appeltje eitje

dat met die belasting is digitaal zo simpel, mij hoor je niet klagen, ik draai mijn hand niet om voor een aangifte meer of minder. kost me tien minuten max. krijg bovendien altijd terug. ook als ik invul voor me moeder en of me kinderen. nooit betalen. altijd terug. altijd.
behalve dit jaar. moest m'n moeder inene betalen. why?! nog een keer doorlopen. opnieuw invullen. AOW: check. pensioentje: check. weer aftrekposten opsommen. bizondere heffingskortingen aanvinken. nee, geen alleenstaande ouder korting. is 82, geen kind meer in huis. uitkomst: dokken.
wat doe ik fout? nog een keer. moet 'm in die heffingskorting zitten. hm, 't staat er toch echt: alleenstaande ouder korting. wat zegt de helppagina? alleenstaande ouderen korting. geen ouders die alleen staan, maar ouderen zonder partner. is wezenlijk verschil. foutje in de tekst. scheelt een hoop geld. appeltje eitje.

jaardag

ik dacht altijd dat het heel bizonder was als je jarig was. dat iedereen dat dan ook zag. en je met alle daarbij behorende égards behandelde. gewoon, omdat ze het wisten. zoals tijdens dat europese schoolkrantenkongres eind jaren zestig in Neurenberg. toen we precies op mijn verjaardag-dag een rondleiding kregen bij de Grundig fabriek. en ik er van overtuigd was dat ik als jarige op z'n minst een transistorradio aangeboden zou krijgen. als blijk van waardering, een aardigheidje. en dat er uiteindelijk niemand maar dan ook niemand aan mijn jaardag refereerde. wat me toen al de ogen had moeten openen. maar ik bleef in stilte hopen. tot nog niet eens zo heel lang geleden.
nu weet ik inmiddels dat het de buitenwereld niet interesseert. dat ze het niet eens weten. dat ze het ook niet kunnen zien. dat ik ze zelf moet helpen herinneren. eerst een maand van tevoren: zeg, weet je dat ik over nog geen vier weken jarig ben? en het dan in de loop van die weken af en toe onopvallend nog een paar keer laten vallen. en dan tussen neus en lippen melden dat ik er niets aan wil doen dit jaar. maar het eigenlijk natuurlijk wel wil. zodat ik ergens volgende week kan uitroepen dat ik het helemaaaaaal niet had verwacht.
als ik dit zo lees ben ik eigenlijk een heel gekompliceerd mens...

nee, nu even niet

ze vragen me wel eens: "zeg hansb, die dochter L van jou, die handbalt toch hoog?" en dan antwoord ik geduldig: "nee, vraagsteller, dochter L doet 't niet met de hand, dochter L doet 't met een stok, dochter L hockeyt, dochter L is een hockeymeisje. en ja, ze hockeyt hoog, zo hoog dat 't wel eens in de krant staat."
vervolgens leg ik uit dat het een leuke sport is, dat het niet in de familie zit, hoewel ik vroeger natuurlijk best wel atleties was, dat ik daarom proletaries hardliep, maar dat ik nooit nix met het ooit elitaire hockey ophad, dat dat nu toch wel wat anders ligt, dat het echte topsport is met vier keer trainen per week plus allerhande bescheiden tegemoetkomingen en dat we elke zondag langs de lijn staan en soms ook bij zoon J, want die hockeyt toevallig ook, en....
maar dan is de vraagsteller al afgehaakt. want de vraagsteller wil helemaal niet weten van de hoed en de rand. de vraagsteller heeft eigenlijk maar één vraag, ongeacht de tak van sport: oranje? en dan zeg ik: "nee, nu even niet."

natter water

het viel me inene op dat het water in de sportschool een stuk natter is dan het water thuis. in ieder geval blootlijfs vanonder de douche vandaan dan. sportschool: hartstikke nat en druipend lijf, thuis: nattig lijf. op wetenschappelijke wijze proefondervindelijk meerdere keren zelf vastgesteld. wetenschappelijk en proefondervindelijk, nou, dan klopt het wel.
dus ik dacht, ik geef die gedachte maar even mee vandaag. hebben anderen er misschien ook nog wat aan.

want ik ben mooi dikdik

en wat als 't me dan niet lukt, prevelde de nog net iets te dikke man zachtjes voor zich uit. wat als ik even boven de tachtig blijf hangen. maakt me dat dan een slechter mens? wordt ik daar nou werkelijk ongelukkig van? en zeg nou zelluf: tachtig komma drie vorige week, tachtig komma vier vandaag schoon aan de haak, da's toch eigenlijk helemaal niet erg? da's gewoon lekker stevig! en terwijl de zingende barkeeper instemmend zingt over een buikje dat geen bezwaar is, met de dijen langs elkaar, boterbillen babbelaar, want ik ben mooi dikdik, stak ie tevreden nóg een verse stroopwafel in z'n mond.

voorjaarsklassiekers

vanaf vanmiddag kan ik weer een maand lang elke zaterdag- of zondagmiddag en een enkele woensdagmiddag ongeneerd maar volledig gelegimiteerd langdurig bankhangen zonder ook maar een moment gestoord te worden. en partner A begrijpt het inmiddels he-le-maal: het seizoen is daar, het wielerjaar begint, de voorjaarsklassiekers gaan aan.
languit op de bank, ontspannen kijken naar het lijden van de profs over natte kasseien, tegen steile Vlaamse heuvels, langs lange Waalse ardennen, bemodderde binnenwegen en altijd wind tegen, af en toe even wegdoezelen, glaasje prik er bij, knabbels binnen handbereik.
kijken naar het groeien van gras, zegt dochter L, maar dat zegt ze al van een adembenemende tien kilometer op de schaats en die mooie wielerklassiekers zijn minstens vierentwintig keer zo lang. met helikopteroverzichtsbeelden om de voorsprong te meten, schokkerige close-ups van bloederige schaafwonden vanaf de motor, vaste kameraas op spannende plekken, afwisseling genoeg. en met kundig kommentaar van de Belg, want die beginnen de uitzending ook nog eens eerder dan de Hollander. nee, van mij heeft niemand meer last, de komende weken.

bob en wende

vorige weekschoolreünie na zevenenderig jaar, volgende week vijfentwintig jaar ambtenaar en twintig jaar bij de zelfde tandarts, over anderhalve week zelf zevenenvijftig, het geheel opgepimpt met de aanschaf van een kek MacBook-je over vier weken, gelardeerd met fijne diners hier en hier en wellicht ook nog hier, afgemaakt met een Tragedie vanavond, Bob op tweede paas en Wende weer twee weken later en misschien nog stiekem Mariza er tussenin.
het jubeljaar is nu waarlijk losgebarsten.

grenzeloos positivisme

"hé, ga jij het helemaal maken? word vakkenvuller!"
een glanzende karrière wacht je in de ramsjschoenenbranche. waar je opklimt van vakkenvuller tot magazijnbediende, vervolgens hulpverkoper en dan verkoper (zonder eigen schoenlepel) en als hoogtepunt tenslotte verkoper eerste klas mét eigen schoenlepel, of beter nog, maar dat is dan echt helemaal de top: fi-li-aal-hou-der, de vleesgeworden droom van elke schoolverlater m/v.
"wat doe jij tegenwoordig?"
"nou, ik ga het helemaal maken, ik ben vakkenvuller bij van Haren."
is dat nou grenzeloos optimisme of toch gewoon doorgeschoten positivisme?

112 minuten

het is dat partner A op haar mobieltje een stuwmeer heeft aan ongebruikte belminuten, anders had ik toch zachtjes geweend na afloop van de acht minuten dialoog met de helpdesk na honderdentwaalf minuten wachten op kontakt. da's bijna twee uur wachten op de helpdesk van de provider die ik iedereen altijd aanbeveel. die vervolgens in no time konkludeert dat mijn modem te oud is en daarom stuk. omdat er maar twee ledjes branden. wat ik 's ochtends vanaf mijn werk, na nog geen halve minuut wachten, ook al had gezegd. maar nee, ik moest en zou live vanachter het modem verslag doen van het knipperen der ledjes. dus na het werk thuisgekomen was de wachttijd "meer dan een half uur". een eufemisme dat zelfs UPC nooit heeft durven uiten.
enfin, ondertussen al twee dagen zonder webverbinding. straks toch maar eens kijken naar een nieuw modem.
het goede nieuws is dat, als dit leesbaar is, ik weer on line ben.

man in zwart

mannen geheel in 't zwart gekleed intrigeren mij altijd. je kunt er namelijk twee kanten mee uit: of ze zijn te beroerd om over hun kledingkeuze van de dag na te denken en hebben elk kledingstuk gemakshalve alleen maar in de zwarte versie, of ze zijn mateloos ijdel en hebben zorgvuldig afgewogen om 'ton sur ton' een zwart overhemd, met zwart t-shirt daaronder, een zwarte pantalon, zwarte sokken met een nog zwarter werkje en glimmende zwarte halfhoge schoenen aan te trekken.
écht intrigerend in beide gevallen is echter (en dit weet ik van horen zeggen) de witte onderbroek onder al dat zwart. die kan ik dan weer niet plaatsen. maar sowieso, een wítte onderbroek...

lessen in nederigheid in 2007

"aha, mijn waardig opponent!", werd ik enthousiast begroet door een mij vaag bekend gezicht in krijtstreepbroek. geen idee waar ie 't over had. waardig opponent? ik? hoezo? waarin? zijn waarheid liep kennelijk niet parallel aan de mijne. wat mij tegelijkertijd ernstig deed twijfelen aan mijn waarheid. te meer daar later die middag niemand zich herkende in de herinneringen die ik hier eergister nog zo pontifikaal benoemde. was ik wel wie ik dacht dat ik was? en nu dan? wie ben ik nu? schrijf ik hier bijvoorbeeld überhaupt ooit iets naar waarheid?
gelukkig was er naast dit lesje in nederigheid ook nog een intense herontmoeting van twee destijds kort maar hevig verliefde zielen. nee, niet mijn ziel, maar toch mooi om te zien. op zich een rëunie waard.

eindeksamen in 1970

de leraar nederlands was een christelijke mannebroeder, dus koos ik voor een religieuze interpretatie van het verplichte gedicht op het mondeling, wat me samen met m'n 'briljante' opstel een dikke negen op mijn eindlijst bezorgde. handelsrekenen en boekhouden daarentegen heb ik ondanks spiek- en afkijkwerk niet verder dan een vijf kunnen opkrikken. de rest van de vakken zat daar zo'n beetje tussenin, met als konklusie dat ik geslaagd was. zonder opsmuk, gewoon degelijk geslaagd. ondanks alles.
vanmiddag, zevendertig jaar verder in het echte leven, ontmoeten we de klasgenoten van toen. met gemengde gevoelens. want niet voor niets heb je elkaar al die tijd niet gezien. maar goed, een reünie. onbekende ouwe mannen en vrouwen met naamplaatjes. die dingen van mij weten die ik allang heb verdrongen. en als zij net zo oud zijn als ik, dan ben ik dus ook net zo oud als zij. zucht.
maar de nieuwsgierigheid wint.
klassefoto om kwart voor twee...

aktief kreatief in 1969

het Europäischen Jugend Presse Kongress in Neurenberg, volschrijven en stencillen van de illegale schoolkrant, bijhouden van het Rode Mededelingenbord in de hal, de Maagdenhuisbezetting van nabij volgen, het Rode Boekje voor Scholieren verspreiden, links vergaderen in scholierenaksiegroep VAAG (huh: VAAG?), aanleunen tegen de ASVA, organiseren van alternatieve undergroundavonden (met vloeistofprojekties en een drumbattle), leerlingenstaking tegen het godsdiensteindeksamen in het bizonder, aksies tegen het eindeksamen in het algemeen, leerlingenbestuur, schooltoneel en een de liefde van m'n leven. het was een wonder dat ik nog tijd vond om er iets te leren.
en morgen... (maar dan in het groot)

de blits maken in 1968

samen met haar naar de Jaap Edenbaan om romanties hand-in-hand te schaatsen. en dan alleen maar laten zien dat je hard kunt rondjesschaatsen en maar af en toe even bij haar aanhaken. "zag je wel hoe goed, zag je wel hoe atleties, zag je wel hoe hard?" en hup daar ga ik weer. terwijl dat helemaal de bedoeling niet is, blijkt achteraf.
of stoer op de brommert. ondanks dat ik geen buikschuiver- of Puchpuber ben, maar een het-maakt-mij-niet-uit-dat-het-een-meisjesbrommert-is Mobyletteberijder. hoewel ik het kreng meer aanduw dan ik er op rij lukt het me toch nog wel eens haar straat in te rijden waar zij dan uit het raam hangt zodat zij mij vanachter die peperbus kan zien aankomen. ik moet dan rechtsaf, woon iets verderop, in de zelfde straat. vol gas nonchalant voeten op het middenstuk, haren wapperend in de wind. en dan glorieus onderuit gaan.
en overmorgen...

onzekere tijden in 1967

uit het zicht van de ouderlijke huizen spraken we af. bij de bakker op de hoek van het plein. wandelden we samen naar de gggggristelijke HBS. omdat het aan was. op zoenbasis. vlinderverliefd. tot vlak bij school, want dan werden we toch ietwat verlegen met de situatie. liepen we nonchalant nog toevallig samen een stukje op. omdat we nou eenmaal in de zelfde straat woonden. sloten we onopvallend naadloos aan bij 'gewone' schoolvriendinnen/vrienden. liepen we elkaar in de kleine pauze toevallig weer tegen het lijf. op weg naar een dennekoek of een speculaaskoek bij de melkboer verderop. altijd met anderen erbij. nooit als stel. altijd weer bang dat het misschien per ongeluk toch uit was zonder dat je het had gemerkt. omdat zij je giechelend voorbij was gelopen met een hartsvriendin. ze elkaar hadden aangestoten en zij mij opzichtig had genegeerd. altijd weer die onzekerheid. en nog zoveel te ontdekken.
en over drie dagen...

chaos in de kelder

wij zijn zoooo georganiseerd hiero. doen vaste dingen op vaste tijden, de bulkboodschappen op vrijdagnamiddag, de lekkere buurtboodschappen zaterdagochtend, de poetsvrouw op dinsdag, de sportschool, het hangmoment voor de tv, de sportwedstrijd, noem maar op, het heeft een vaste plaats en tijd.
georganiseerd maar ontspannen. dus sorteren we de gedroogde was wel, maar blijft ie gesorteerd en wel lekker liggen in vier, vijf wasmanden in de droogkelder: een beddegoedmand, een sokkenmand, een broekenmand, een hemdenmand en nog één waarvan ik even niet meer weet wat daar dan ook weer in zit.
tot zoon J op een kwade dag een was in het ouderlijk huis gaat draaien. dan ligt er een ongeorganiseerde hoop vuile was voor de wasmasjien met een briefje erbij dat ie geen tijd meer heeft en of we het even, alsje-alsjeblieft, voor hem af willen maken. wat nog niet eens zo erg niet is. wat wel erg wel is, is dat ie vast een wasmand heeft gepakt om straks zijn gewassen was in te doen. en dat ie de zorgvuldig gesorteerde inhoud van die mand met één welgemikte worp over de andere wasmanden heeft verdeeld. met één welgemikte worp! chaos in de kelder. chaos in mijn hoofd.
kinderen, begin d'r nooit an!

week elf, sessie één

instellen van de helse glimmende machine, niet smokkelen met gewicht aangeven, zitten, benen licht gebogen, trekstang naar je toe, start. vier minuten duwen en trekken, verzwaard door een vliegwiel. hoe harder ik duw/trek hoe harder het tegenwicht van het vliegwiel. nog twee minuten en ik ben al kapot.
uithijgen, hartslag weer enigszins normaal, vier minuten achterop de pedalen, licht gebogen skihouding, linker been naar beneden duwen, rechterknie omhoog, rechterbeen naar beneden duwen, linkerknie omhoog. en altijd maar dat vliegwiel voor de tegendruk. een duwbeweging kost twee sekonden, dertig duwbewegingen per minuut, vierentwintig, vijfentwintig, zesentwintig, vanuit de heup, nog anderhalve minuut, wat duurt dat lang, nog één minuut, waar ben ik in godsnaam mee bezig.
massage, douchen, sauna, douchen, klaar.
nog twee sessies deze week.
vijf kilo in drie maanden.
is dat al er is?

fun en fekansie

stel je hebt twee autoos, een maximaal CO2 uitstotende ouwe Volkscamper voor fun en fekansie en een kompenserende minimaal CO2 uitstotende Smart voor alledag. en stel je hebt twee kinderen die we voor het gemak zoon J en dochter L zullen noemen. dan breken rond deze tijd de eerste verbale schermutselingen uit rond het thema: wie mag wanneer met welke auto op vakantie.
de Volkscamper is onomstreden, die nemen wij. maar qua Smart staan we voor de schier onmogelijke taak om irrelevante kriteria af te wegen tegen nauwelijks meetbare kulargumenten. dan telt bijvoorbeeld het Frans-Italiaanse Smartgebruik van vorig jaar rond bepaalde belangrijke verjaardagen heel zwaar. of de vermeende eerste keus dan en dan of daar en daar. alsof de jeugd tegeswoordigs alleen nog maar met een, of beter gezegd, met onze auto op vakantie kan. en dan zeg ik dat wij vroeger niet eens zo afhankelijk wilden zijn. dat wij vroeger vrij en avontuurlijk waren. dat wij vroeger, ach wat, ik hou d'r over op, maar ik er denk gewoon het mijne van.

pleebekken en synchroon dansen

we had love and conversation
oh yeah, what I say, hey hey
van dat soort teksten lustte ik wel pap, toen ik 15 was.
1965, de Sir Douglas Quintet. dat 'sir Douglas' klonk zo very British en de Britse golf was hot in de sixties, dus met zo'n naam kon je al niet meer stuk, maar het was gewoon Texas-Amerikaans met een mooi pleebek-clipje uit de tweede helft jaren zestig: she's about a mover. let vooral ook op de dansende achtergrondmeisjes. aanvankelijk nog hopeloos a-synchroon, maar zo rond de 1 munuut 23 goed op dreef.
of deze versie dan, rond de zelfde tijd, met echte ridders en jonkvrouwen in het dekor, omdat 'sir' verwijst naar de middeleeuwen, da's dus logies. en dan hopeloos ongemakkelijk pleebekken, zie de toetsenist.
o ja, geluid hard, klik op de pijl, ogen dicht, oh yeah!

met je hele esoteriese rimram

toen ik er binnen stapte wist ik dat ik fout zat. ik had ze dan ook zo maar uit het telefoonboek geprikt en een afspraak gemaakt, alleen maar omdat ze dicht bij m'n werk gevestigd waren. ijle klanken besprongen me zodra ik de deur open deed. aan de muren new age schilderijtjes van wazige figuren in een ondergaande zon aan zee. walmende geestdodende oliën. zweverige folders. gatverdegatver, dacht ik. en: hoe red ik me uit deze esoteriese rimram.
maar ze was zakelijk en helder, had het over pezen en spieren, botten en kraakbeen, en dat de boel daaro behoorlijk vast zat, dat ik daarom hiero pijn had. waarna ze gericht begon te duwen, te kraken en te rekken, hardhandig en grondig en verre van zweverig.
leermoment: ik moet eens ophouden met die vooroordelen. niets is immers wat het lijkt. en een fysiotherapeut is gewoon een fysiotherapeut.

meervoudig overbruggend kunstwerk

weet jij dat je hier over twee weken precies twintig jaar geleden voor het eerst kwam?, vroeg ie terwijl hij in mijn mond roerde. mwablmbla, antwoordde ik, want een goed gesprek in de behandelstoel van de tandarts wil nooit echt vlotten. maar ik wist het nog goed. dat ik na jaren tandartsangst overstag ging vanwege een enthousiast krantenartikel: drie jonge tandartsen, 24 uurs praktijk, speciaal voor bange mensen, voor mij dus. waarna eindeloze sessies met wortelkanaalbehandelingen, kreatief gerenoveerde tanden en kiezen en al twintig jaar de konklusie dat we "daaraan" toch ook nog een keer wat moeten doen. en dan blijkt een twintigjarige jubileum dus een uitgelezen moment voor de start van de bouw van een meervoudig overbruggend kunstwerk rechtsonder.

update: we zijn een feestprijs overeengekomen...

kapstokchaos

voor een inmiddels tweepersoons huishouden hebben wij een ruime kapstokvoorziening. vind ik. mooi, rond, verchroomd, jarendertigig en een beetje Gispen duizendzestienig, een lust voor het oog, maar onzichtbaar vanwege behangen met de vele kleine en grote jassen van partner A. ja zeker, van partner A, ikzelf heb er namelijk maar drie hangen. drie! die maar al te snel overwoekerd worden door weer een jas van partner A. welja, over de mijne heen, dat kan nog best. zodat ik me 's ochtends ongans zoek naar die ene van mij. foeterend en scheldend uiteraard, want zoiets gaat je niet in de kouwe kleren zitten. of in je warme jas.
en nu ik toch bezig ben: kan die overmaat aan schoenen van partner A ook niet eens een keertje weg? en die tassenberg opgeschoond? of krijg ik vanwege kennelijk onbrgrip van de vrouwelijke psyche nu het hele vrouwelijke lezersdeel over me heen?

Finse golf

wandel ik een week geleden nietsvermoedend een Hamburgs museum binnen, toegangskaartje met toeslag, hopla een solotentoonstelling van een Finse dooie schilderes. dan denk ik nog: toeval, en bovendien, Hamburg ligt al een end richting Finland.
wandel ik vanmiddag nietsvemoedend een Gronings museum binnen, toegangskaartje met toeslag, hopla een solotentoonstelling van een Finse dooie schilder. dan denk ik: da's geen toeval meer, da's een Finse golf.

bekeurinkje!

na een aantal maanden goed oefenen in het Smartje (hier, hier en hier) is het me nu ook gelukt om per fiets bekeurd te worden. op de heenweg ging het nog net aan mis: hee meneer het is rood, riep de jonge agent, dus ik moest wel stoppen voor m'n fatsoen, maar op de terugweg, een andere straat, een andere hoek, had ik beet: een vaderlijke agent, vijftig euro en of ik nog een verklaring wenste af te leggen. mwah, nou nee, ik vond het door rood rijden eigenlijk wel een statement op zich.
ik ga me nu verder toeleggen op bekeuringen als wandelend burger.

puberzolderkamer

via het gemeenschappelijk trapportaal kwam ik op mijn puberzolderkamer. makkelijk als ik te laat thuis kwam en de toorn der ouders wilde ontlopen. makkelijk ook voor ongemerkt en ongestoord pubermeisjesbezoek. ongemerkt, behalve voor tante Annie. die woonde schuin naast ons en hield wel eens een oogje op ons jongens als dat zo uitkwam. en dan rook ze, denk ik, de in haar ogen ongepast gierende hormonen. dan kwam ze naar boven en klopte ze op de deur. zei dat ze wel wist dat ik daar was. dat we daar waren. en dat hield ze verdomde lang vol, voor die zolderkamerdeur. wij ook, achter die zolderkamerdeur. wij hielden ons muisstil. tot ze na een eeuwigheid afdroop. en we alleen nog het probleem hadden weer ongezien beneden langs de voordeur op twee hoog te geraken.
ik heb tante Annie zo'n dertig jaar niet meer gezien.
en nou is ze dood.

hij was een beetje de weg kwijt...

de ietwat te dikke man nam het allemaal wat te serieus. niet alleen zat ie nog steeds drie keer sweeks in het afvalhonk, inmiddels had ie ook zijn ietwat te dikke kollegaas zo ver gekregen om "er wat aan te doen". niet alleen stond ie inmiddels vaker dan drie keer sweeks op de weegschaal, nu had ie ook nog zijn statisties aangelegde kollega gevraagd om de minderingen vast te leggen in een verantwoorde grafiek. werd daar nou echt iemand gelukkiger van? de ietwat te dikke man zelf in ieder geval niet. zijn hardroze lijn gaf immers genadeloos aan waar het misging: Hamburg, de Matjesfilet in Dill Cream mit Bratkartoffeln und Speck. de klassieke Flammenkuchen. Wein, Weiber und Gesang. zodat ie nu zelfs boven z'n gouden trendlijn zat. de ietwat te dikke man was een beetje de weg kwijt...