op de dag dat Joop Braakhekke aankondigt te gaan huwen plaatst de tandarts mijn vijfdelig brugkronenkunstwerk. het ding past als een handschoen en hij is er terecht trots op, schudt me twee keer uitvoerig de hand, roept z'n kollega d'r bij (doe 's open, doe 's dicht, kijk eens hier en zie je dat? zo hee, da's gewaagd!) en sindsdien loop ik met een gigantiese prop kauwgum rechts onderin. dat denkt althans mijn tong, na twintig jaar grote leegte.
't is even wennen, zegt de tandarts monter.
moet ik het kunstwerk nog ontzien, vraag ik timide.
nee, gewoon alles eten en goed kauwen, zegt hij geruststellend.
en altijd van je af, denk ik associërend, altijd van je af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten