verdomd, daar was 't, Houtmankade, randje westelijk havengebied.
rechts zat een zeemanscafeetje, waar we uit het zicht van de chef eindeloos verlengde lunchpauzes doorbrachten aan het biljart. en links in die pakhuizen was de opslag van de rollen stof. grote zware rollen, vers van de leverancier, in afwachting van transport naar de werkplaats een stukkie verderop. wacht, ik kom nog wel op de naam, Abrahams, Abram, nee, nog effe, eh... Abrams, ja dat was 'm, Max Abrams op het Prinseneiland. de ouwe Abrams en de jonge Abrams, samen in de textiel. en ik werkte er een tijdje als van alles en nog wat. dus ook als sjouwer van rollen textiel vanuit de vrachtwagen naar ergens in het pakhuis.
enfin, niet interessant allemaal, behalve dat de rillingen me weer over de rug lopen krijg als ik na al die jaren langs het pakhuis kom. omdat ik als broekie zonder rijbewijs die ene keer dacht dat ik de vrachtwagen wel even een stukje kon verplaatsen. dat was handiger. en zo moeilijk kon dat toch niet zijn, dat vrachtwagen rijden. een metertje naar voren, hoogstens, om makkelijker te kunnen uitladen. maar in plaats van naar voren rolde de wagen naar achter, een gil, een schreeuw, een bonk en twee kollegagasjouwers die maar net aan konden wegspringen voor ze werden geplet tussen vrachtwagen en pakhuismuur. kippevel en angstzweet. wéér. ik zweer 't je!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten