vrijdag 20 april 2007

het nieuwe doodgaan (moet nog nader worden uitgewerkt)

Björn Andresen en Dirk Bogarde in Death in Venice van Luchino Visconti, 1971
inene bedacht ik dat het helemaal niet zo logies is om op een ongewis moment dood te gaan. dat het eigenlijk veel aandvaardbaarder is om op een gegeven moment dood te gaan. dat dus bij je geboorte al vaststaat wanneer je sterfdatum is. als een uiterste houdbaarheidsdatum. opvraagbaar ook bij de burgerlijke stand. algemeen bekend. dat leeft een stuk makkelijker, heb je iets om naar uit te zien, een goed georganiseerde afscheidsfeest. of een gezamelijke feest met mensen met de zelfde houdbaarheidsdatum. hoeft ook niemand rouwig om te zijn, iedereen wist 't toch al. handig ook bij sollicitatie en verzekering, prakties bij het aangaan van relaties ("wanneer ga jij dood? oh, dan al, da's wel wat snel, nee dan toch maar geen relatie, of juist weer wel."). hier en daar moet het idee nog wat worden bijgeschaafd en uitgewerkt, maar ik zie vooralsnog alleen maar voordelen.

Geen opmerkingen: