese wijze bij elkaar te houden? voeg daarbij lichtgewicht, roestvrij en voorzien van diefstalvrije verlichting op zonnepaneeltjes, et voilà: de vanMoof.
niet meer en niet minder.
terug naar de basis.
ik wil 'm hebben!

hansb stinkt er bijna in

opblaasbaar!
zo'n lekker stinkend kaasje. zo'n kaasje dat uit zich zelf wegloopt als je 'm buiten de koelkast bewaart. zo'n kaasje waarvan je de bovenkant wegsnijdt en dan de inhoud leeglepelt. zo'n kaasje waarvan je tong hevig in verwarring raakt.
ik heb het over een Chaource-kaasje. een rauwmelks koeienkaasje, voor zover dat rauwmelkse nog van Europa mag. ik snoep er graag van. mits er sprake is van een juiste prijs/kwaliteitverhouding. want zevenvijfennegentig bij de kaasspecialist vind ik toch wel aan de pittige kant. zeker als de AH precies hetzelfde kaasje levert voor viervijfennegentig. dus óf zit de AH hier grondig de markt te verpesten, óf probeert de kaasspecialist er een slaatje uit te slaan. maar dat dit zaakje stinkt is in ieder geval zeker.

hansb twittert er lustig op los

twitteren, ik heb me er lang verre van kunnen houden.
"nutteloze moderniteit", oordeelde ik, en: "digitaal geleuter".
maar ja, dan word je uitgenodigd iemands twitteruiting te volgen. en nog een. en dan blijken die en die 't ook al te doen. vind je ellenlange twitteraarlijsten van onverdachte twitteraars die uit het leven gegrepen oneliners produceren. niet altíjd lezenswaard, maar vaak juist weer wel. dus toen ben ik toch ook maar eens begonnen. eerst voorzichtig met een twitteraccount binnen m'n werkgebied. zo hoor je nog eens wat. en zie je nog eens wat, want linkjes en fotoos kunnen worden bijgevoegd. en voor ik het wist zat ik privé te twitteren, al een tijdje te volgen in de kolom hier rechts onder de titel hansb twittert.
afijn, ik dacht, ik meld het even. stel dat iemand mijn twitter zou willen volgen via pc of mobiel, dan kan dat dus: www.twitter.com/hansb3 (hansb3 ja, want hansb was al uitverkocht...). maak dan direkt even zelf een accountje aan via Twitter, dan volg ik jou weer en zo voorts en zo verder.

hansb geeft richting

ik hou wel van mechaniese geluiden. zoals het prettig klikken van de clignoteur in de auto. de richtingaanwijzer dus. overduidelijk een palletje-wat-over-een-bobbeltje-glijdt-geluid. waarvan het mooie is dat je het ook nog eens zelf in beweging zet. klik klik klik, rechtsaf, klak klak klak, linksaf. jammer haast dat ie vanzelf weer afslaat als het stuur tussen je handen door terugglijdt naar de rechtdoorpositie. maar geen nood daar komt weer een bocht. kan ik me weer even verlustigen. klil klak klik klak klik klak.
tot ik er achter kwam dat het heel geen mechanies geklikklak is. want toen ik mijn veiligheidsriem even niet om had en tóch richting aangaf, hoorde ik alleen het gepiep van dat ik geen riem om had en geen richtingaanwijsgeluid. blijken het dus virtuele geluiden te zijn, ergens opgeslagen in de computer die auto heet. nepgeluid.
uit protest rijd ik voortaan alleen nog langs rechte wegen.

hansb dacht slim te zijn

dus toen hij een verre reis ging boeken, had hij al snel door dat een omweg via een duits vliegveld hem toch al snel enkele honderden euro's zou besparen. die hij dan uiteraard direkt zou pompen in de ekonomie van het verre en dus arme land, zodat een overduidelijke win win situatie zou ontstaan. het verlengde de reistijd aanzienlijk, want eerst moest ie met de trein van Amsterdam naar Düsseldorf Airport dan het vliegtuig terug naar Amsterdam en daar overstappen op hetzelfde toestel dat hem indien rechtstreeks geboekt voor veel meer geld naar de verre bestemming zou brengen, maar in december leek dat toch een goed plan.
toen kwam de kredietkrisis.
werd van regeringswege opgeroepen vakanties in eigen land door te brengen.
gingen zakenmensen minder vliegen.
dumpten vliegtuigmaatschappijen hun prijzen.
en zo kwam het dat hij alsnog duur uit is. omdat een vlucht vanaf Amsterdam sinds vorige week honderd euro per persoon goedkoper uitkomt dan zijn ooit zo goedkoop lijkende duitse bocht bedenksel. en hij indirekt nu dus ook slachtoffer van de kredietkrisis is. waarmee weer is aangetoond dat goedko0p duurkoop is. en aanzienlijk langer duurt.

hansb weerstaat de grote blauwe lucht niet

klik voor groter
"de grote blauwe lucht zal niet weerstaan" meldt het kennelijk uit het Frans vertaalde weerbericht. het is dus duidelijk, dáár moeten we naar toe. naar Normandië, naar de krijtrotsen, de ebstranden vol mosseltjes en ander zeegebroed, de wind, de calvados, de fruits de mer in restaurant Le Progrès. en naar de bevriende kollega's die daar traditiegewijs ook weer zullen zijn. dat het er 's-avonds zachtjes regent zal ons verder franse worst wezen.

hansb serveert

enfin, van afwasser werd ik serveerder, in een eetcafé in de Pijp. mijn tweede stap op de ladder van horecasukses. je had het café en apart het eetgedeelte, een huiskamer, volgezet met bruine tafeltjes, veel vaste klanten, een joegoslavies echtpaar in de keuken. en ik.
die bruine tafeltjes in die kleine ruimte hadden aan het uiteinde een uitklapbaar stuk tafelblad. handig om de bestelde etenswaren op te zetten. minder handig als je het onderliggende ondersteuningsbalkje niet goed positioneert. dag één: ik bedien vrienden van de eigenaar. schuift alles zo van het niet goed uitgeklapte stukje tafelblad op de grond. de vrienden waren niet geamuseerd.
wat zal ik zeggen, ik heb er niet lang gewerkt, ondanks de dagelijkse niet te versmaden gebakken aardappels met biefstuk van het joegoslaviese echtpaar. moet ik mijn laatste werkdag nog beschrijven, toen ik zwierig met een dienblad vol drankjes kwam aanzetten? zwierig ja, misschien wel jolig vanwege de laatste dag. en er dus een glas omviel en de rode wijn vanaf het dienblad in de nek van een gast droop. dezelfde vriend van de eigenaar als op de eerste dag. hij was weer niet geamuseerd.

hansb wast af

het was in de tijd dat de band Chicago nog CTS heette, of nee, daarvoor nog, toen ze zich nog voluit Chicago Transit Authority noemden. in die tijd besloot ik onderaan de ladder te beginnen om vandaar vooral snel de top te bereiken. ik ging dus afwassen, in een restaurant, aan de rand van het Amsterdamse Bos. om te beginnen betaalde dat beter dan het bezorgen van kranten, hoewel je er vaak even nat van werd. maar het grote voordeel was natuurlijk dat er na gedane afwasarbeid altijd een goed maal aan vast zat, met gebakken aardappeltjes en een royaal stuk vlees.
gek genoeg is dat ook zo'n beetje alles wat ik me van mijn restaurantkarrière herinner: eindeloze diskussies over een popgroep waar ik heel geen fan van was en gedeeltelijke betaling in natura in de vorm van voedsel. ik moet daar uit haast wel konkluderen dat ik nooit veel verder op de horecaladder ben opgeklommen dan afwasser. tenzij ik me morgen meer herinner.

hansb en het pannetje met vet

ze ging toch naar Parijs en wilde best wel even een sauspannetje voor me meenemen van bij die mooie pannenwinkel bij de Hallen waar ze nog degelijke grijze stofjassen dragen en ze je met meneer aanspreken. zo gezegd, zo gedaan, maar eenmaal in Parijs besloot ze naar het zonnige zuiden te trekken en zat ze met m'n pannetje in d'r maag. dus spraken we af dat ze het me op zou sturen. en dat ze een potje rillettes in het sauspannetje zou verpakken, dat paste precies. 

toen deed ze iets verkeerd met de postcode. en na een week was er nog geen pannetje. en na twee weken ook niet. en ook niet na drie weken. terwijl het toch best wel een duur pannetje was. pas na vier weken kwam er bericht van het postkantoor. dat ze dachten dat er een pakketje voor me was uit Parijs. of ik dat alsjeblieft wilde komen ophalen. in Amstelveen. Amstelveen? enfin, ik naar Amstelveen, pakje ophalen, pakje meenemen, pakje openmaken. en toen leek het even of het pannetje uit zichzelf uit de verpakking kwam. want ja, die rillettes....

hansb ruimt vijfnulééns

het kon niet anders, de ingestorte kastplank was een niet te negeren teken aan de wand, ik moest nu dringend opruimen, radikaal opruimen, weggooien dus. mijn verzameling vijfnulééns. ik schreef er al eerder over (hier) en de teller stond inmiddels op zestien, waarvan er twee nog dagelijks in gebruik. de overige veertien bewaarde ik in afwachting van een vieze huis- tuin- of keukenklus, of gewoon om nonchalant met slijtplekken en al nog eens te kunnen dragen. twaalf van die veertien bleken bovendien te zijn voorzien van erg dunne achterwerken, zeg maar bijna gaten, ten gevolge van het fietszadel. dus die twaalf heb ik ééntweedrie-in-godsnaam de afvalcontainer in geschoven. kijk, dat noem ik nou opruimen.
tot groot verdriet van dochter L.
die net een artikel in de Elle had gelezen. dat ouwe vijfnulééns inene ontzettend hip en cool zijn. dus kwam ze eens informeren naar mijn verzameling. een dag te laat. arme dochter L...

hansb en het motoragentje

"zo, wat denken wij dat wij hier aan het doen zijn?", vroeg het motoragentje vanachter van die spiegelende zonnebrilglazen onder z'n motorhelm. wij waren ons van geen kwaad bewust, stonden met het Volkscampertje op het dagkampeerterrein in het Amsterdamse Bos te dagkamperen of beter nog te moederdagbrunchen, de zon scheen, de halve familie was er, wij beleefden kortom een ontspannen dagje. "wij dagkamperen hier, motoragentje", zeiden wij dus naar waarheid en we begrepen niet waar hij naar toe wilde.
"u staat hier met uw voertuig op het gemeentelijke gras", zei het motoragentje. dat klopte, het Volkscampertje stond met alle vier z'n wielen in het sappige gras, nabij een rij grote bomen, zon en schaduw bij de hand, tafeltje, wat stoelen, bubbeltjeswijn, wat wil je nog meer. "en dat mag niet", beweerde het motoragentje.
"toevallig wel", zeiden wij, "dit is toevallig het enige plekje in het hele bos waar je mag dagkamperen met je wielen op het gras."
"hallo HB, HB over", riep het motoragentje in z'n mikrofoon, "ik sta hier op het dagkampeerterreintje en er staat hier iemand die wel heel erg veel weet en die beweert dat ie hier met zijn vier Volkscamperwielen op het gras mag staan, klopt dat, over?"
de spanning was te snijden, wij stonden op het punt een fikse boete te krijgen en ons ontspannen moederdagdagje dreigde terstond in het water te vallen.
"hallo motoragentje, hier HB over, ja, dat mag."
en toen vonden we hem eigenlijk best wel zielig, ons motoragentje. want niet alleen wenste hij ons een prettige dag verder, maar ook moest hij nog terug naar die Turkse familie die hij vóór ons had bevolen met de wielen van het gras te gaan. het was een goed motoragentje, besloten we daarom terwijl we hem met z'n allen uitzwaaiden.

hansb denkt: hm, duits en toch leuk!

Hier bin ich gebor'n und laufe durch die Straßen!
Kenn die Gesichter, jedes Haus und jeden Laden!
Ich muss mal weg, kenn jede Taube hier beim Namen.
Daumen raus ich warte auf 'ne schicke Frau mit schnellem Wagen.
Die Sonne blendet alles fliegt vorbei.
Und die Welt hinter mir wird langsam klein.
Doch die Welt vor mir ist für mich gemacht!
Ich weiß sie wartet und ich hol sie ab!
Ich hab den Tag auf meiner Seite ich hab Rückenwind!
Ein Frauenchor am Straßenrand der für mich singt!
Ich lehne mich zurück und guck ins tiefe Blau,
schließ die Augen und lauf einfach gradeaus.

Und am Ende der Strasse steht ein Haus am See.
Orangenbaumblätter liegen auf dem Weg.
Ich hab 20 Kinder meine Frau ist schön.
Alle kommen vorbei ich brauch nie rauszugehen.

Ich suche neues Land
Mit unbekannten Strassen, fremden Gesichtern und keiner kennt meinen Namen!
Alles gewinnen beim Spiel mit gezinkten Karten.
Alles verlieren, Gott hat einen harten linken Haken.
Ich grabe Schätze aus im Schnee und Sand.
Und Frauen rauben mir jeden Verstand!
Doch irgendwann werd ich vom Glück verfolgt.
Und komm zurück mit beiden Taschen voll Gold.
Ich lad' die alten Vögel und Verwandten ein.
Und alle fang'n vor Freude an zu weinen.
Wir grillen, die Mamas kochen und wir saufen Schnaps.
Und feiern eine Woche jede Nacht.

Und der Mond scheint hell auf mein Haus am See.
Orangenbaumblätter liegen auf dem Weg.
Ich hab 20 Kinder meine Frau ist schön.
Alle kommen vorbei ich brauch nie rauszugehen.

Und am Ende der Strasse steht ein Haus am See.
Orangenbaumblätter liegen auf dem Weg.
Ich hab 20 Kinder meine Frau ist schön.
Alle kommen vorbei ich brauch nie rauszugehen.

Hier bin ich gebor'n, hier werd ich begraben.
Hab taube Ohr'n, nen weissen Bart und sitz im Garten.
Meine 100 Enkel spielen Cricket auf'm Rasen.
Wenn ich so daran denke kann ich's eigentlich kaum erwarten.

Haus am See - Peter Fox

hansb heeft 't van horen zeggen

ik heb het slechts van horen zeggen, via via, maar toch.
over die buurman van het benedenhuis destijds, we spreken jaren zestig. visueel gehandicapt heet dat nu, toen was hij nog gewoon blind. of niet. want daar zat 'm nou juist de kneep: wat zag ie nog wel en wat zag ie niet meer. in ieder geval profiteerde hij (mag ik dat in dit verband wel zeggen: profiteren, of moet ik hier vooraf al een vrouw-onvriendelijk-waarschuwing meegeven?) inventief van zijn handicap. want kwam ie in het schemerduister van het gemeenschappelijk trapportaal een buurvrouw tegen, dan strekte ie altijd net toevallig op buurvrouws borsthoogte z'n armen uit en mompelde terwijl hij intussen trachtte met zijn handen buurvrouws borsten te betasten: bent u dat buurvrouw? waar hij de buurman afdeed met een simpele groet: dag buurman.
tja, dat was het hele verhaal eigenlijk en ik dacht, ik meld het maar even hier, dan zijn jullie ook op de hoogte.

hansb memoreert

het gekke is dat ik 'm nog regelmatig door de stad zie rijen met z'n snorbrommertje en z'n Dirk-tassen vol verse spullen van de markt tussen de benen geklemd. dan zie ik een man met een verwilderde grijze haardos met een waxcoat aan en steek ik al bijna mijn hand op om 'm te groeten: hé Erwin. of dan loop ik door de wandelgangen van het kantoor en hoor ik achter me zijn stem, draai ik me om en is het 'm helemaal niet. dat kan ook niet want Erwin is vandaag al weer een jaar dood. maar nog niet vergeten.

hansb ziet ze vliegen

klik voor groter
het moet natuurlijk niet te gek worden met al dat geportretteerde gevogelte, want voor je het weet sta je bekend als de sijssiesweblogger. maar ik maak nog eenmalig een uitzondering voor deze inmiddels inheems exoot, familie van een ooit ontsnapt stelletje dat met veel kunst en vliegwerk in leven werd gehouden in het Beatrixpark en het Vondelpark. tegenwoordig maken ze geheel zelfstandig de Amsterdamse stadsbinnentuinen onveilig en schreeuwen ze het lieflijke getwinkeleer van de andere sijssies met hun schorre gekras weg. maar mooi zijn ze wel, de halsbandsijssies.

hansb ziet nog meer sijssies

alweer opblaasbaar!
kijk, dat jong, daar rechts, die zit daar na wat vliegoefeningen voor het eerst op een tak, maar laat zich nog wel uitgebreid fêteren door z'n moeder. moeder pikt en hapt uit de vetbol en duwt dat voorgekauwde eten vervolgens in de bek van het jong. totdat ik het raam voorzichtig open om het voederritueel wat beter te bekijken. dan vliegt moeders verschrikt weg. want moederliefde is wel leuk, maar als er gevaar dreigt is het ieder voor zich. dus kijkt een van angst versteend jong mij recht in de ogen terwijl een klein blauwig sijssie onverstoorbaar aan komt vliegen en aan het fourageren slaat. de achtertuinnatuur is wonderbaarlijk. en mooi.

hansb is even zwembroekongeschikt

"jij bent te dik", zegt partner A, terwijl ze met haar wijsvinger in mijn buik prikt, "hier te dik, daar te dik, eigenlijk overal te dik." ja, daar haal je de koekoek, die zwembandjes had ik zelf ook al gezien en gewogen. en de weegschaal liegt niet weet ik van de vorige iets-te-dikke-periode. hoewel de schaal toen juist steeds minder gewicht aanwees vanwege mijn intensieve training: drie keer per week aan een chroomglimmend martelwerktuig gevolgd door een infrarood saunabad, wat volgens de sportschooltheorie een dubbele vetverbranding teweeg zou moeten brengen. enfin, het werkte toen en ik heb geen keus nu. en dank zij de krisis is er leegloop bij de sportschool, dus kan ik er vandaag nog terecht. dan heb ik nog iets meer dan twee maanden om mezelf weer enigszins zwembroekgeschikt te maken. tot meerdere eer en glorie van partner A.

hansb leert de vogels kennen

blaas op die foto!
mooi weer, de zon schijnt. naar buiten, naar buiten!

ik beperk me tot de achtertuin, waar het dierenleven tot aan 't dooie seringenboompje rijkt. omdat partner A daar nog steeds vetbolletjes in hangt. want, zegt ze, die beesten hebben dat juist nu nodig, vanwege hun jongen. terwijl ik denk dat ze zich met jongen en al beter op de vette wormen kunnen werpen. die wonen hier ook. maar ik heb niets in te brengen, in de tuin. dus kan ik ze maar beter leren kennen, onze vogelvriendjes. dit bijvoorbeeld is een.... eh..... sijssie.

hansb weet 't even niet meer

want dat Martin Bril vroegtijdig overlijdt is één triest ding, maar dat daarmee in feite ook Evelien niet meer is , dat is weer een heel ander verhaal. ja, ook ik ben een Evelien-volger. ik heb er zelfs speciaal een 20 nummers tellend  proefabonnement op de Vrij Nederland voor genomen. om elke woensdag direkt de laatste pagina, waarop Evelien, uit het blad te scheuren en de quasi-linksige-blabla-rest bij het oud papier te dumpen. en daar zit ik nu met mijn stapeltje onaffe Eveliens. omdat de schrijver niet een kant en klaar verhaal in feuilletonvorm wenste op te knippen, maar elke week een verse nieuwe aflevering schreef. vorige week de laatste. wordt dus nooit meer vervolgd.

hoe moet dat nou?