donderdag 30 oktober 2008

prijs op bestelling


dus ik zeg: zeg zus van me die zo goed is met slagzinnen, maak er dan ook maar eens één voor mij. kijk hier, hoofdprijs een lang weekendje Normandië, op kosten van een beroemde kaas, boter en crème fraiche producent, dat wil ik wel. me een beetje laten fêteren, chique hotelletje, lekker eten, dus als je hier bij het kruisje even een slagzinnetje bedenkt. ja toch, niet dan?
moet ik nota bene nog hoogstpersoonlijk zelf met het formulier terug naar de kaasboer, stempeltje laten zetten, maar voor het goede doel heb ik veel over, krijgen we van de week een enveloppe thuis met daarin een feestelijke brief: gefeliciteerd... met uw tweede prijs!
kan ze niet eens even de hoofdprijs voor me winnen. gaat Normandië zo aan m'n neus voorbij. moet ik het doen met een diner voor twee bij Jamie Oliver's Fifteen. met wijnarrangement. gaat ze zelf ook nog mee. want heeft ze stiekum ook op d'r eigen naam een slagzin ingezonden. ook goed voor een tweede prijs. ik bestel nog eens een prijs...

dinsdag 28 oktober 2008

huwelijks interbellum


heb ik mezelf met m'n vorige stukje toch aan 't denken gezet:
als immers de oorspronkelijke rol van de huwelijkse staat is gebaseerd op zeggenschap over de kinderen en een goedkope ziektekostenverzekering, waarom dan niet na een mooi afgerond vijfentwintigjarig huwelijks interbellum, de kinderen uit huis en het ziekenfonds opgeheven, er een feestelijke punt achter zetten en gewoon weer gaan samenwonen?
briljant, hoe kom ik er op!
hm, benieuwd wat partner A er van vindt...

zondag 26 oktober 2008

hoe lang is het nou geleden?


in die tijd was het nog niet vanzelfsprekend dat je als man officieel (mede)zeggenschap had over je buiten de echt geboren kinderen. en omdat ik indien getrouwd bovendien goedkoop kon worden meeverzekerd in het ziekenfonds van partner A besloten we toen zoon J en dochter L een jaar oud waren dus maar te huwen. voor het papiertje, geen hoempapa, geen heisa, gewoon maandagochtend voor een gratis ambtenaar, kopje koffie en dat was dat. dachten we.
maar dan hadden we buiten de familie gerekend. want die hadden zich als verrassing verzameld bij de uitgang en stortten kiloos rijst over ons uit. alsof we niet al vruchtbaar genoeg waren gebleken. sodemieter toch op! en dat hebben we ze dan ook min of meer toegeroepen: ga weg, wij willen dit niet, kappen nou, doe gewoon, laat ons met rust, of woorden van gelijke strekking. wat op hun beurt weer niet door de familie werd gewaardeerd en dus al met al resulteerde in meerdere mokkend gezelschappen die ieder voor zich de ter ere van ons huwelijk vanwege CAO opgenomen extra vrije dag ging doorbrengen.
hoe lang is dat nou geleden?
bijna vijfentwintig jaar...

vrijdag 24 oktober 2008

flits naar een vergeten verleden


bij de fysio loop ik de trap op en duikt zij net de lift naar beneden in. er is net genoeg tijd om elkaar bij het langslopen even, heel even maar, aan te kijken. flits! ik zie het bij haar, ik merk het bij mezelf: verdomd, dat was M, M van de regieopleiding, eerste helft jaren zeventig. kostuumlessen, yogalessen, tai chi lessen, politiek korrekte diskussies en sensitivity trainingen in een kasteeltje te Baarn trekken in sneltreinvaart aan me voorbij. en waar ik wegens gebrek aan talent werd verzocht de opleiding te verlaten werd M gediplomeerd regisseur. verdrongen, op de achtergrond geraakt, uit m'n geheugen geschrapt. tot nu, in die halve seconde op dat portaaltje bij de fysio.
wat is ze oud geworden...

woensdag 22 oktober 2008

hond Z spreekt:


"niet om het een of ander, maar die hansb schildert mijn fysieke toestand de laatste tijd wel heel erg dramaties af. natuurlijk, mijn achterpoten glijden alle kanten op en ze schaven & schuren regelmatig langs de amsterdamse stoeptegels, maar hee: ik ben wel een ijzersterke franse boerderijhond, and don't you forget that!
dus ik pas me aan, ik anticipeer en ik glij elegant mee alsof het zo bedoeld is. en verder vertrouw ik op mijn reukvermogen, want daar is ook al niks mis mee. ok, mijn gehoor gaat wat achteruit, de hoge tonen willen niet meer, wat overigens wel zo prettig is omdat die hansb me altijd schel en vals fluit, maar ondertussen hoorde ik ze hier gister toch mooi wel fluisteren over een ekstra eiland in de huiskamer. voor mij. daar bedoelen ze mee dat ze naast de twee kleden die al op de gladde vloer liggen nog een kleed willen leggen, zodat ik me zonder pootwegglijen door de hele huiskamer kan bewegen. kleedhoppen, noemden ze dat lachend, eilandhoppen. humor! alsof ik daar op zit te wachten. nou ja, ze bedoelen het goed. dus ik dacht bij me zelf: kom, dacht ik, ik ga es wat vaker bij ze aan, ik bied ze m'n wollige vacht te kroelen, vinden zij leuk en dan doe ik alsof dat ik dan lekker vind, ga ik op m'n rug liggen, pootjes omhoog en zo. geven en nemen, daar draait het immers om. iedereen knorrend tevreden. tenzij ik 's nachts aanklop, dan geven ze niet thuis, dan kom ik hun slaapkamer niet in, hoe luid en verlangend ik ook aan de deur krab.
mensen: het blijft toch een apart slag."

maandag 20 oktober 2008

voor als de bom valt

filmpje!
zolang je je nek en gezicht maar beschermt is er nix aan de hand. desnoods duik je onder een krant of een laken. als de bom valt. nee, wanneer de bom valt, want dat ie valt is zeker. maar let op, en dit is belangrijk, de bom valt meestal zonder waarschuwing. zo zijn die rotrooien. dus attentie:
FLITS! dan direct "duck and cover".
dat de enige bommen die (onaangekondigd) gevallen zijn nou net amerikaanse bommen waren doet er voor deze amerikaanse jarenvijftig instruktie natuurlijk verder niet toe.
hee Pim L, dit is het filmpje dat ik je nog wilde laten zien, maar waarvoor je om voor mij duistere redenen al twee weken lang geen tijd hebt kunnen maken! vinnik helemaal niet erg joh, bejje gek, ik word zo vaak genegeerd. nee heus, no hard feelings. laat je nog wel even weten wat je d'r van vond?

zondag 19 oktober 2008

zoon J loopt harder


kijk, dat is 'm nou: zoon J. inderdaad, die soepel voortbewegende jongen in het midden, gekonsentreerd op weg tijdens de halve marathon vanmiddag. hij heeft op dit punt nog maar achttien kilometer te gaan. appeltje eitje, dat zie je zo. wat natuurlijk zonder meer te maken heeft met z'n genen. en een beetje trainen van zijn kant. neuh, ikzelf dee niet mee. te oud, te zwaar, zwakke enkels, ongetraind, ik verzin maar wat. vroeger wel, vroeger liep ik ook hard. maar niet zo ver. zoon J loopt verder. en harder...

vrijdag 17 oktober 2008

foute boel!

filmpje!
leuk, dacht ik, een historiese optocht, wat zijn die spanjaarden toch een levensgenieters. het was warmig afgelopen zaterdagavond na een hevige stortbui, ik stond op mijn balkon, er klonk harmonieus gezang vanuit de dwarsstraat en een gigantiese spaanse vlag golfde boven de massa. opgewonden rende ik naar beneden, zette de kamera aan en begon te filmen. maar het bleek heel geen vrolijk vermaak te zijn, ik zag boze gezichten, tattoeages in nekken, kort geknipte felle koppen: tegen illegale immigratie, vóór het vaderland.
en er werd een arm geheven.
foute boel, tijd om me uit de voeten te maken.

woensdag 15 oktober 2008

verlopen garantie


een half jaar na operatie aan een schouder waarmee ik desondanks steeds minder kan, ben ik vandaag maar weer eens richting België gegaan. er zit vast nog wel garantie op, dacht ik, want dat hebben die Belgen natuurlijk óók goed geregeld, net als het gebrek aan wachtlijsten.
tja, zei de specialist, typies geval van frozen shoulder, zie je wel vaker na een kijkoperatie, wellicht moet u toch eens terug gaan naar de orthopeed die u destijds heeft behandeld.
maar dokter, stamelde ik, dat was u! uzelf heeft een half jaar geleden mijn linkerschouder uitgeschraapt en vier maanden daarvoor nog de rechter...
waarop hij wat mompelde over een nieuw computerprogramma, een injektienaald in m'n schoudergewricht stak, me adviseerde vooral goed te blijven bewegen en me met een forse deuk in mijn voorheen grenzeloos vertrouwen terug naar Nederland stuurde.
de Belgen doen het beter?

maandag 13 oktober 2008

die foto slaat nergens op


als u nou even hier, hier en hier tekent, zei de fietsverhuurder, krijgt u die vijfentwintig fietsen direkt mee. dat ik daarmee getekend had voor volledig eigen risiko bij ongerief kreeg ik pas door na drie glijpartijen vanwege onnodig glad fietspadasfalt, vier spontane lekke banden en een in z'n geheel losgeschoten trapas terwijl we sowieso in drie uur al niet verder waren gekomen dan een desolaat havengebied waarachter ergens een prachtig duinfietspad moest liggen en de meegeleverde fietspomp het ook niet deed. dat we er desondanks in slaagden om monter en ontspannen én op de afgesproken tijd terug te keren bij de fietsverhuurder mag dan ook een klein wonder heten. en terwijl ik dan denk dat die fietsverhuurder zich zal uitputten in ekskuses vanwege ondeugdelijk geleverd materiaal zegt me die man met het drievoudig kontrakt in z'n hand doodleuk dat ie ons deze keer de lekke banden niet zal berekenen en dat ie ons eveneens bij wijze van uitzondering niet zal aanslaan voor de kapotte trapper as.
de brutaliteit!
de gotspe!

zaterdag 11 oktober 2008

ondertussen in Valencia


de duivel wakkert het hebzuchtige vuur van de koopman aan, leert ons de gids die ons vier uur te voet kriskras door Valencia jaagt. en denk maar niet dat ondertussen de zon hier schijnt. die is achtergebleven in herfstig Holland. hier plenzen tropiese buien uit dikke donkere wolken. hier moet ik morgen vier ongetwijfeld natte uren langs architektoniese hoogstandjes fietsen. hier heersen regels die verordenen dat je niet voor negen uur half tien aan tafel gaat. terwijl ik vanmorgen om half negen m'n laatste bruine boterhammetjes met kaas naar binnen heb gewerkt. nee, zo'n ambtelijk werkbezoek is toch voornamelijk afzien.

donderdag 9 oktober 2008

het Mannetje is weg!


ik maak me zorgen.
het Mannetje is er niet meer.
een paar weken geleden was ik nog zo blij dat ie terug was, maar het bankje in het plantsoen voor de deur is weer akelig leeg 's ochtends vroeg. en 's middags. en 's avonds. al ruim een week geen Mannetje. en geen Keeshondje. geen dagelijkse armzwaai tot groet. een kale bedoening.
nou had ik al gemerkt dat ie de laatste tijd vreemd ging op andere bankjes in de buurt. met z'n hondje. zaten ze ook daar te kijken naar de passanten. maakten er een praatje met deze of gene. maar ook alle buurtbankjes blijven nu leeg. geen Mannetje, geen Keeshondje.
tussen de diverse bankje zag ik hem nog wel eens lopen, moeizaam lopen, beetje trekken met een been. het Mannetje dan, het Keeshondje trippelde opgewekt mee. en als ie dan op een bankje zat had ie de laatste tijd een blikje bij zich. ook om acht uur 's ochtends. Spa blauw, denk ik. want het Mannetje is geen type voor vroeg bier. dacht ik nog.
enfin, ik maak me dus echt zorgen.
en ik mis 'm.
vanwege het ritueel.

woensdag 8 oktober 2008

dierenleed


hond Z gaat onverminderd achteruit, langzaam, maar zeker. d'r beide achterpoten maken steeds vaker akrobatiese wegglijtoeren en pirouettes waar ze eigenlijk heel niet van gediend is, maar ja, het overkomt 'r en de voorkant realiseert zich langzamerhand dan ook dat de achterkant niet meer wil en niet langer te beheersen is.
nou weet ik niet of het met elkaar te maken heeft, maar tegelijkertijd lijkt het of ze meer en meer belang hecht aan het oerroedelgevoel. wat ze het liefst 's nachts uit, als ze onophoudelijk lawaaiig met haar voorpootnagels aan onze slaapkamerdeur krast en daarmee pas stopt als wij die deur voor haar openen, waarna ze zich vergenoegd op een ochtendjas naast ons bed oprolt en zuchtend verder slaapt. terwijl wij klaarwakker uit onze REM-slaap nog uren liggen te draaien.
we laten het maar zo, het zijn haar laatste maanden...

maandag 6 oktober 2008

onze vrouw in Valencia


we hadden een man in Valencia. omdat we komend weekend voor een ambtenarenwerkekskursie naar Valencia gaan. dan is een man ter plekke altijd handig. voor het leggen van kontakten, voor het maken van afspraken. maar onze man in Valencia raakte overspannen. van het regelen, denk ik, of van het weer. in ieder geval zaten wij tien dagen voor vertrek zonder man in Valencia. kijken straks vijfentwintig paar ambtenarenogen mij vragend aan. dus kwam er via onze eerste man een nieuwe man in Valencia. deze nieuwe man in Valencia moet bijvoorbeeld tolken als we gaan praten met onze Valenciaanse tegenvoeters. maar omdat we zo vlak voor vertrek zitten dacht onze nieuwe man er een slaatje uit te slaan. vroeg ie hondervijftig euro. per uurtje tolken. per uur! dus hebben we de nieuwe man weer aan de dijk gezet en op aanraden van het plaatselijke consulaat een vrouw in Valencia ingehuurd. voor veertig euro per tolk uur.
opdat niemand denkt dat we lichtzinnig met belastinggeld omspringen...

zondag 5 oktober 2008

zondagochtend


"schat, waar is de wc bril?"
"de wc-bril? is die weg dan? wie doet zo iets nou?"
"nee lieve, ik bedoel de wc bril."
"en daar doe jij zo luchtigjes over? mijn god, de wc-bril is weg!"
"honnepon, ik bedoel de bril die in de wc ligt, de bril waarmee we de scheurkalender die in de wc hangt kunnen lezen, omdat we dat zonder bril niet meer kunnen: de wc-lees-bril."
"oh die, die zit in m'n haar..."

woensdag 1 oktober 2008

leert de dieren kennen

blaas op!
(nagekomen bericht) het was heel niet de bedoeling dat deze afbeelding hier al stond. blijk ik het vooraf in te stellen publikatiemoment verkeerd te hebben afgesteld. word ik dus ingehaald door de techniek. konfronteer ik u dus al enige uren met een naakte aanklikbare doos. en dat is niet zo netjes van me. het zal dan ook niet weer gebeuren!